Першая сусветная вайна на аўстра-венгерскім фронце
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
ала Ауффенберга займала раён Пярэмышлі. У складзе 4-й арміі было 9 пяхотных і 2 кавалерыйскія дывізіі, 436 гармат. 1-я армія пад камандаваннем генерала Данкля разгарнулася на рацэ Сан. Усяго 9 пяхотных і 2 кавалерыйскія дывізіі, 450 гармат.
-я армія першапачаткова была накіравана на Балканы, супраць Сербіі, аднак пазней была перакінутая ў Галіцыю супраць рускіх войскаў.
Да пачатку баявых дзеянняў аўстра-вугорскае камандаванне разгарнула супраць Расеі 35,5 пяхотных і 11 кавалерыйскіх дывізій, агульным лікам 850 тыс. чалавек, 1728 гармат. Па плане аўстрыйскага камандавання аўстрыйскія войскі хуткімі ўдарамі, пры садзейнічанні германскіх войскаў з поўначы, павінны атачыць і разграміць рускія войскі ў Заходняй Польшчы.
Расейскія войскі разгортваліся на двух асноўных напрамках - на паўночна-заходнім (супраць Германіі) і паўднёва-заходнім (супраць Аўстра-Венгрыі). Таксама былі створаны аператыўныя злучэння рускіх войскаў - франты. На паўночна-заходнім фронце пад камандаваннем генерала Жылінскага былі разгорнутыя 2 арміі (1-я і 2-я). Усяго 17,5 пяхотных і 8,5 кавалерыйскіх дывізій, 1104 гармат, усяго каля 250 тыс. чалавек. Супраць Аўстра-Венгрыі, на паўднёва-заходнім фронце (камандуючы генерал Іваноў) разгортваліся 4 расійскія арміі (3-я, 4-я, 5-я і 8-я). Усяго да пачатку баявых дзеянняў войскі паўднёва-заходняга фронту мелі 34,5 пяхотных і 12,5 кавалерыйскіх дывізій, усяго каля 600 тыс. чалавек і 2099 гармат. Галоўнакамандуючым расійскай арміі стаў вялікі князь Мікалай Мікалаевіч.
Ваенныя дзеянні на ўсходзе пачаліся некалькі пазней, чым на захадзе. Германскія войскі ў Усходняй Прусіі мелі абарончыя мэты. Расійская армія не магла пачаць наступ, так як войскі засяроджваліся павольна з-за недахопу шашэйных дарог і чыгунак. Аўстра-венгерская армія хоць і мела наступальную задачу, але з прычыны распачатай перагрупоўкі войскаў 2-й арміі з сербскага фронту таксама мела патрэбу ў часе для канчатковага разгортвання.
Паўднёва-Заходні фронт, як і Паўночна-Заходні, пачаў свае наступальныя дзеянні заўчасна. Гэта дыктавалася неабходнасцю разрадзіць абстаноўку ў Усходняй Прусіі. Але галоўную ролю зноў гулялі інтарэсы кааліцыйнай стратэгіі. 1 (14) Жнівень 1914 г. Іваноў аддаў папярэднія распараджэнні. Ён меркаваў ў мэтах выканання ўказанняў вярхоўнага галоўнакамандуючага пачаць наступ: 8-й арміяй - 6 (19) жніўня, 3-й арміяй - 7 (20) жніўня. 4-я і 5-я арміі павінны былі 8 (21) і 9 (22) жніўня прасоўвацца толькі сваімі авангардам, забяспечваючы правае крыло 3-й арміі, а 10 (23) жніўня - наступаць галоўнымі сіламі. 2 (15) жніўня, рушыла ўслед дырэктыва Іванова з выкладаннем задумы аперацыі і ролі ў ёй кожнай арміі. Задач, ускладзеных вярхоўным галоўнакамандуючым на Паўднёва-Заходні фронт, заключалася ў тым, каб "нанесці паразу аўстра-венгерскім войскам, маючы на ўвазе перашкодзіць адыходу значных сіл суперніка на поўдзень за Днестр і на захад за Кракаў". 4-я і 5-я арміі павінны былі наступаць з раёна Любліна і пагоркі на Перемышль і Львоў і Галіч.
План дзеянняў Паўднёва-Заходняга фронту прадугледжваў засяроджванне асноўных намаганняў у цэнтры, дзе 5-й і 3-й войскам трэба было наступаць па сыходзіліся напрамках да Львова. Задачы 4-й і 8-й арміі зводзіліся да забеспячэння наступу галоўнай групоўкі з захаду і поўдня. Рускае камандаванне мела намер ажыццявіць грандыёзны які ахоплівае манеўр з мэтай акружэння асноўных сіл аўстра-венгерскай арміі. Цікавы сам па сабе, план не адказваў якая склалася абстаноўцы. У сваіх разліках штаб фронту зыходзіў з памылковага здагадкі адносна мяжы разгортвання войскаў праціўніка. Да таго часу аўстрыйскі генеральны штаб адсунуў гэтую мяжу на 100 км на захад і паўднёва-захад. Такім чынам аперацыя не магла прывесці да асяродку галоўнай групоўкі непрыяцельскіх войскаў, якая аказвалася за флангам вызначанага манеўру. Ужо ў ходзе наступлення давялося ўносіць істотныя папраўкі ў прыняты план.
Рашучыя мэты ставіла перад сабой і аўстра-вугорскае камандаванне. Яно меркавала галоўны ўдар нанесці сіламі сваіх 1-й і 4-й арміі паміж Віслай і Бугам ў паўночным кірунку, каб разграміць 4-ю і 5-ю арміі рускіх у Любліна і пагоркі, выйсці ў тылы войскаў Паўднёва-Заходняга фронту. Удар павінен быў забяспечвацца з захаду надыходам ўздоўж левага берага Віслы групы Ф. Куммера і карпусы Р. Войрша. Мелася на ўвазе, што адначасова з ударам 1-й і 4-й армій на поўнач германскія войскі разаўюць наступ на Седлец. 3-я армія прыкрывала раён Львова. Група Г. Кевеса атрымала задачу адлюстраваць наступ рускіх на Стрый і Станіслаў.
Абодва бакі праявілі настойлівае жаданне дамагчыся ажыццяўлення сваіх задум. Гэта прывяло да грандыёзнай галіцыйскай бітве, якая развярнулася паміж Днястром і Віслай. Яе асноўнымі этапамі былі Люблін-Холмская, Галіч-Львоўская аперацыі, контрнаступленне і агульнае наступленне армій Паўднёва-Заходняга фронту.
(20) жніўня 1-я аўстра-венгерская армія генерала В. Данкля рушыла з мяжы р. Сан ў паўночна-ўсходнім напрамку. Бліжэйшай задачай яе зяўлялася пераадоленне размешчанай уздоўж правага берага ракі цяжкапраходнай Таневской лясной паласы, што павінна было стварыць выгадныя ўмовы для далейшага наступу. Рускае камандаванне, атрымаўшы звесткі аб зяўленні непрыяцельскіх разездаў з боку Таневских лясоў, 10 (23) жніўня накіравала на паўднёвы-захад ад Любліна 4-ю армію А.Я. Залы з задачай разбіць выяўленага праціўніка і затым наступаць да Пярэмышлі. Узаемныя перамяшчэння войскаў прывялі да жорсткаму сустрэчнаму бітвы, якое разгулялася 10-11 (23-24) жніўня ў раёне паўднёвей Красника.
Раніцай 10 (23) жніўн