Крызіс каланіялізму і яе распад
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
?актару. Нацыянальна-вызваленчая барацьба была накіравана не толькі супраць той ці іншай каланіяльнай дзяржавы, а супраць каланіяльнай сістэмы ў цэлым.
Вынікам гэтага этапу стаў крах каланіяльных сістэм у Афрыцы. Варта адзначыць, што працэс дэкаланізацыі пачаўся тут раней, адразу пасля заканчэння другой сусветнай вайны.
Афрыканскі кантынент быў падзелены паміж рознымі еўрапейскімі дзяржавамі. Адсталасць і разяднанасць афрыканскіх народнасцяў, адсутнасць выразнай класавай дыферэнцыяцыі і няспеласць палітычнага руху, здавалася, давалі каланізатарам падставы для надзей на доўгія гады непадзельнага панавання.
Але афрыканцы думалі інакш. Афрыка зрабіла немалы ўклад у справу перамогі над фашызмам, і гэта дапамагло яе народам ўсвядоміць сваю сілу. Па прыблізных разліках, каля 1 млн афрыканцаў былі мабілізаваны ў войска саюзнікаў і каля 2 млн абслугоўвалi дзеючыя войскі. Узрасла роля афрыканскай інтэлігенцыі, з асяроддзя якой выйшла шмат змагароў за свабоду Афрыкі: Кваме Нкрума, Джомо Кениата, Ахмед Секу Турэ, Патрыс Лумумба іа інш.
Рэальнай палітычнай сілай на кантыненце стаў Панафриканский рух.
У Афрыцы актывізаваўся арабскі нацыянальна-вызваленчы рух.
У пасляваенны перыяд Лівія стала першай дзяржавай на Афрыканскім кантыненце, якая здабыла незалежнасць, У 1950 г. ААН прыняла рашэнне аб прадастаўленні ёй незалежнасці. У снежні 1951 Лівію быў абвешчаны незалежным каралеўствам.
У 1956 г. атрымалі незалежнасць Марока і Туніс, у 1958 г. -Гвінея. У 1954 г. пачалася вызваленчая вайна ў Алжыры, якая завяршылася 1962 Падчас рэферэндуму 99% алжырцаў прагаласавалі за незалежнасць. У 1962 была абвешчаная Алжырскай Народнай Дэмакратычнай Рэспублікі. Францыя была вымушана прызнаць незалежнасць Алжыра. Вызвалення Алжыра прывяло поўны распад Французскай каланіяльнай імперыі.
Абвяшчэнне незалежнасці Судана ў 1956 г. адбылося на хвалі пасляваеннай антыкаланіяльны барацьбы. Доля Судана значнай ступені звязана з лёсам арабскага, у тым ліку Егіпта, нацыянальна-вызвольнага руху. У 1899 г. падчас каланіяльнага падзелу Афрыкі Судан фармальна атрымаў статус англа-егіпецкага кандамініюмаў (агульнае кіраўніцтва), а фактычна стаў брытанскай калоніяй.
Антыкаланіяльны рух у Егіпце атрымаў водгук у Судане У 1951 г. парламент Егіпту дэнансаваў пагадненне 1899 і абвясціў Судан часткай Егіпта. Англія не прызнала гэтага рашэння, ўзмацніла сваю ваенную прысутнасць у Судане, аднак, не належачы на ваеннае рашэнне праблемы, зрабіла стаўку на суданскі сепаратызм. Варта адзначыць, што палова насельніцтва краіны
складаюць арабы, якія жывуць на поўначы, па мяжы з Егіптам, а паўднёвая частка краіны заселеная афрыканцамі з ліку негрыцянскіх этнічных супольнасцяў. Гэта зяўляецца істотным фактарам палітычнай нестабільнасці.
У 1955 г. Устаноўчы сход Судана прынялі рашэнне аб абвяшчэнні незалежнасці, а у 1956г. было абвешчана незалежнасць Судана.
Характэрную асаблівасць развіцця нацыянальна-вызвольнага руху ў гэты перыяд ўяўляла тое, што з лакальна адасобленых рухаў ён перарос у глабальны, распаўсюдзіўся на ўсе асноўныя раёны каланіяльных імперый. З поўдня хваля нацыянальна-вызвольнага руху ссунулася на поўнач і пракацілася затым па Заходняй, Цэнтральнай і Ўсходняй Афрыцы.
Распад каланіяльных імперый суправаджаўся як вядзеннем ў шэрагу краін (у Алжыры, Анголе, Інданезіі, Індакітаі, Малайе) каланіяльных войнаў, так і спробамі захаваць палітычную залежнасць калоній ў новых юрыдычных формах. Вялікабрытанія выкарыстала ў гэтых мэтах форму садружнасці, значна яго перайначыць. Членамі Садружнасці (афіцыйная назва абяднання з 1948 г.) разам з Вялікабрытаніяй і "старымі" дамініёна маглі цяпер стаць былыя калоніі, якія атрымалі статус дамініёна, а таксама новыя рэспублікі. Аднак сувязі ўнутры Садружнасці працягвалі няўхільна слабець.
У 1948 г. Ірландыя адпрэчыла статус дамініёна, абвясціла сябе рэспублікай і выйшла з Садружнасці; з адмысловым брытанскім законам было адменена і само паняцце дамініёна. Індыя і Шры Ланка, якія прынялі рэспубліканскія канстытуцыі ў 50-х гг, засталіся ў Садружнасці, аднак перасталі прымаць удзел у нарадах па пытаннях абароны. У выніку гэтага адзіная сістэма абароны Садружнасці стала распадацца, хоць само Садружнасць і ў цяперашні час абядноўвае амаль 50 дзяржаў.
Знешнія змены ў структуры французскай каланіяльнай імперыі атрымалі адлюстраванне ў Канстытуцыі Францыі 1946 г. У ёй абвяшчалася адукацыю Французскага саюза. У гэты саюз уваходзілі, з аднаго боку, сама метраполія, яе "заморскія дэпартаменты" і "заморскія тэрыторыі", а з другога боку, "далучыліся тэрыторыі і дзяржавы". "Заморскія дэпартаменты" (3 дэпартамента Алжыра, Рэюньён, Гвіяна, Гвадэлупа, Марцініка) фармальна кіраваліся аналагічна дэпартамента самой метраполіі, аднак прэфекты тут мелі яшчэ больш шырокія паўнамоцтвы. Кіраванне "заморскімі тэрыторыямі" (Французская Заходняя Афрыка, Новая Каледонія, Мадагаскар і інш.) Засяроджваецца ў руках прызначаемага французскім урадам губернатара, які меў права датэрміновага роспуску мясцовай асамблеі (савета) і права вета ў дачыненні да яе рашэнняў. "Тэрыторыя і дзяржавамі, якія далучыліся" зяўляліся французскія пратэктарат.
Канстытуцыя Францыі 1958 прадугледжвала новы варыянт абяднання - так званае Супольнасць, куды ўвайшлі 17 афрыканскіх калоній, якія атрымалі мясцовую аўтаномію. Іншыя тэрыторыі захавалі ранейшы статус.
Артыкул 77 Канстытуцыі абвяшчала самакіраванне і "свабоднае ?/p>