Крызіс каланіялізму і яе распад
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
?ИИИА і СССР нясуць Репное адказнасць за міжнародную напружанасць і гонку ўзбраенняў, абвясцілі недалучэння да ваенна-палітычных блокаў, падтрымалі барацьбу народаў супраць каланіялізму, за незалежнасць, за ліквідацыю эканамічнай няроўнасці ў свеце, за мірнае суіснаванне.
З 1981 г. І верасня святкуецца як Дзень Руху недалучэння.
Своеасаблівасць арганізацыйнай боку дзейнасці Руху недалучэння ў тым, што пін функцыянуе без Статута, г.зн. няма асноватворнага дакумента, які вызначаў бы яго мэта, задачы і структуру, рэгламентаваў функцыі яго органаў.
Галоўныя праграмныя дакументы Руху недалучэння прымаюцца на канферэнцыях кіраўнікоў дзяржаў і ўрадаў, якія праводзяцца рэгулярна (Белград -1961 г., Каір -1964 г,, Лусака -1970 г., Алжыр -1973 Каломба -1976 г., Гавана -1979.). Краіна, у якой праводзіцца канферэнцыя ў вярхах, становіцца краінай-каардынатарам, а яе кіраўнік - старшынёй руху. Краіна-каардынатар і кіраўнік Руху недалучэння забяспечваюць падрыхтоўку яго форумаў і дакументаў. Для абмеркавання актуальных праблем праводзяцца конфереищии міністраў замежных спраў.
Дакументы Руху недалучэння прымаюцца на аснове кансенсусу і носяць рэкамендацыйны характар.
Такім чынам, мэты і прынцыпы Руху недалучэння зафіксаваныя ў праграмных дакументах яго форумаў. Гэта - барацьба супраць імперыялізму, каланіялізму і неакаланіялізму, апартэіду, расізму і ўсіх формаў гегеманізму ІІ экспансіянізму, за мірнае суіснаванне дзяржаў, разрадку міжнароднай напружанасці, спыненне гонкі ўзбраенняў, за перабудову сусветных эканамічных адносін, за новы міжнародны інфармацыйны парадак.
5. Трэцяя хваля дэкаланізацыі
Завяршальным акордам дэкаланізацыі стала вызваленне ад каланіяльнай залежнасці астатніх народаў трапічнай Афрыкі ў канцы 60 - 70 гадоў ХХ стагоддзя. На развалінах каланіяльных імперый Вялікабрытаніі, Францыі, Бельгіі і Партугаліі паўстала каля 40 незалежных дзяржаў. Метраполіі перадалі ўладу эліце гэтых краін, захаваўшы з імі палітычныя і эканамічныя сувязі.
У 70-80 гады павалілася апошняя партугальская каланіяльная імперыя. Вызваліліся Ангола і Мазамбік, пасля гэтага спынілі сваё існаванне каланіяльныя рэжымы на большасці выспаў Атлантычнага, Індыйскага і Ціхага акіянаў. Здабыццё незалежнасці Намібіяй ў сакавіку 1990г. завяршыла гэты глабальны працэс ліквідацыі каланіялізму.
Было ліквідавана рэжым апартэіду ў ПАР, у 1994 г. там была прынята часовая Канстытуцыя. У пачатку 90-х гадоў у краінах Афрыкі прынята больш за 30 новых канстытуцый, якія прадугледжваюць падзел уладаў, існаванне некалькіх партый, юрыдычныя гарантыі правоў чалавека.
Аднак сітуацыя ў многіх краінах працягвае заставацца нестабільнай, новыя інстытуты не могуць ўмацавацца, дзейнічаюць часцяком неэфектыўна. У меншым маштабе названыя змены закранулі краіны Азіі, хоць у некаторых з іх былі ліквідаваныя аўтарытарныя рэжымы (Філіпіны, Паўднёвая Карэя і інш).
6. Наступствы распаду каланіяльнай сістэмы
Трэці свет. Станаўленне руху афра-азіяцкай салідарнасці
Новыя самастойныя дзяржавы, якія ўзніклі на тэрыторыях былых каланіяльных імперый, разам з іншымі эканамічна краінам, якія развіваюцца Азіі, Афрыкі і Паўднёвай Амерыкі ўтварылі Трэці свет.
Цэласнасць і спецыфіку краін трэцяга свету вызначаў цэлы комплекс фактараў. Яны мелі шмат агульнага: нізкі ўзровень эканамічнага развіцця; асаблівае месца ў сістэме сусветнай гаспадаркі; шматукладную эканоміку, наяўнасць вострых эканамічных, дэмаграфічных, сацыякультурных праблем, шляхі вырашэння якіх яшчэ не былі знойдзеныя. Час існавалі і фактары, размяжоўвалі гэтыя краіны: нераўнамернасць сацыяльна-эканамічнага развіцця, палярызацыя арыентацыі ў міждзяржаўных адносінах і г.д..
Нацыянальна-вызваленчы рух у гэты час адрозніваўся развіццём і ўмацаваннем ўнутранай згуртаванасці.
Знешнепалітычная дзейнасць афра-азіяцкіх дзяржаў накіравана на захаванне і ўмацаванне міжнароднага міру і бяспекі, пераадолення каланіялізму, расізму ва ўсіх формах і праявах, развіццё ўзаемнага супрацоўніцтва. Знешнепалітычная актыўнасць маладых суверэнных дзяржаў атрымлівала адлюстраванне ў міжнародных актах, прынятых самастойна або сумесна з іншымі дзяржавамі.
Функцыя падтрымання міру і міжнароднай бяспекі была адным з найважнейшых аспектаў знешнепалітычнай дзейнасці афра-азіяцкіх краін. Гэтая функцыя ахоплівала такія пытанні, як агульнае і поўнае раззбраенне (ліквідацыя замежных ваенных баз, вываду замежных войскаў), забарона прымянення атамнай зброі і правядзення ядзерных выпрабаванняў, мірнае вырашэнне міждзяржаўных канфліктаў і г.д..
Барацьба афра-азіяцкіх краін за агульнае і поўнае раззбраенне і строгі міжнародны кантроль за ўзбраеннямі мела на мэце не толькі захавання свету, а вызваленне ў выпадку раззбраення значных сродкаў і рэсурсаў для пераадолення голаду, галечы, невуцтва і рабства на Зямлі. На сесіях Генеральнай Асамблеі ААН, у Камітэце ААН па раззбраенні і ў іншых яе органах прадстаўнікі краін Азіі і Афрыкі прымалі актыўны ўдзел у абмеркаванні пытанняў раззбраення, падкрэслівалі сваю зацікаўленасць у іх неадкладнага вырашэння, часта выступалі з канструктыўнымі прапановамі.
Абектыўныя патрэбнасці незалежнага развіцця прымусілі ўрада нацыянальных дзяржаў Азіі і Афрыкі прыкласці намаганні да ліквідацыі замежных ваенных баз. Гэтае пытанне і разглядалася на Бандунгской канферэнцыі 29 афра-азіяцкіх дзяржаў.
Такім чынам, пазіц