Крызіс каланіялізму і яе распад
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
ыі міралюбных сілаў у Азіі і Афрыцы значна ўмацаваліся пасля краху каланіяльных сістэм.
Развіццё нацыянальна-вызвольнага руху ў краінах Азіі і Афрыкі паставіў на парадак дня ўтварэння міжнароднай арганізацыі з мэтай абяднання іх намаганняў на сусветнай арэне.
У красавіку 1955 г. у Дэлі адбылася канферэнцыя прадстаўнікоў грамадска-палітычных арганізацый 14 азіяцкіх краін. Канферэнцыя ўтварыла Міжнародны камітэт салідарнасці народаў азіяцкага кантынента і заклікала да адукацыі нацыянальных камітэтаў салідарнасці. Да гэтага руху далучыліся грамадска-палітычныя арганізацыі афрыканскіх краін.
Першая канферэнцыя салідарнасці народаў Азіі і Афрыкі праходзіла ў Каіры ў снежні 1957 г.У ёй бралі ўдзел прадстаўнікі палітычных партый, грамадскіх рухаў, нацыянальна-вызваленчых рухаў, нацыянальных камітэтаў салідарнасці больш чым 20 краін Азіі і Афрыкі. Яны выступілі ініцыятарамі стварэння Арганізацыі салідарнасці народаў Азіі і Афрыкі (ОСНА).
У многіх краінах ўзнікалі нацыянальныя камітэты, якія шмат зрабілі для таго, каб дапамагчы мясцовым патрыятычным арганізацыям правільна зарыентавацца ў складанай абстаноўцы рэвалюцыйнай барацьбы і вызначыць самыя кароткія шляху ДТА дасягнення галоўнай мэты - заваёвы палітычнай незалежнасці.
Прыхільнікі руху ОСНА імкнуліся да таго, каб знешнепалітычная дзейнасць кожнага ўрада падпарадкоўвалася агульным задачам антыімперыялістычнага барацьбы народаў ва ўмовах краху каланіялізму. На працягу свайго існавання ОСНА паслядоўна адстойвала ідэі свабоды, незалежнасці, міру і дружбы паміж народамі, прагрэсу, асноўныя намаганні, арганізацыі накіроўваліся на барацьбу супраць каланіялізму, пераадолення яго палітычных і эканамічных наступстваў, за нацыянальнае адраджэнне і сацыяльным прагрэсе
Значная ўвага рух афра-азіяцкай салідарнасці надаваў сацыяльна-эканамічных праблемах краін трэцяга свету, пытаннем зяўляецца забеспячэнне іх эканамічнай незалежнасці.
7. Грамадска-палітычныя асаблівасці наступстваў каланіяльнай сістэмы
Кіруючая групоўка краін "сацыялістычнай арыентацыі" ў стварэнні дзяржаўнай структуры рушылі ўслед краіны таталітарнага сацыялізму (кіруючая роля адзінай дазволенай партыі, парады, дэмакратычны цэнтралізм і да т.п.), у шэрагу выпадкаў дадаўшы дзяржаўным інстытутах яшчэ больш адыёзны характар (прадугледжанае законам стварэнне злітным партыйна- дзяржаўных структур і інш) .. Права гэтых краін характарызавалася спалучэннем інстытутаў розных эпох часцяком супярэчаць адзін аднаму ("сацыялістычныя" нормы, акты ранейшай метраполіі, нормы звычайнага, мусульманскага права). Такім чынам, у большасці краін незалежна ад "арыентацыі" склаліся, як правіла, аўтарытарныя палітычныя рэжымы з характэрнай канцэнтрацыяй улады ў руках кіраўніка дзяржавы, асаблівай роляй арміі, зліццём партыйнага і дзяржаўнага апарату, звышцэнтралізацыі дзяржаўнай структуры, адсутнасцю адзінай сістэмы прадстаўнічых органаў улады і інш. Усім краінам, якія развіваюцца, было ўласціва таксама вылучэнне дзяржавы на вядучую ролю ў грамадскім жыцці, узмацненне яе якія рэгулююць функцый, якія ахоплівалі ўсе сферы жыцця грамадства.
Аднак татальнае ўмяшанне дзяржавы ў грамадскае жыццё як сродак мадэрнізацыі грамадства не змагло вырашыць важных праблем сацыяльна-эканамічнага развіцця новых краін, якія вызваліліся. У канцы XX ст. працягвала расці іх залежнасць ад сусветнага капіталістычнага гаспадаркі, а знешняя запазычанасць вядучым заходнім краінам ператварылася ў адну з глабальных праблем сучаснасці. Паглыбляецца нераўнамернасць развіцця краін, якія вызваліліся. Калі "новыя індустрыяльныя" і некаторыя нафтаздабываючыя краіны Азіі (Паўднёвая Карэя, Тайвань, Ганконг, Сінгапур, Саудаўская Аравія, Кувейт) набралі тэмпы эканамічнага росту, то шэраг іншых дзяржаў Азіі і Афрыкі перажывае стагнацыю і нават дэградацыю сваёй эканомікі. У апошні час шмат краін, заявілі аб адмове ад аўтарытарных мадэляў развіцця, пачалі ўводзіць ў эканамічную структуру і палітычную надбудову розныя элементы, якія даказалі сваю эфектыўнасць і агульначалавечую значнасць (раўнапраўе формаў уласнасці, рынкавыя адносіны, шматпартыйнасць, парламентарызм і да т.п. ).
Такім чынам, усе былыя калоніі занялі сваё месца ў сучаснай сеткі глабальных адносін. Іх станаўленне на сусветнай арэне залежала ад спадчыны, пакінутага ім метраполіямі (інфраструктуры, гандлёвых сувязяў, матэрыяльнай базы) і эфектыўнасці кіравання за преиод незалежнасці.
Табліца
Абвяшчэнне незалежнасці краін Азіі і Афрыкі
ДатаАзіяАфрыка194517 жніўняІнданезіяВерасня 2Ветнам194622 сакавікаТрансиордания17 КрасавікаСірыя4 ліпеняФіліпіны19471 СТУДЗЕНЯЛіванЖніўня 5Індыйскі Саюз1948Студзень 4Бірма4 лютагаЦэйлон1949ЛіпеняЛаос1950Студзень 26Індыя195124 сьнежняІІ Лівія19539 лістападаІ Кампучыі19561 студзеня 2 СакавікаСудан Марока20 сакавікаТуніс1957б сакавікаГана31 ЖніўняМалайскаяфедэрацыя19582 кастрычнікаГвінейскую Рэспубліка19601 студзеняКамерун2? КрасавікаТаго20 ЧэрвеняФедэрацыя Малі26 чэрвеняМалагасийский РэспублікаЧэрвень 30Рэспубліка Конга1 ліпеняСамалійскія Рэспубліка1 жніўняОлгомея3 жніўняРэспубліка НігерЖніўня 5Верхняя Вольта7 жніўняБераг Слановай Косці11 жніўняЧад13 ЖнівеньЦАР (центр.афр. Рэсп.)15 жніўня 16 жніўняКіпрКонтэ (Бразавіль)17 жніўняГабон20 ЖніўняРэспубліка Сенегал1 КастрычнікаФедэрацыя Нігерыя28 лістападзеМаўрытанія196127 КрасавікаСьера-Леонэ9 сьнежняТанганьіка19621 студзеняЗаход