Нацыянальна-вызваленчыя руху як суб'екты міжнароднага публічнага права
Курсовой проект - Юриспруденция, право, государство
Другие курсовые по предмету Юриспруденция, право, государство
кіх будуецца і падтрымліваецца сучасны міжнародны правапарадак.
Такім чынам, у XX стагоддзі можна вылучыць 2 асноўныя этапы развіцця гэтага прынцыпу: першы, які праходзіў пасля Першай сусветнай вайны і другі, пасля Другой сусветнай вайны
1.2 Сутнасць прынцыпу самавызначэння народаў
Міжнародна-прававой прынцып "права на самавызначэнне народаў", калі тлумачыць яго, ужываючы філалагічны метад, які складаецца з трох асобных тэрмінаў: "права", "народ" і ўласна "самавызначэнне".
"Права" ўжываецца тут у субектыўным сэнсе - гэта значыць, як "мера дапушчальнага паводзін субекта права, забяспечваецца прававымі нормамі".
На думку многіх заходніх навукоўцаў гэтая норма, замацаваная ў Дэкларацыі аб прынцыпах міжнароднага права, дазваляе размежаваць нацыянальна-вызваленчыя руху звычайных сепаратысцкіх абяднанняў. Зрэшты, пры прымяненні гэтых нормаў ўзнікаюць пэўныя цяжкасці. Сапраўды, прыведзеная вышэй норма паказвае, што права на самавызначэнне не распаўсюджваецца на сепаратысцкія руху, г.зн. руху, якія вядуць да расчлянення, парушэнне тэрытарыяльнай цэласнасці, палітычнага адзінства дзяржаў, якія прытрымліваюцца прынцыпу раўнапраўя і самавызначэння народаў. Увогуле, дзейнасць нацыянальна-вызвольнага руху таксама ў большасці выпадкаў прыводзіць расчляненне і парушэнне дзяржаўнай цэласнасці. Адзіным адрозненнем паміж законнымі нацыянальна-вызваленчага руху і сепаратысцкімі абяднаннямі зяўляецца тое, што легітымны нацыянальна-вызваленчы рух не можа паўстаць у дзяржаве, якая прытрымліваецца прынцыпу раўнапраўя і самавызначэння народаў. Зразумела, у такім дзяржаве незадаволенасць асобнай групы насельніцтва афіцыйнай ўладай або жаданне аддзяліцца, далучыцца да іншай дзяржаве паўстаць не можа. Аднак праблема заключаецца ў тым, што міжнародна-прававыя нормы не даюць прамога механізму вызначэння таго, якія краіны прытрымліваюцца прынцыпу раўнапраўя і самавызначэння народаў, а якія не выконваюцца.
2. Паняцце міжнародна-прававыя прыкметы нацыянальна-вызвольнага руху
2.1 Суадносіны паняццяў "народы і нацыі, якія змагаюцца за незалежнасць" і "нацыянальна-вызваленчыя руху". Тэрміналагічныя праблемы і дыскусіі
Такім чынам, права народаў на самавызначэнне, што было сфарміравана і актыўна ўжывалася ў перыяд дэкаланізацыі, і азначала ў той час аддзялення ад дзяржавы. Зараз змест гэтага паняцця значна шырэй. Народ рэалізуе сваё права на самавызначэнне не толькі ў працэсе атрымання незалежнасці, а пасля таго, у працэсе функцыянавання дзяржавы. У прыватнасці, за свабоднае забеспячэнне свайго эканамічнага, сацыяльнага і культурнага развіцця змагаюцца ўсё без выключэння народы, нават пасля здабыцця дзяржаўнасці. Зрэшты, нас цікавіць ажыццяўлення права народа на самавызначэнне менавіта ў працэсе барацьбы за незалежнасць. Любы народ, які змагаецца сваю незалежнасць, уступае ў адносіны з дзяржавай, валодае тэрыторыяй, якую гэты народ змагаецца, з іншымі дзяржавамі, з міжнароднымі арганізацыямі. Ён выступае удзельнікам міжнародных праваадносін, праз якія ажыццяўляе свае правы і абавязкі. Гэта значыць ён фактычна самастойна выступае суб" - , правовидносин. Але, прааналізаваўшы саму сутнасць адносін, якія ўзнікаюць паміж субектамі міжнароднага права, немагчыма ўявіць, якім чынам народ як сукупнасць людзей, абяднаных тэрытарыяльнай прыкмеце, можа ўсё адразу выступаць бокам праваадносін. Напрыклад, удзельнікам Арганізацыі Абяднаных Нацый зяўляецца не народ Украіны, а дзяржава Украіна, бокам перамоў з нагоды ўрэгулявання палесціна-ізраільскага канфлікту зяўляецца не народ Палестыны, а прадстаўнікі Арганізацыі вызвалення Палесціны, бокам пакта аб ненападзе паміж Германіяй і СССР быў не народ Савецкага Саюза , а упаўнаважаны прадстаўнік афіцыйнай улады СССР. Зрэшты, напрыклад, калі якая ажыццяўляецца афіцыйнымі ўладамі палітыка дзяржавы ідзе насуперак з бачаннем гэтай палітыкі народам, ён мае права замяніць афіцыйную ўладу, згодна з Выніковага акта НБСЕ 1975: "Усе народы заўсёды маюць права ва ўмовах поўнай свабоды вызначаць, калі і як яны хочуць , свой унутраны і вонкавы палітычны статус ", а таксама" ажыццяўляць па сваім меркаванні сваё палітычнае эканамічнае, сацыяльнае і культурнае развіццё ". Такім чынам, народы аднаасобна зяўляюцца ўладальнікамі гэтых правоў. Аднак ажыццяўляць гэтыя правы непасрэдна народ можа толькі падчас выбараў і плебісцыту. У іншых выпадках народ упаўнаважваецца адпаведныя органы дзейнічаць ад іх імя, і носьбітам правоў зяўляецца не народ а ўпаўнаважаныя iм органы. А, паколькі субектам права зяўляецца носьбіт правоў і абавязкаў, то выступаць непасрэдна бокам праваадносін народ практычна не можа. Таму субектам міжнароднага права выступаць не народ (нацыя), якая змагаецца за незалежнасьць, а нацыянальна-вызваленчы рух - палітычная арганізацыя, самастойна ажыццяўляе квазигосударственные функцыі.
У айчынн?/p>