Нацыянальна-вызваленчыя руху як суб'екты міжнароднага публічнага права
Курсовой проект - Юриспруденция, право, государство
Другие курсовые по предмету Юриспруденция, право, государство
°-вызваленчых рухаў
Існуе досыць вялікая колькасць даследаванняў, якія тычацца міжнароднай правасубектнасці нацыянальна-вызваленчых рухаў і непасрэдна права на самавызначэнне народаў. Але гэтыя пытанні, асабліва на працягу апошніх трыццаці гадоў даследаваліся перш за прадстаўнікамі заходняй навукі міжнароднага права, такімі як Я. Броунли, Я. Кастанеда, Дж. Фавсет, Ж. Тускам, Н. Фейнберг, Л. Гудрич, Я. Хамбро, А. Шимонс, Г. Кельзен , Б. Боветт, Л. Эванс. Літаратура краін Усходняй Еўропы, краін СНД прадстаўлена пераважна працамі вучоных савецкага перыяду: В. Любамудраў, Л. В. Сперанскага, Д. Б. Левін і іншыя. У сувязі з канфліктам на Блізкім Усходзе шмат нядаўніх даследаванняў мясцовых навукоўцаў прысвечаныя гэтай праблематыцы, якія маюць вялікую тэарэтычную каштоўнасць і ў прыватнасці да рэалізацыі прынцыпу мірнага ўрэгулявання спрэчак у дзейнасці Лігі Арабскіх Дзяржаў, вызначэннем прававога статусу насельніцтва Палестыны ва ўмовах "акупацыі, працягваецца" , аналізам міжнародных формаў супрацоўніцтва Арганізацыі Вызвалення Палестыны з міжнароднымі арганізацыямі, асвятленне прававых механізмаў ўрэгулявання араба-ізраільскага канфлікту.
У працэсе даследавання выкарыстаны перш за ўсё такія агульнанавуковыя метады як сістэмны, гістарычны пры вывучэнні адпаведнасці сукупнасці нормаў інстытута правасубектнасці нацыянальна-вызваленчых рухаў, этапаў яго станаўлення; прыватна-навуковыя метады, такія як метад тлумачэння пры даследаванні асобных юрыдычных паняццяў, параўнальна-прававой, філалагічны метад, асабліва падчас даследаванні і суадносіны такіх паняццяў як "нацыя" і "народ", вызначэнне тэрміна "права народа на самавызначэнне".
1. Прынцып самавызначэння як прававая аснова міжнароднай правасубектнасці нацыянальна-вызваленчых рухаў
1.1 Гістарычны працэс фарміравання прынцыпу самавызначэння народаў
На думку Я. Броунли, у аснове фарміравання дзяржавы, які знаходзіцца ў працэсе станаўлення, ляжаць прынцыпы самавызначэння народа і пераемнасці палітычнага адукацыі. Зрэшты, калі прынцып самавызначэння народаў непасрэдна вызначае правасубектнасць народа на ўсіх этапах барацьбы за незалежнасць, прынцып пераемнасці палітычнага адукацыі прымяняецца на завяршальным этапе, калі пасля набыцця народам асноўных прыкмет дзяржавы ўзнікае праблема пераемнасці. Таму гэты прынцып мы разгледзім у наступных пытаннях гэтай працы.
Прынцып самавызначэння народаў зяўляецца адным з асноўных Приципы міжнароднага права. Яго станаўленне як асобнага прававога інстытута адбылося ў канцы XIX - пачатку ХХ стагоддзя. Фарміраванне гэтага прынцыпу адбывалася на працягу некалькіх стагоддзяў і праходзіла ў некалькі етапив1 [Бірукоў П. М. Міжнароднае права: вучэбны дапаможнік / / М., юрыст. - 1998. - С. 51].
Першы этап мы звязваем з Нідэрландскай рэвалюцыі XVI стагоддзя, якая была першай у Еўропе рэвалюцыяй, якая прывяла да стварэння незалежнай дзяржавы шляхам аддзялення паўночных правінцый Нідэрландаў ад іспанскага кароны. Прававое значэнне гэтай падзеі заключаецца ў тым, што тады сфармавалася два важных прававых прынцыпу - права народа на суверэнітэт і права народа на стварэнне незалежнай дзяржавы, якія сталі прававой асновай для дасягнення краінай незалежнасці, насталай 26 студзеня 1581 разам з прыняццем Генеральнымі Штатамі Утрехтской уніі2[Http :/ / wikipedia.org -
Другі этап звязаны з ХVII стагоддзем - Англійская рэвалюцыяй, чаму спрыялі распаўсюджванню ідэй кальвінізму ў выглядзе пуританизма. Прававое дасягненне - ідэя так званага "грамадскай дамовы", па якому кіраўнік і яго падданыя звязаны ўзаемнымі правамі і абавязкамі падтрымання пэўнага грамадскага парадку, і парушэнне гэтых правоў або невыкананне абавязкаў з боку кіраўніка можа пацягнуць за сабой спыненне гэтага дагавора Устараненне кіраўніка ад улады. У гэты перыяд назіраецца тэндэнцыя да размежаванне, з аднаго боку, правоў караля, а з другога - мае рацыю народа, што значна паўплывала на фарміраванне тэорыі натуральнага права ў плане самавызначэння народа. Кульмінацыйным момантам гэтай канцэпцыі стаў Акт абвяшчэння Англіі вольным дзяржавай ад 16 мая 1649 г., якім уводзілася рэспубліка.
Наступны этап мы звязваем з Амерыканскай рэвалюцыяй XVIII стагоддзя, калі скліканы ў Філадэльфіі 4 ліпеня 1776 Другі кантынентальны кангрэс, прыняў Дэкларацыю аб незалежнасці Злучаных Штатаў Амерыкі, у якой абвяшчалася права амерыканскага народа ўсталёўваць такую форму праўлення, як бы адпавядала яго интересам. Гэта быў новы прававой прынцып суверэнітэту народа, які абвясціў права выбіраць як палітычную форму праўлення рэспубліку. Новым тут было тое, што, зыходзячы з прынцыпу раўнапраўя народаў, прынцып суверэнітэту народа прызнаваўся і за ўсімі іншымі народамі. Аднак гэты прынцып яшчэ не набыў прыкметы міжнародна-прававога, так рэгламентавацца унутрыдзяржаўным правам і рэалізаваўся унутрыдзяржаўным механізмамі.
Што тычыцца рэвалюцыі XVIII стагоддзя ў Францыі, то тут гэтак жа прывязваліся да дактрыне народнага суверэнітэту. Згодна з гэтай дактрыне ўрад павінен грунтавацца не на волі манарха, а на волі людзей, і людзі, не задаволеныя урадам, паві