Нацыянальна-вызваленчыя руху як суб'екты міжнароднага публічнага права
Курсовой проект - Юриспруденция, право, государство
Другие курсовые по предмету Юриспруденция, право, государство
°й юрыдычнай навуцы замацаваўся тэрмін "нацыянальна-вызваленчы рух". Але з яго ужываннем таксама звязана пэўная праблема. Справа ў тым, што першая частка тэрміна вонкава нібыта паказвае на "нацыянальны" характар гэтага руху (г.зн. рух, які змагаецца за права нацыі на самавызначэнне). Зрэшты, "нацыянальна-вызваленчы рух" дзейнічае на падставе замацаванага ў міжнародна-прававых актах прынцыпу самавызначэння народаў. Адпаведна, "уладаром" правы тут выступае народ, а "носьбітам" правы-вызваленчы рух. Гэта значыць нацыянальна-вызваленчы рух, па сутнасці, змагаецца за самавызначэнне народа, а не нацыі. Такім чынам, ужыванне тэрміна "нацыянальна-вызваленчы рух" у кантэксце абазначэння палітычнай сілы, якая дзейнічае ў інтарэсах самавызначэння народа, зяўляецца не зусім карэктным. Яго запазычана з ангельскага аналага "wars of national liberation ", дзе" national "маецца на ўвазе" народны ". Так, ужываючы тэрмін "нацыянальна-вызваленчы" рух, неабходна зыходзіць з таго, што ён пазначае пэўную палітычную сілу, якая змагаецца за самавызначэнне народа, а не нацыі.
2.2 Міжнародна-прававыя прыкметы нацыянальна-вызвольнага руху
Міжнародна-прававыя нормы дакладна не замацоўваюць, якімі прыкметамі павінен валодаць нацыянальна-вызваленчы рух, каб выступаць у якасці субекта міжнароднага права. Аднак, прааналізаваўшы асобныя прэцэдэнты, якія мелі месца ў ХХ стагоддзі і тыя міжнародна-прававыя нормы, якія гэтыя адносіны рэгулююць, можна ўсё ж гэтыя прыкметы вылучыць.
Сама назва "нацыянальна-вызваленчы рух" мяркуе наяўнасць пэўнай палітычнай сілы, гэта значыць аб", . , (, ) ( - , ).
, , -, , , -, . , ( , , : , , , , , , , , і іншыя, якія гаварылі на розных мовами, мелі розную культуру, размяшчаліся на тэрыторыі двух розных афрыканскіх краін (Анголы і Намібіі), зрэшты, гэтыя зусім розныя па культуры этнасы адчувалі сябе адзіным народом).
Трэцяй важнай, на наш погляд, прыкметай зяўляецца тое, што нацыянальна-вызваленчы рух павінен прадстаўляць калі не ўсё насельніцтва, то хоць бы большасць ці найбольш ўплывовую групу, якая валодае палітычнай уладай. У прыватнасці арганізацыя "У" "на момант абвяшчэння Дэкларацыі незалежнасці Дэмакратычнай рэспублікі Ветнам 2 верасня 1945 г. року19 не была адзінай палітычнай сілай, якую падтрымлівала ўсё насельніцтва Ветнама, бо частка яго прытрымлівалася ліберальнай ідэі развіцця краіны, у адрозненне ад той ідэі, якую прапаноўвала арганізацыя "Вьетминь" на чале з Хо Шы Минем, аднак яна апынулася найбольш уплывовай і змагла пасля абвяшчэння незалежнасці ўтрымаць уладу ў сваіх руках.
Наступны прыкмета - тэрыторыя, на якой народ імкнецца стварыць новае дзяржава, павінна належаць іншаму дзяржаве. Калі тэрыторыя па сваім статусу зяўляецца res nullis, тады фактычна губляецца сутнасць нацыянальна-вызвольнага руху, бо ў гэтым выпадку народ не трэба ні ад каго вызваляць. З іншага боку, калі дзейнасць палітычнай сілы не накіравана на змяненне існых межаў дзяржавы, напрыклад, у выпадку Ангельскай рэвалюцыі, калі яе мэтай была замена формы дзяржаўнага кіравання і формы палітычнага рэжыму, палітычныя сілы, якія падтрымлівалі ідэі парламентарызму, не могуць называцца нацыянальна-вызваленчым рухамі, таму што іх дзеянні насілі пераваж