М.І. Кутузаў - вялікі рускі палкаводзец
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
рная", партызанская, не спынялася ні на адзін дзень пасля Барадзіна, ён ведаў вельмі добра. Французы выйшлі з Москвы. "У Калугу! І смерць тым, хто перашкодзіць! "- Усклікнуў Напалеон.
Бой пад Малаяраслаўца меў каласальнае значэнне ў гісторыі контрнаступлення. Па сваім значэнні ў гісторыі вайны ён стаіць непасрэдна ўслед за Барадзіным. Пасля васьмі адчайных нападаў і спалення Малаяраслаўца Напалеон апынуўся перад грознай альтэрнатывай: альбо вырашыцца на генеральный бой, альбо адразу ж, з калужскі шляхоў, якія вялі на поўдзень, згортваць на паўночны захад, да Смаленска. Ён не рэбыў пашыты ісці ў Калугу. Кутузаў стаў перад ім сцяной.
Армія Кутузава была ў гэты момант больш і лепш, прыдзем кавалерыя і артылерыя французаў, калі выключыць гвардию (ды і то з агаворкамі), былі забяспечаныя і баяздольны непараўнальна горш русcких. Не ў Маскве, а ў г.Малаяраслаўцы пачалася бядотнае стадыя напалеонаўскага адступлення, а пераможны фазис Кутузаўскага контрнаступлення якія абазначаюцьчился ўжо ў Таруціна. Напалеон менавіта тут, пад Малаяраслаўца, канчаткова пераканаўся ў непапраўнасці свайго рэальнага паразы пад Барадзіно, якое ў яго бюллетенях і ў лістах да Марыі-Луізе так лёгка было ператвараць у перамогу. Барадзіно забіла адну палову яго войска физическі, а іншую - маральна. Кутузаў жа стаяў перад ім у поўным узбраенні, на чале больш моцнай рускай арміі, чым тая, даторая была пры Барадзіна, і самае галоўнае - арміі, одушевнай неспатольнай пачуццём гневу да ворага і поўнай веры ў свайго старога правадыра. Самай забойнай для французаў рысай Кутузаўскага контрнаступлення апынулася яго бесперапыннасць. Стратегическі план Кутузава знайшоў поўнае сваё ажыццяўленне ў найбольш мэтазгоднай тактыцы.
Кутузаў сядзеў у Ельня, затым у Копысе, і да яго сцякаліся звесткі: рэгулярныя часткі мелі такія сустрэчы і канфіскавалі столькі-то; партызаны мелі такія сустрэчы і ўзялі столькі-то. "Казакі і сяляне" - пад гэтым падвойным празначэннем ўсё часцей пачыналі фігураваць рускія партызанны ў загадах Напалеона па арміі і ў прыватных загадах маршалаў і карпусных камандзіраў па карпусоў. Кутузаву даводзілася нават лічыцца з спаборніцтвам, часам даволі вострым, паміж партызанскімі начальнікамі і афіцэрамі рэгулярных войскаў. Па сутнасці, гэта было сарупнасьць ў подзвігах самаадданасьці. Можна сказаць, што Кутузаў не толькі стварыў план контрнаступлення, але і знайшоў для яго ажыццяўлення ў дапамогу сваёй рэгулярнай арміі незвычайна каштоўную аператыўную сілу ў выглядзе партызанскай вайны. Народны гнеў, пачуццё патрыятычнай нянавісці да захопніку і рабаўніку знайшлі сабе выхад у партызанскай вайне, а партызанскую вайну Кутузаў ўвёў у сістэму тых сілаў, якія, ажыццяўляючы задуманае ім контрнаступленне, няўхільна гналі агрэсара да якая чакала яго страшнай катастрофе.
Агульны вывад аб партызанскім руху, будзе абгрунтаваны яшчэ непараўнальна больш багатым фактычным матэрыялам, такі: непрымірымая ненаюВістой тысяч і тысяч сялян, сцяной акружылі "вялікую армію" Напалеона, подзвігі старасціха Васілісы, Фёдара Ануфрыева, Герасіма курыныя, якія, штодня рызыкуючы жыццём, сыходзячы ў лясы, хаваючыся ў ярах, падпільноўвалі французаў, - вось тое, у чым найбольш характэрна лаяліся крестьянские настроі ў 1812 г. і што апынулася пагібельным для войска Напалеона.
Кутузаў быў вялікім палкаводцам і таму думаў не толькі пра пераможных загадах і бляску набліжалася поўнага ўрачыстасці, але і пра многае такім, пра што лёгка забывалі ўсе, хто асуджае яго сучаснікі і пра што схільны забываць сёй-той з найпозніх гісторыкаў. У снежні руская армія падыходзіла да Вільні, і Кутузаў не хацеў, каб споўнілася мара Напалеона, каб у Літве пачалося паўстанне супраць рускіх. Ён ведаў, што напалеонаўскія эмісары вялі ў Літве агітацыю супраць рускай арміі. Кутузаў прыняў сурёзныя меры да таго, каб паміж арміяй і мясцовым насельніцтвам былі захаваныя нармальныя адносіны. "Я ў асаблівую абавязак паставіў графу Платава звярнуць разнастайнае ўвагу і спажыць ўсе належныя меры, каб гэты горад, пры праходзе нашых войскаў не быў схільны ні найменшай крыўдзе, паставіў яму прытым на выгляд, якія ў цяперашніх абставінах могуць адбыцца ад таго наступствы". Пра гэта ж ён паўторна пісаў і Чычагава і іншым, яшчэ калі ўваходзілі ў Ашмяны.
сьнежня 1812 года ў Вільню ўвайшлі адначасова Чычагаў і Кутузаў. Бліжэйшай чарговы ваеннай задачай Кутузава было не дапусціць Макдональда да злучэння з рэшткамі французскай арміі. Ён загадаў Вітгенштэйна і Чычагава зрабіць усё магчымае для дасягнення гэтай мэты. Одноврменно рэкамендавалася ад імя цара "даваць адчуваць" прускім войскам, якія знаходзіліся ў складзе напалеонаўскай арміі (у корпусе Макдональда), што адзіным сваім ворагам рускія лічаць французаў, а не прусакоў. То бці дні, калі рыхтаваўся пераход прускага генерала Ёрка на бок Расіі.
снежань Кутузаў не толькі ведаў пра непазбежнасць заграничного паходу, але пачаў рабіць адпаведныя распараджэнні: "Цяпер робіцца агульнае дзеянне на Прусію, калі гэта зручна вырабіць можна. Вядома ўжо, што рэшткі французскай арміі рэтыраваліся ў той бок, а патаго адно толькі пераслед туды толькі можа быць палезно ", - пісаў фельдмаршал Чычагава 12 (24) снежня, то ёсць яшчэ да віленскіх спрэчак з Аляксандрам. Гэта неопровержимо даказвае, што самыя спрэчкі тычыліся зусім не суства пытання аб замежным паходзе, а толькі тэрмінаў, т. е. тога, ці пераходзіць мяжу неадкладна ці пазней. Не большае! Самы ж пытанне было вырашан?/p>