Geum.ru

Информация

  • 16061. Журналистика Швеции
    Юриспруденция, право, государство
  • 16062. Журналистская деятельность А.П. Чехова
    Разное

    Не смотря на то, что Антон, писал, не скупясь; брат Николай, с утра до вечера рисовал красочные иллюстрации к журналу, особенно следует отметить его иллюстрацию Большого театра во время приезда Сары Бернар, журнал не шёл. Причиной в том, что редакция не в состоянии была выпускать его три раза в неделю по три рубля, в малом количестве подписчиков, в недостатке средств у издателя Давыдова. «Зритель», своими новациями, подтянул другие журналы. Так «Будильник», испугавшись конкуренции, стал печатать обложку золотой краской, «Зритель» был закрыт. Позже Чехов написал удивительно смешную сатиру на «Зрителя» «Храм славы» и подарил рукопись В.В. Давыдову.

  • 16063. Журналистский текст как термин и как понятие
    Культура и искусство

    Моделирование смысловых и структурных связей, участвующих в текстообразовании, с целью исследования возможно только при условии безусловной опоры на прагматику отношения автора (адресанта) текста и читателя (адресата). По наблюдениям ученых, феномен речевой коммуникации состоит в неразрывном соучастии всех факторов в текстообразовании. К таким факторам, или «разнопорядковым сущностям», получающим выражение в языке, относят особенности объективной действительности, характер мыслительной деятельности, системные отношения языковых единиц, условия и особенности коммуникативного процесса. Журналистский текст специфичен как особый элемент функционирующей системы, где взаимодействует несколько составляющих, в том числе журналист, издатель и читательская аудитория. Рубеж веков отмечен кардинальными изменениями в сфере массовых коммуникаций, которые связаны с переходом индустриального общества на новую ступень своего развития коммуникационное или информационное общество. Индустриальное общество еще не полностью сменилось информационным, хотя последнее уже как бы наложилось на него. Мы продолжаем жить, пользуясь материальным благополучием, возникающим в результате промышленного производства, однако наша жизнь и промышленное производство во все большей мере определяются коммуникационными процессами, которые идут в промышленных предприятиях, в бюрократических структурах, в партиях и общественных движениях, и, прежде всего, публичной коммуникацией. Информация становится источником развития экономики и культуры. А журналистика создает новое информационное пространство. И ее существование это факт, объективная реальность нашего времени, результат интеграции культур, результат развития мирового сообщества.

  • 16064. Журналистское расследование «Гибель ЯК-40»
    Юриспруденция, право, государство
  • 16065. Журналістська етика та українське телебачення
    Журналистика

    У першу чергу перед творцями таких документів виникає завдання сформулювати принципові цілі, яким підкоряють свою діяльність співробітники преси. У сукупності вони становлять свого роду деонтологічний світогляд журналістів (деонтологія - навчання про моральний борг, від грец. deon - належне). Закономірно, що кодекси звичайно починаються із цих положень. Для прикладу пошлемося на кодекс Суспільства професійних журналістів - найстаршого у світі об'єднання видавців, редакторів, репортерів і студентів-журналістів, що нараховує тисячі членів (The Society of Professional Journalists, більш відомо як Sigma Delta Chi). Тут називається головний деонтологічний орієнтир - освіта громадськості в ім'я демократії, і, відповідно, у поняття журналістського боргу включаються пошук істини й всебічне висвітлення подій і проблем, сумлінне і чесне служіння суспільству, прихильність етичним принципам професійної поведінки. Альтернативою такій постановці цілей було б піднесення особистих або групових інтересів на шкоду суспільному благу.

  • 16066. Журналы по бухучету жхо
    Бухгалтерский учет и аудит

    Статья 4. Управление Обществом и контроль за его деятельностью.

    1. Высшим органом Общества является собрание Участников, в котором Участники обладают количеством голосов, пропорционально размеру их долей в уставном капитале. Собрание Участников избирает своего Председателя.
    2. К исключительной компетенции собрания Участников Общества относятся:
    3. Внесение изменений в устав Общества;
    4. Изменение размера уставного капитала;
    5. Принятие решения о реорганизации или ликвидации Общества;
    6. Назначение и освобождение от должности Генерального директора Общества и его заместителей, определение форм и размеров оплаты их труда;
    7. Утверждение годовых отчетов о результатах деятельности Общества;
    8. Принятие решений о расходовании остающейся в распоряжении Общества прибыли.
    9. Заседание собрания Участников считается правомочным, если только на нем присутствуют все Участники или их представители.
    10. Заседания проводятся не реже одного раза в год. Решения на нем принимаются большинством голосов.
    11. Уставный капитал может быть увеличен по решению собрания Участников как за счет доходов от деятельности Общества, так и за счет дополнительных вкладов Участников.
    12. Общество ведет оперативный, бухгалтерский и статистический учет и вносит платежи в государственный бюджет в соответствии с законодательством Российской Федерации.
    13. Общество нанимает работников на договорной основе и самостоятельно определяет формы и способы платы их услуг в пределах, установленных законодательством РФ.
    14. Прибыль, остающаяся в распоряжении Общества после расчетов с государственным бюджетом, распределяется Участниками пропорционально их вкладам в уставный капитал и расходуется ими по своему усмотрению, если решением собрания Участников не будет предусмотрен иной порядок её использования.
    15. Участник Общества вправе с согласия всех остальных Участников уступить свою долю (часть доли) в имуществе Общества любому другому Участнику или третьему лицу с переходом к последнему всех прав, принадлежащих этому Участнику.
    16. Любой Участник вправе по собственному желанию выйти из Общества. При этом Участнику не позднее тридцати дней с момента объявления им о выходе выплачивается стоимость имущества Общества, пропорциональная его доле в уставном капитале.
    17. Доля выбывающего участника после полного внесения им вклада может быть приобретена самим Обществом. В этом случае оно обязано реализовать эту долю оставшимся Участникам или третьим лицам в срок не более одного года. В течение этого периода распределение прибыли производится без учета приобретенной Обществом доли.
  • 16067. Журнально-публистическая деятельность М.Б. Салтыкова-Щедрина
    Литература

    Неистощимо языкотворчество Салтыкова-Щедрина. Он был очень чуток, внимателен к структуре родного языка, идиомам и поговоркам и негодовал на либерально-буржуазных газетчиков, коверкавших речь в угоду своим невзыскательным читателям. У него чрезвычайно сильно развито чувство слова, огромен словарный запас, поразительно умение использовать многозначность слов. Как никто, писатель умел выявить нужный смысловой оттенок в слове и с его помощью охарактеризовать любое жизненное явление, поведение отдельного человека или целой социальной группы. Сатирик в совершенстве постиг язык так называемого образованного общества язык чиновников, адвокатов, либеральных писателей и журналистов, законодательных учреждений и пародировал его в своих произведениях. Столь же хорошо знал он речь народа, крестьян, язык русских летописей.

  • 16068. Журнальные издания по бухгалтерскому учету в России
    Бухгалтерский учет и аудит

    В 1928 году вышел в свет первый номер журнала «Вестник И.Г.Б.Э.». Выпуск этого журнала организовал старый большевик Б.А. Борьян, занимавший видное место директора Института государственных бухгалтеров-экспертов. Программа журнала представляет большой интерес и сегодня. В ней выделялись девять разделов, каждый из которых жестко регламентировался:

    • общий отдел вопросы теории учета;
    • отдел практического учета производственный, торговый, банковский, сметно-бюджетный и другие виды учета;
    • отдел финансовых вычислений;
    • отдел счетной экспертизы, ревизии и контроль;
    • из заграничной жизни информация из области учета в странах Западной Европы, Америки и др.;
    • официальный и информационно-справочный отдел публикация нормативных актов;
    • хроника жизни ИГБЭ;
    • Критико-библиографический отдел очерки и обзоры литературы;
    • почтовый ящик.
  • 16069. Жыццё і творчасць Г. Бураўкіна беларус
    Разное

    Вучыўся будучы паэт у Расонскай школе да восьмага класа, а потым у Полацку, куды пераехалі бацькі. Дзяцінства яго было цяжкім і змрочным, яно супала з пачаткам вайны. Генадзь Бураўкін успамінае:”Калі пачылася Вялікая Айчынная вайна мне была пяць гадоў. Бацька пайшоў на фронт, а маці засталася з намі. Страх за дзяцей, трывожная насцярожанасць, калі паблізу хаты зяўляліся паліцаі, голад, нястачы праз усё гэта прайшла маці паэта, Феадосія Ягораўна. Самае страшнае было наперадзе, калі зімой 1943-га года прыйшлі ў вёску карнікі, помсцячы семям партызан і ўсім вяскоўцам. Карнікі выгналі людзей з хат, выстраілі перад кулямётам і доўга трымалі на холадзе. Мы стаялі на ўзгорку трымя радамі: першы рад мужчыны і дзяды, другі заплаканыя жанчыны з малымі на руках і трэці мы, каму шэсць дзесяць дванаццаць гадоў. На нас быў нацэлены кулямёт. Мы чакалі стрэлаў. Плачуць жанчыны, маўчат дзяды. А стрэлаў усё няма. Пад вечар нас сагналі ў лазню на ўскрайку вёскі. Было цёмна і цесна. Для малых адвялі палок, мы сагрэліся на ім і пачалі валтузню, а маці нашы плакалі і чамусьці пачалі абдымацца. Я тады не ведаў, што дзверы лазні забіты цвікамі, што лазня абкладзена саломай і паліцаі пайшлі шукаць бянзіну. Я тады многае не разумеў. Шчаслівы выпадак выратаваў людзей. Я не памятаю твару таго, хто вызваліў нас. Памятаю толькі, што гэта быў стары немец-салдат. Ён не ўмеў гаварыць па-рускі і ўсё махаў рукамі ў бок лесу. Мы ўсё ўцяклі і выратаваліся”.

  • 16070. Жыццё і творчасць Міхася Зарэцкі (1901—1937)
    Литература

    У п'есе «Віхор на балоце» М. Зарэцкі раскрывае беспадстаўнасць прэтэнзій маладых герояў (рабочы Даніла, камсамолка Ганна, піянер Юзік) лічыць іх будаўнікамі новага жыцця, носьбітамі перадавой калектывісцкай маралі. У сапраўднасці гэтыя персанажы з'яўляюцца новымі мяшчанамі, болей небяспечнымі, чым мяшчане традыцыйныя, бо яны ўмела спекулююць на высокіх грамадзянскіх ідэалах, прыкрываюцца гучнай рэвалюцыйнай фразеалогіяй у імя ўласных эгаістычных мэтаў. Дастаткова сказаць, што Ганна і закаханы ў яе Даніла прыспешваюць трагічную развязку жыцця хворай Данілавай жонкі, так і не ўсведамляючы да канца амаральнасці і цынізму сваіх паводзін. Як рэвалюцыйныя пераўтваральнікі сацыяльнай рэчаіснасці і вешчуны светлай будучыні Даніла і Ганна перакананы, што ім не патрэбны дабрыня, пачуцці літасці і спачування, бо гэта адзнака слабых духам. А слабых, як ім уяўляецца, павінен змесці магутны віхор рэвалюцыйнага абнаўлення. У раскрыцці аўтарскіх поглядаў на новае мяшчанства значную ролю адыгрывае сюжэтная лінія піянера Юзіка і яго бацькі. Нягледзячы на дзіцячы ўзрост, Юзік заўзята крытыкуе старыя парадкі, несправядлівы эксплуататарскі лад і бацькаву прыватнаўласніцкую мараль. Аднак пафас гэтага выкрыцця фальшывы, штучны, бо хлапчук не жыў пры старым рэжыме, яго ўяўленні гэта плён дагматычна ўспрынятых кніжных ведаў. П'еса «Віхор на балоце» цікавая і ў жанрава-стылявых адносінах.

  • 16071. Жыццёвы i творчы шлях паэта Янкі Купалы
    Литература

    У канцы 20-х - пачатку30 х гадоў на Беларусь прыйшла першая хваля рэпрэсiй, пад раскулачванне папалi мацi i сястра Янкi Купалы. Вялiкую шкоду ў прамым сэнсе здароўю i нават жыццю паэта нанёс артыкул Л. Бэндэ "Шляхам жыцця, у якiм Купала быў названы "iдэолагам буржуазнага нацыянал-адраджэнiзму. Артыкул справакаваў рэгулярныя выклiкi ў ДПУ, дзе Купалу дапытвалi i прымушалi прызнацца ў яго прыналежнасцi да кipaўніцтвa мiфiчнай контррэвалюцыйнай арганiзацыi "Саюз вызвалення Беларусi". Паэт мужна адмаўляў фантастычны паклёп, але, разам з тым, у яго душы зарадзiлася вялiкае расчараванне ў жыццi, справядлiвасцi i гyмaннacцi icнуючага ладу. У лiстападзе 1930 года пасля чарговага допыту Купала вырашыў закончыць жьщцё самагубствам. Спроба была няўдалая, i дактарам удалося выратаваць паэта. Названыя драматычныя падзеi зламалi духоўную моц паэта. Ён змяшчае ў "Звяздзе" "пакаяльны" "Адкрыты лiст Купалы, у якiм адракаецца ад нашанiўскiх традыцый, нацыянал-дэма - кратычнага асяродзiшча". У паэзii Купала cтaнoвiццa не падобным на сябе: яго вершы далёкiя ад рэальнага жыцця - яны славяць "сацыялiстычную яву". Haпaдкi на паэта з боку ўладаў спынiлicя, была створана iлюзiя гарманiчнага сужыцця Купалы i ўлады. Ён прымае ўдзел у розных высокix дзяржаўных форумах, пасяджэннях камiсiй, становіццa дэлегатам з'ездаў і нарадаў. У 1934 годзе прымае ўдзел у працы Першага ўсесаюзнага з'езда caвeцкix пісьменнікаў, на заключным пасяджэннi якога Купалу выбiраюць членам Праўлення ССП СССР. Акрамя гэтага, паэт неаднаразова выбiраецца кандыдатам у члены ІВК, cтановіццa дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР. Яго ўзнагароджвалi ордэнам Ленiна, шматлiкiмi медалямi i гpaмaтaмi.

  • 16072. Жыццевы i творчы шлях Янкi Нёманскага
    Литература

    Некаторыя апавяданні з шырока разгорнутым сюжэтам, а затым аповесць былі для Я. Нёманскага своеасаблівым подступам да рамана. Пісьменнік задумаў вялікае эпічнае палатно пра жыццё ўсіх слаёў насельніцтва Беларусі ў пераломныя, бурныя гады гісторыі пачатку XX ст. Раман «Драпежнікі» стаў адным з лепшых твораў беларускай раманістыкі, у якім эпічная шырыня спалучаецца з глыбокім аналізам падзей. Адлюстроўваючы лёсы асобных людзей, шматлікія сцэны і сітуацыі прыватнага побыту, Я. Нёманскі імкнуўся даць аналіз асноўных заканамернасцей гістарычнага развіцця беларускага грамадства напярэдадні першай сусветнай вайны, стварыць сацыяльна-палітычны воблік эпохі. Усё гэта абумовіла шматпланавую структуру, асаблівасці сюжэтнай і кампазіцыйнай пабудовы рамана. Як і ў папярэдніх творах, у рамане пісьменнік актыўна выкарыстоўвае прынцып кантрастнага супастаўлення, на якім засноўваецца глыбокі драматызм у перадачы знешніх падзей, унутранага жыцця герояў, антаганізму характараў. Драматызм твора абумоўлены таксама палярна супрацьлеглымі дзеяннямі, поглядамі, жыццём дзвюх сацыяльных груп: з аднаго боку - лагера «драпежнікаў», пануючай вярхушкі, з другога - рабочых, сялян, прадстаўнікоў бяднейшай інтэлігенцыі. Храналагічна раман прывязаны да самага пачатку XX ст., падзеі разгортваюцца і ў Мінску, і ў беларускіх вёсках, і ў багатых родавых маёнтках князёў Друцкіх, паноў Ляскоўскіх. У беларускай літаратуры гэта быў першы значны празаічны твор, дзе пісьменіку ўдалося шырока разгарнуць жыццё беларускага грамадства, усіх яго слаёў напярэдадні тых катаклізмаў, што пачаліся з 1917 г. Тут і вобразы багатых паноў Ляскоўскіх, і князя Друцкага, як сімвалічныя, яскравыя адзнакі часу, і не менш каларытныя фігуры гандляра Масея Ліўшыца, губернатара Курлава, кола яго падначаленых, розных чыноўнікаў, паліцэйскіх, дробных памешчыкаў, шляхты. Апісваючы іх ўзаемаадносіны, пераплеценасць інтарэсаў, аўтар дае цікавыя падрабязнасці, сцэны асабістага жыцця арыстакратаў, падкрэсліваючы іх адмежаванасць, аддаленасць ад народа. Побач з гэтай раскошай, бестурботным існаваннем, свецкімі прыёмамі, балямі, багатымі палацамі паўстае жыццё працоўнага люду - галеча, бяспраўе, невыносныя побытавыя ўмовы, смурод гарбарняў, сялянскія бедныя хаты, жабрацкая аплата цяжкай паўсядзённай працы. Пісьменнік не мог не заўважыць, вядома ж, і такую з'яву ў тагачасным жыцці, як нарастанне бальшавіцкай прапаганды ў сялянскім і асабліва ў рабочым асяроддзі. Аднак паколькі сам Я. Нёманскі спавядаў леваэсэраўскія ідэі, якія істотна разыходзіліся з поглядамі бальшавікоў на многія праблемы рэвалюцыйнай дзейнасці, то вобраз Зыкава-Росяка - бальшавіцкага падпольшчыка-рэвалюцыянера - атрымаўся даволі невыразным і павярхоўным. Аўтар імкнуўся паказаць пачаткі пранікнення рэвалюцыйных ідэй у сялянскія масы, наладжванне сувязей рабочых з сялянствам, але падкрэсліваў, што тыя метады, якія выкарыстоўвалі бальшавікі, не маглі даць станоўчых вынікаў, яны разбуральныя. I сапраўды, усе тыя людзі, з якімі сутыкаўся Зыкаў-Росяк, станавіліся ахвярамі ягонай дзейнасці. У адзіны кампазіцыйны план уведзены і шматлікія іншыя персанажы рамана. Гэта прывабны вобраз Зосі, дзявочую прыгажосць і рамантычную ўзнёсласць летуценняў якой груба і бязлітасна растаптаў пан Ляскоўскі. Антыпод Зосі - разбэшчаная князёўна Друцкая, што шукае вострых прыгод сярод сваіх шматлікіх палюбоўнікаў. Азначаны, але не завершаны сюжэтныя лініі прадстаўнікоў рэвалюцыйна настроенай моладзі - сына настаўніка Тодара Крэпчука, рабочага Сёмы Каца, сялянскай дзяўчыны Ганулі Кавальчык. Больш грунтоўна і шматгранна раскрыты вобраз вясковага настаўніка Петруся Мікалаевіча. Праз яго асобу пісьменнік адлюстроўваў не толькі становішча вясковага настаўніцтва, але і выявіў трагедыю інтэлігентаў, якія, прыняўшы ідэі народніцтва, ішлі ў народ «сеяць разумнае, добрае, вечнае», аднак з-за неспрыяльных абставін гублялі ідэалы сваёй маладосці. Акрамя псіхалагічных, духоўных рыс характару героя, яго пачуццяў, перажыванняў, адносін з людзьмі пісьменніка цікавяць і побытавыя ўмовы настаўніцкай сям'і, праца Петруся Мікалаевіча. Добрае веданне настаўніцкага асяроддзя дазволіла Янку Нёманскаму, які сам прыкладна ў гэты час працаваў вясковым настаўнікам, стварыць сапраўдны тыповы вобраз беларускага настаўніка, паказаць яго добрую спагадлівую душу, любоў да дзяцей, якім ён імкнуўся аддаць цеплыню свайго сэрца, перадаць свае веды, давер да яго вяскоўцаў.

  • 16073. Жыццёвы і творчы шлях Кастуся Каліноўскага
    Литература

    "...Не жаль згінуць за тваю праўду..." У сувязі з наступам рэакцыі К. Каліноўскі змушаны быў перайсці на нелегальнае становішча, аднак у лютым 1864 года быў выдадзены здраднікам і арыштаваны. Следства цягнулася каля месяца. Рэвалюцыянер-дэмакрат трымаецца надзвычай мужна, на допытах не выдаў нікога са сваіх сяброў па змаганні. Азіраючыся на пройдзены шлях, ён знаходзіць у сабе сілы ў чаканні смяротнага прысуду пісаць ліст на волю, які ўспрымаецца сёння як духоўны запавет нашчадкам. Ён так і называецца "Пісьмо з-пад шыбеніцы". У ім аўтар, развітваючыся з народам, не шкадуе, што так склаўся яго жыццёвы лес, бо быў аддадзены служэнню людзям, хоць і гучыць у радках натуральная туга: "Горка пакінуць зямельку родную і цябе, дарагі мой народзе. Грудзі застогнуць, забаліць сэрца, но не жаль загінуць за тваю праўду".

  • 16074. Жыццёвы і творчы шлях Кузьмы Чорнага
    Литература

    У адным 1926г. выходзіць адразу тры зборнікі яго апавяданняў: «Па дарозе», «Пачуцці», «Хвоі гавораць». У наступным 1927г. пачынае друкавацца яго першы раман «Сястра», а ў 1928 выходзіць асобным выданнем яшчэ адзін раман Чорнага «Зямля». Амаль кожны год у празаіка публікуюцца новыя аб'ёмістыя творы: урыўкі з рамана «Вецер і пыл» (19271929), аповесць «Лявон Бушмар» (1929), «Вясна» (1930), першая частка рамана «Ідзі, ідзі» (1930), невялікая п'еса «Лета» (1932). З мая 1926г. Кузьма Чорны з'яўляецца старшынёй літаратурнага аб'яднання «Узвышша» і адначасова галоўным рэдактарам аднайменнага часопіса, застаючыся на гэтых пасадах ажно да самага скасавання арганізацыі ў 1932г., калі партыя сваёй спецыяльнай пастановай ліквідавала ўсе існуючыя літаратурныя арганізацыі з мэтаю стварыць Саюз савецкіх пісьменікаў. Чорны вельмі перажываў гэту ломку мастацкая творчасць вымагае далікатных да сябе адносін і свабоды слова, думкі, друку. Але пасля падзей 1930г., калі ў адно імгненне былі гвалтоўна адлучаны ад творчай працы многія беларускія пісьменнікі, а сярод іх і самыя блізкія яго сябры, аднадумцы, удзельнікі аб'яднання «Узвышша» Уладзімір Дубоўка, Язэп Пушча, Андрэй Мрый, Адам Бабарэка, марыць пра свабоду творчасці не выпадала. Застаўшыся хутчэй выпадкова на волі, пісьменніку давялося тэрмінова пераглядаць усе свае вялікія творчыя задумы і планы. Ён раптоўна абрывае працу над раманам «Ідзі, ідзі», задуманым ім як трылогія, але прычына гэтага менш за ўсё творчая: працавітасць яго была шырока вядомая. У гэтым творы Чорны ўздымаў праблему шляхоў беларускай нацыі ў новы час у першай частцы героі твора горача спрачаюцца па нацыянальнаму пытанню, а гэта ў пачатку 30-х гадоў зрабіць ужо было немагчыма, калі, вядома, не ствараць цалкам свядома шаржыраваныя, фельетонныя вобразы дзеячаў нацыянальна-дэмакратычнага руху, на што Чорны не мог пайсці. Пісьменнік гучна аб'явіў у гэты час у друку аб сваім намеры пісаць «у мастацкіх вобразах гісторыю беларускага народа за часы ад знішчэння паншчыны і да нашых дзён». У выніку з'явіліся раманы «Бацькаўшчына» (1931), «Трыццаць год» (няскончаны, 1934), «Трэцяе пакаленне» (1935), аповесць «Люба Лук'янская» (1937), п'есы «Бацькаўшчына» (некалькі варыянтаў, 19321939), «Ірынка» (1940). У 30-я гады Чорны актыўна ўдзельнічаў у літаратурным жыцці Беларусі, быў адным з арганізатараў Саюза пісьменнікаў. З 1934г. ён кіраваў Кабінетам маладога аўтара пры СП БССР, дапамагаў авалодваць азамі мастацкай творчасці, аб чым сведчаць артыкулы гэтага часу. Пісьменнік рабіў спробы падключыцца да заклікаў, якія чуліся з усіх бакоў, аб неабходнасці пісаць «гісторыю сучаснасці» і выдаў зборнік «Брыгадзіравы апавяданні» (1932), але адразу адчуў штучнасць гэтай задумы. Вялікі «хапун» канца 30-х гадоў яго не абмінуў: 14 кастрычніка 1938г. Чорны быў арыштаваны. 8 чэрвеня наступнага 1939г. Чорнага нечакана выпусцілі з турмы: гэта быў час, калі «яжоўшчына» змянялася на «берыеўшчыну» і новае кіраўніцтва НКУС рабіла выгляд абнаўлення палітыкі, выпусціўшы на волю невялікую колькасць нявінна асуджаных людзей. У гэты час Чорны быў вельмі хворы: балела сэрца, апухалі да калень ногі. А галоўнае: ён быў глыбока ўзрушаны ўсім убачаным у сталінскіх засценках, многае зразумеў і пераасэнсаваў, пра што напісаў у апошнія месяцы жыцця ў сваім дзённіку. Адчуваючы, што сіл у яго з кожным годам меншае, празаік спяшаецца ажыццявіць задуманае. Да пачатку вайны з фашызмам ён паспеў напісаць тры раманы, п'есу «Ірынка», вялікую працу пра «Новую зямлю» Якуба Коласа. Разам з бежанцамі Чорны дайшоў да Крычава, развітаўся з сям'ёй і пайшоў у ваенкамат. 10 ліпеня 1941г. ён уступіў у шэрагі Чырвонай Арміі, але праз некалькі дзён быў адкліканы ў Клімавічы ў групу друку. Разам з групай журналістаў зноў апынуўся ў Крычаве, затым у Магілёве, дзе стаў супрацоўнікам сатырычнай газеты «Раздавім фашысцкую гадзіну». З гэтага часу ён вандраваў разам з рэдакцыяй гэтага выдання ў Гомель, Добруш, Чэбаксары, Казань. З другой паловы студзеня 1942г. Чорны жыве ў Маскве, у гасцініцы «Якар», дзе займае цесны нумар разам з сям'ёй. На кавалак хлеба ён змушаны быў зарабляць працай у рэдакцыі часопіса «Беларусь», пішучы і друкуючы ледзь не штодня па артыкулу, вельмі часта пад псеўданімамі: Ігнат Булава з-пад Турава, Раман Талапіла, Арцём Чамярыца, Сымон Чарпакевіч, Максім Алешнік. Сатырычныя фельетоны Чорнага выйшлі асобнай кніжкай «Кат у белай манішцы» (1942). У гады вайны ён здзейсніў сапраўды пісьменніцкі подзвіг, напісаўшы раманы «Пошукі будучыні» (1943), «Млечны шлях» (1944), «Вялікі дзень» (19411944), аповесці «Скіп'ёўскі лес» (няскончаная, 1944), «Сумліцкая хроніка» (няскончаная, 19411944). Зборнік апавяданняў «Вялікае сэрца» быў апублікаваны ўжо пасля смерці пісьменніка у 1945г. Неўзабаве пасля вызвалення Мінска ён прыязджае на Радзіму, а праз два месяцы, 22 лістапада 1944г., памірае. Пахаваны К. Чорны на Вайсковых могілках. У архіве пісьменніка застаўся дзённік і звыш дзесятка пачатых новых вялікіх твораў, сярод іх раманы і аповесці «Смага», «Лявончыкава Ліда і якубаўскі карчмар Сымон Біруля», «Сыны Хведара Нявады», «Алеся», «Захар Пагуда», «Рэшткі вялікай сялібы» і інш.

  • 16075. Жюль Верн, как первооткрыватель Интернета
    Литература

    Он, конечно, анархист, но лишь в том смысле, что требует независимости, признающей лишь один предел - высокое моральное сознание. Личность, в общем, вызывающая тревогу, ибо сам он тоже применяет насилие, что и свойственно мятежникам, колеблющимся между любовью и ненавистью, жалостью и жаждой мщения. Он не принял формулу Бланки - "ни бога, ни господина", ибо им владеет чувство, что он выполняет некую важную задачу, дело, порученное ему самим богом: он орудие в его руках, и дело, возложенное на него, наполняет его ужасом; "Боже мой! Довольно! Довольно!" - восклицает он. Таков мир, человек бьется, разрешая проблемы, которые свыше его сил и которые его сокрушают. Что же до господина, то и его он обрел, считая, что повинуется только самому себе, то есть всей совокупное га своих моральных принципов и даже своих предрассудков. И не является ли он силою обстоятельств господином для своей команды, которая слепо, хотя и по доброй воле, повинуется ему? Как все капитаны, Немо на своем судне полновластный хозяин, его авторитет признается всеми и не вызывает сомнений.

  • 16076. З. Фрейд і його уявлення про несвідоме. Форми прояву несвідомого
    Психология

    Добре це показано в розповіді К. Чапека «Експеримент доктори Роуса». Короткий зміст розповіді. У чеське містечко приїжджає американський професор-психолог, чех по походженню. Оголошується, що він продемонструє свою професійну майстерність. Збирається публіка - знати міста, журналісти й інші особи. Уводять злочинця, що підозрюється в убивстві. Професор диктує йому слова, пропонуючи відповідати першим словом, що прийшли в голову. Спочатку злочинець взагалі не бажає мати з ним справа. Але потім гра «у слова» його захоплює, і він у неї втягується. Професор дає спочатку нейтральні слова: пиво, вулиця, собака. Але поступово він починає включати слова, пов'язані з обставинами злочини. Пропонується слово «кафе», відповідь - «шосе», дається слово «плями», відповідь - «мішок» (потім було з'ясовано, що плями крові були витерті мішком); на слово «сховати» - відповідь «зарити», «лопата» - «яма», «яма» - «забір» і т. д,

  • 16077. З. Фрейд о структуре личности
    Социология
  • 16078. З. Фрейд. Тотем и табу
    Психология

    В реальности инцест стал прерогативой царей. В особенности это свойственно египетским фараонам, которые весьма часто женились на сестрах. Династический инцест связан с божественностью, с надчеловеческой особостью власти и личности монарха. Монарху дозволено то, что дозволено только богам и древним властителям. Кроме того, исключительность монарха порождает концепцию равнородного брака. Супруг монарха должен происходить тоже из царского рода. В древнеегипетском случае - из той же самой, единственной в стране царской семьи. Европейские династии Средневековья и Нового времени в итоге породнились и стали представлять собою одну обширную семью. Браки между двоюродными братьями и сестрами, между двоюродными дядьями и племянницами были обычным делом. Не случайно официальным обращением монарха к монарху было и остается "Брат мой". Конец этим близкородственным бракам положила эра республик, общая демократизация всей жизни и десакрализация личности монарха. Английский король Эдуард VIII заплатил за неравнородный брак отречением от престола. Его внучатые племянники женятся на особах некоролевской и даже не очень аристократической крови. Супруг нынешней датской королевы Маргреты II - "человек из народа". В 1945 году император Японии Хирохито объявил, что он - не Сын Неба, а простой смертный; его внук женился на девушке неаристократического происхождения. Однако современные российские монархисты оспаривают право на престол ветви наследников Владимира Кирилловича Романова, потому что считают "неравнородным" его брак с Леонидой Георгиевной, княгиней Багратион-Мухранской. Очевидно, какая-нибудь малокpовная принцесса, продукт вырождения заштатной немецкой династии, устроила бы их больше.

  • 16079. З.Фрейд: теория личности
    Психология

    Под влиянием Гете и Дарвина Фрейд FREUD S. (18561939) выбрал медицинский факультет Венского университета, на который и поступил в 1873 году. В эти годы он работал в физиологической лаборатории доктора Э.Брюке. Эта работа во многом определила будущую уверенность Фрейда в роли биологических основ психики, его внимания к сексуальным и физиологическим параметрам, определяющим бессознательные мотивы человека. Получив в 26 лет докторскую степень, Фрейд вследствие материальных затруднений вынужден был заняться частной практикой. Вначале он работает хирургом, однако прослушав курс по психиатрии он заинтересовывается этой областью, прежде всего связью между психическими симптомами и физическими болезнями. К 1885 году он добивается престижного положения лектора в Венском университете. При помощи Брюке Фрейд получил стипендию для поездки в Париж в клинику Шарко. Эта стажировка не только доказала Фрейду роль гипноза в лечении истерии, но и приоткрыла впервые завесу над бессознательным, продемонстрировав в сеансах гипноза роль неосознанных мотивов в поступках человека. По возвращении в Вену он совместно с известным психиатром Брейером начинает исследовать динамику истерии, опубликовав несколько работ на эту тему. Однако постепенно он отходит от Брейера, который настороженно отнесся к предположениям Фрейда о связи неврозов с сексуальными отклонениями. Также настороженно Брейер отнесся и к новому, предложенному Фрейдом вместо гипноза методу лечения истерии психоанализу (см. приложение), хотя и соглашался с тем, что гипноз неэффективен. Впоследствии, анализируя свой научный путь, Фрейд писал, что он боялся принять ответственность за сделанное им открытие и старался разделить его с другими, боялся и самого этого открытия, той ответственности, которая с ним связана. Фрейд считал, что в своих отношениях с Брюке, Шарко и, особенно, с Брейером он трансформировал свои отношения с отцом. Стремление заменить реального отца учителем вызвало и двойное отношение Фрейда к учителям с одной стороны восхищенное поклонение, а с другой желание найти свой собственный путь в науке, превзойти своих учителей. Так постепенно вырисовываются контуры концепции Фрейда о трасфере (см. приложение) и Эдиповом комплексе, которые затем займут важное место в его теории личности.

  • 16080. З’єднання та відгалудження жил проводів та кабелів
    Физика

    При виборі способу з'єднування потрібно враховувати: характерні особливості кожного із способів з'єднування; матеріал і переріз з'єднуваних жил; наявність матеріалів та інструментів, необхідних для виконання з'єднання; можливість здійснення даного способу внаслідок конструктивних особливостей з'єднання або муфти. Нижче наводиться стисла характеристика кожного із зазначених у табл. 2 способів з'єднування струмопровідних жил кабелів. Паяння є одним з найпоширеніших способів з'єднування стру мопровідних жил кабелів між собою. Суть його полягає в тому, що розігрітий до рідкого стану припій проникає в метал з'єднуваних жил, а потім, застигаючи, утворює механічно міцне з'єднання. Для з'єднування паянням алюмінієвих жил застосовують припої А, ЦО-12, ЦА-15, ЦМО, П тощо, а для з'єднування мідних жил - припої ПОС-30, ПОС-40 та ПОС-50. Під час паяння алюмінієвих жил з їх поверхні слід попередньо видалити плівки оксидів, які перешкоджають проникненню припою в метал і створенню щільного контакту в місці-з'єднання. З'єднування паянням здійснюють із застосуванням флюсів, паяльних жирів і паст: каніфолі, паяльного жиру № 1, № 5 тощо - для мідних жил; КМ-1, АФ-4А, ВАМІ, кварцовазелінової пасти - для алюмінієвих жил.