Нацыянальна-вызваленчыя руху як суб'екты міжнароднага публічнага права
Курсовой проект - Юриспруденция, право, государство
Другие курсовые по предмету Юриспруденция, право, государство
Курсавая праца
Тэма: Нацыянальна-вызваленчыя руху як субекты міжнароднага публічнага права
ЗМЕСТ
Увядзенне
. Прынцып самавызначэння як прававая аснова міжнароднай правасубектнасці нацыянальна-вызваленчых рухаў
.1 Гістарычны працэс фарміравання прынцыпу самавызначэння народаў
.2 Сутнасць прынцыпу самавызначэння народаў
. Паняцце міжнародна-прававыя прыкметы нацыянальна-вызвольнага руху
.1 Суадносіны паняццяў "народы і нацыі, якія змагаюцца за незалежнасць" і "нацыянальна-вызваленчыя руху". Тэрміналагічныя праблемы і дыскусіі
2.2 Міжнародна-прававыя прыкметы нацыянальна-вызвольнага руху
. Набыццё і рэалізацыя правасубектнасці нацыянальна-вызваленчых рухаў. Формы нацыянальна-вызваленчых рухаў
.1 Асаблівасці набыцця правасубектнасці залежнасці ад формы дзейнасці нацыянальна-вызвольнага руху
.2 Паўстанцы як форма нацыянальна-вызвольнага руху
.3 Прэцэдэнты набыцця і рэалізацыі нацыянальна-вызваленчым рухам правасубектнасці
Высновы
Спіс літаратуры
УВЯДЗЕННЕ
Актуальнасць тэмы даследавання
Практыка ажыццяўлення народамі права на самавызначэнне, заснаваная ў XVI стагоддзі еўрапейскімі народамі і народам Злучаных Штатаў Амерыкі ў ходзе буржуазных рэвалюцый, запазычаная ў ходзе грамадскіх зрухаў у пазнейшых перыядах іншымі каланіяльнымі народамі і актыўна ўвасабляецца ў жыццё, пачынаючы з сярэдзіны мінулага стагоддзя і да цяперашняга, у выніку шматразовага прымянення дайшла да нас не як сукупнасць асобных прэцэдэнтаў, а як адносна інстытуцыяналізавана сістэма нормаў і прынцыпаў, замацаваных на ўзроўні шматбаковых міжнародных дагавораў і нормаў нацыянальнага заканадаўства. Замацаваны ў Статуце ААН як палітычны, а ў далейшым кадыфікаваны ў рэзалюцыях Генеральнай Асамблеі ААН як прынцып міжнароднага права універсальнага характару прынцып самавызначэння народаў фактычна даў недвухсэнсоўны прававое падстава народам і нацыям, якія змагаюцца за незалежнасць, а таксама легітымным (г.зн. такім, якія прадстаўляюць народы і нацыі, якія змагаюцца за незалежнасць) нацыянальна-вызваленчым рухам змагацца для сябе палітычны суверэнітэт і ствараць сваю асобную дзяржаву шляхам мірных палітычных, культурных або адчыненых узброеных супрацьстаянняў супраць дзяржаў, якія узурпуе ўладу асобнага народа ці нацыі, згуртавана выказвае жаданне самастойна арганізоўваць сваю публічную ўладу і вызначаць уласны палітычны курс. Разам з тым, з гэтай нормай звязаны цэлы шэраг праблем. Напрыклад, якім чынам адрозніць нацыянальна-вызваленчы абяднання звычайнага сепаратысцкага руху? Як вырашыць праблему калізіі прынцыпу права на самавызначэнне і непадзельнасці і недатыкальнасці тэрыторыі? На гэтыя пытанні сёння няма адназначнага адказу, паколькі на практыцы кожная дзяржава прызнае прынцып права на самавызначэнне толькі тады, калі гэта тычыцца яе самой. У адваротным выпадку яна шукае механізмы, каб абараніць сябе. Таму, абвясціўшы гэты асноватворны прынцып, дзяржавы, на нашу думку, свядома дапусцілі існаванне калізіі на ўзроўні двух прынцыпаў, не канкрэтызавалі саму прававую норму і не прапісалі нарматыўна механізм ажыццяўлення гэтага прынцыпу. Адпаведна, тлумачэнне гэтага прынцыпу і механізм яго ажыццяўлення існуе толькі на ўзроўні прававой дактрыны, дзе кожная прававая школа прапануе свой выхад з гэтай сітуацыі, што прыводзіць да яшчэ вялікім супярэчнасцям. Напрыклад, у сітуацыі паміж Ізраілем і Палестынай, дзе першая краіна прытрымлівалася заходняй дактрыны дазволу канфлікту, а Палестына - пазіцыі савецкіх навукоўцаў - канфлікт паміж імі быў асуджаны на яшчэ большае абвастрэнне. Таму гэтая праблема зяўляецца комплекснай і патрабуе публічнага абмеркавання і ўсебаковага даследавання.
Асноўныя задачы курсавой працы
Інстытут правасубектнасці нацыянальна-вызваленчых рухаў дастаткова коллизионным, і гэтая коллизионность выцякае з супярэчнасці на ўзроўні асобных нормаў права, а таксама на ўзроўні прававой дактрыны, паколькі розныя міжнародна-прававыя школы па-рознаму тлумачаць асобныя нормы гэтага інстытута. Нормы інстытута міжнароднай правасубектнасці нацыянальна-вызваленчых рухаў зяўляюцца коллизионными не праз нізкі ўзровень юрыдычнай тэхнікі або адносна кароткі перыяд існавання інстытута, паколькі працэс свайго станаўлення ён пачаў больш за чатыры стагоддзі таму, яго фарміраванне было доўгім і ў той жа час досыць дынамічным, багатым прэцэдэнты. Даследаванню гэтага інстытута надавалі ўвагу навукоўцы з сусветным імем, такія як Я. Броунли, Г. Кельзен, Дж. Фавсет, Л. В. Сперанскага, Д. Б. Левін, Айман Абу-Эль-Хадж Абдэль Бары. Больш верагоднай прычынай зяўляецца адсутнасць палітычнай волі дзяржаў канкрэтна і адназначна ўрэгуляваць парадак прадастаўлення правасубектнасці нацыянальна-вызваленчым рухам. Таму задачай курсавой працы мы бачым раскрыццё ўтрымання правасубектнасці нацыянальна-вызваленчых рухаў шляхам аналізу пазіцый асобных прававых школ і асобных вучоных, з выкарыстаннем існуючага прэцэдэнтнага права. Таксама мэтай гэтай працы зяўляецца даследаванне магчымых шляхоў пераадолення прававых калізій, звязаных з набыццём рэалізацыяй нацыянальна-вызваленчым рухамі міжнароднай правасубектнасці.
Агляд існуючых даследаванняў на тэму міжнароднай правасубектнасці нацыянальн?/p>