М.І. Кутузаў - вялікі рускі палкаводзец
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
азам, дзе і ў першы раз, але Кутузаў зноў пазбег смерці. Ледзь акрыяўшы, праз тры з паловай месяцы Кутузаў ужо ўдзельнічаў у штурме і ўзяцці Очакова і не прапусціў ні аднаго вялікага бою ў 1789 - 1790 гг. Вядома, ён прыняў непасрэдны асабісты ўдзел і ў штурме Ізмаіла. Пад Ізмаілам Кутузаў камандаваў шосты калонай левага крыла якая штурмуе арміі. Пераадолеўшы "ўвесь жорсткі агонь картечных і ружэйных стрэлаў", гэтая калона, "хутка праз у роў, ўзышла па лесвіцах на вал, нягледзячы на ??ўсе цяжканасці, і авалодала бастыёнам; годны і адважны генерал-маёр і кавалер халяву-Кутузаў мужнасцю сваім быў прыкладам падначаленым і змагаўся з непрыяцелем ". Прыняўшы ўдзел у гэтым рукапашным баі, Кутузаў выклікаў з рэзерваў Херсонскі полк, адбіў непрыяцеля, і яго калона з двума іншымі, за ёй рушыла ўслед, "паклалі аснову перамогі".
Сувораў так канчае данясенне аб Кутузава: "Генерал-маёр і кавалер халяву-Кутузаў аказаў новыя доследы мастацтва і адвагі сваёй, пераадолеўшы пад моцным агнём непрыяцеля ўсе цяжкасці, залез на вал, авалодаў бастыёнам і, калі выдатны непрыяцель прымусіў яго спыніцца, ён, служачы прыкладам мужнасці, ўтрымаў месца, перамог моцнага непрыяцеля, зацвердзіўся ў крэпасці і працягваў патым паражаць ворагаў ".
У сваім данясенні Сувораў не паведамляе аб тым, што калі Кутузаў спыніўся і быў цесным туркамі, то ён паслаў прасіць у галоўнакамандуючага падмацаванняў, а той ніякіх падмацаванняў не даслаў, але загадаў абвясціць Кутузаву, што прызначае яго камендантам Ізмаіла. Галоўнакамандуючы ведаў наперад, што Кутузаў і без падмацаванняў уварвецца са сваёй калонай ў горад.
Пасля Ізмаіла Кутузаў ўдзельнічаў з адзнакай і ў польскай вайне. Яму ўжо было ў той час каля 50 гадоў. Аднак ні разу яму не давалі цалкам самастойнага паста, дзе б ён на самай справе мог цалкам паказаць свае сілы. Екатерина, зрэшты, ужо не выпускала Кутузава з-пад увагі, і 25 КАСТРЫЧНІК 1792 года ён нечакана быў прызначаны пасланцам у Канстанцінопаль. Па дарозе ў Канстанцінопаль, наўмысна не вельмі спяшаючыся прыбыць да месца прызначэння, Кутузаў пільна наназіралася турэцкае насельніцтва, збіраў розныя даведкі аб народзе і угледзеў у ім зусім не ваяўнічасць, якой палохалі турэцкія ўлады, а, "насупраць, цёплае жаданне да міру" .
Верасень 1793, гэта значыць праз 11 месяцаў пасля рэскрыпта 25 Кастрычнік 1792 г. аб прызначэнні яго пасланцам, Кутузаў заехаў у Канстанцінопаль. У званні пасланца Кутузаў прабыў да ўказа Кацярыны ад 30 лістапада 1793 г. аб перадачы ўсіх спраў амбасады новаму пасланцу, В. П. Качубей. Фактычна Кутузаў пакінуў Канстанцінопаль толькі ў сакавіку тыя 1794. Задачы яго дыпламатычнай місіі ў Канстанцінопалі былі абмежаваныя, але нялёгка. Неабходна было предупредить заключэнне саюза паміж Францыяй і Турцыяй і ліквідаваць гэтым небяспека пранікнення французскага флоту ў Чорнае мора. Адначасова трэба было сабраць звесткі аб славянскіх і грэцкіх падданых Турцыі, а галоўнае, забяспечыць захаванне свету з туркамі. Усе гэтыя мэты былі дасягнуты на працягу яго фактычнага знаходжання ў турэцкай сталіцы (ад верасні 1793 г. да сакавіка 1794 г.).
Пасля Канстанцінопальскай місіі наступіў некаторы перапынак у ваеннай кареры і дыпламатычнай дзейнасці Кутузава. Ён пабываў на адказных пасадах: быў казанскім і Вяцкі генерал-губернатарам, камандуючым сухапутнымі войскамі, камандуючым флатыліяй у Фінляндыі, а ў 1798 ездзіў у Берлін у дапамогу князю Рапніна, які быў пасланы ліквідаваць ці хаця б аслабіць небяспечныя для Расіі наступствы сепаратнага міру Прусіі з Францыяй. Ён, уласна, зрабіў за Рапніна ўсю патрабаваўшуюся дыпламатычную працу і дасягнуў некаторых нямалаважных вынікаў: саюза з Францыяй Прусія не заключыла. Павел так яму давяраў, што 14 сьнежня 1800 прызначыў яго на важны пост: Кутузаў павінен быў камандаваць скраўинской, брэсцкай і Днястроўскі "інспекцыямі" у выпадку вайны супраць Аўстрыі. Але Паўла не стала; пры Аляксандры палітычнае становішча паступова стала змяняцца, і гэтак жа значна змянілася службовае становішча Кутузава. Аляксандр, спачатку якi назначыў Кутузава пецярбургскім ваенным губернатарам, раптам зусім нечакана 29 августая 1802 звольніў яго ад гэтай пасады, і Кутузаў 3 гады праседзеў у вёсцы, удалечыні ад спраў. Заўважым, што цар не любіць яго ўжо тады, насуперак ілжывым погляду, быццам апала пастигла Кутузава толькі пасля Аўстэрліц. Але, як пабачым, у кареры Кутузава пры Аляксандру I у даволі правільным парадку чаргаваліся апалы; калі Кутузава адхіляць ад спраў або давалі яму часам усё ж значныя грамадзянскія пасады, а затым гэтак жа нечакана заклікалі на самый высокі ваенны пост. Аляксандр мог не любіць Кутузава, але ён меў патрэбу ў розуме і таленце Кутузава і ў яго рэпутации у войску, дзе яго лічылі прамым спадчыннікам Суворава.
У 1805 г. пачалася вайна 3. Кааліцыі супраць напаіЛявона, і ў вёску да Кутузаву быў пасланы экстраны курьер ад цара. Кутузаву прапанавалі быць галоўнакамандуючым на вырашальным участку фронту супраць французскай арміі, состоявшей пад начальствам самога Напалеона.
Калі з усіх уведзеныя Кутузавым войнаў была вайна, котарая магла б назвацца яркім узорам злачыннага ВМЕшательства двух каранаваных бяздарнасцяў ў распараджаючысяня высокоталантливого стратэга, умяшання бесцырымоннанага, настойлівага і лімітава шкоднаснага, то гэта была вайна 1805 г., вайна 3. кааліцыі супраць Напалеона, якую Аляксандр I і Франц I, цалкам не лічачыся з прамоймыми указаннямі і планамі Кутузава, ганебна прайгралі. Маланкавым манеўрам атачыўшы і узяўш?/p>