Аграрная развіццё Германіі напярэдадні сялянскай вайны (1524-1525гг.)
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
t;малую дзесяціну" з усіх іншых сельскагаспадарчых культур і жывёлы. Усё гэта складала надзвычай складаную сістэму павіннасцяў.
Аднаўленне крайніх формаў феадальнай залежнасці, перабудова домениального гаспадаркі на паншчыннай-прыгонніцкай аснове падрывалі прагрэс нямецкага вёскі. Спынялася магчымасць развіцця буйных сялянскіх гаспадарак па шляху прадпрымальніцтва, распаўсюджванне выгадных сялянству формаў издольнои і грашовай арэнды, вольнага выкарыстання ў буйных гаспадарках наёмнай працы вясковай беднаты. Падрываліся і іншыя формы гаспадарчай дзейнасці заможнага сялянства - гандаль, возніцтва, гасцінічная справа. Феадальны націск цяжка адбіўся на становішчы сярэдніх і дробных сялянскіх гаспадарак, даходнасць якіх пад уплывам якія растуць плацяжоў ўсё змяншалася, а іх уладальнікі ўсё часцей аказваліся ў ліхвярскай Кабалье і на мяжы разбурэння [15, 129].
Такім чынам, гвалтоўнае прымацаванне да надзеў і спадара, прымусовая праца ў рыцарскіх маёнтках, рост коштаў на прадметы першай неабходнасці, зніжэнне платы за паслугі і наёмную працу ставілі пад пагрозу фізічнае існаванне сельскай беднаты. Масавая пауперизация стала грознай праблемай, закрипачувалося сяло - адзін з важных крыніц папаўнення арміі жабракоў і валацугаў. Усё гэта спараджала ў сялянскай асяроддзі пачуцці сацыяльнай пагрозы і імкненне да адпору.
Раздзел III Сялянскія бунты як праява незадаволенасьці феадальнымі адносінамі ў вёсцы
З надыходам феадальнай рэакцыі ўзрастала барацьба сялян. Самай Сялянскай вайне папярэднічалі выступлення сялян, замовы і бунты. Асаблівы размах яны атрымалі ў канцы XV - пачатку XVI стст.
Упершыню найбольш ярка сацыяльна-эканамічныя і палітычныя патрабаванні і мэта сялян Германіі пераплятаюцца ў масавым руху 1476, вядомым як паўстанне Ганса Бегайма [1, 68].
Своеасаблівасць падзей вясной і летам 1476 заключаецца ў тым, што рух сялян пачаўся як паломніцтва да іконы Маці Божай у царкве Никласхаузена біскупства Вюрцбург. Здавалася, рух нічым небяспечным феадальнага ладу не пагражае. Царква даўно ўжо выступала арганізатарам паломніцтва да розных святынь, у тым ліку і ў гэтай іконы. Рабіла яна гэта з мэтай узмацнення свайго аўтарытэту перш ў працоўнага насельніцтва і павелічэння прытоку багаццяў у сваю казну. Даўно ўжо царква звярталася і да паслуг "народных" прапаведнікаў, рыхтуючы іх да гэтага і ўвесь час кантралюючы іх дзейнасць [13, 294].
У адрозненне ад звычайных пілігрымак у 1476 ініцыятарам і прапаведнікам хаджэнне ў Никласхаузен выступіў выхадзец з нямецкай вясковай беднаты Ганс Бегайм, што не меў царкоўнага падрыхтоўкі. Ён да гэтага быў пастухом (у адным з дакументаў ён названы свінапасам), граў на флейце і іншых інструментах, славіўся як забаўнік на сельскіх вяселляў і народных святаў. Сельскія пастухі разам з рознымі сельскімі рамеснікамі і падзёншчыка складалі найнізкі сацыяльны пласт вёскі, вымушаны зарабляць на ежу, паколькі ў іх альбо не было зямлі, або яе было вельмі мала. Адзінае, чым вылучаўся з гэтай асяроддзя "юнак", як яго ласкава звалі ў народзе, былі яго рознабаковыя здольнасці. Да ўжо пералічанага варта дадаць ўменне прыгожа гаварыць і пісаць вершы. Сваімі выступленнямі з пропаведзямі, быццам ён быў прысвечаным дзеячам царквы, Бегайм прадказаў навучання М.Лютер аб тым, што святаром зяўляецца кожны хрысціянін ад нараджэння, незалежна ад яго сацыяльнай і прафесійнай прыналежнасці [14, 100].
Па закліку Г.Бегайма ў рух прыйшла велізарная маса сялян, асабліва адклікалася сельская бяднота. За тыдзень да Вялікадня сабралася 60-70 тыс. паломнікаў. Прыходзілі з Баварыі, Шваба, Эльзаса, Гессена, Франконии, Саксоніі, Цюрынгіі, Рэйнскай вобласці, Веттерау і шматлікіх іншых раёнаў, прыносілі з сабой сцягі, харугвы, васковыя свечкі, шмат падарункаў і ахвярных прадметаў, размяшчаліся ў "святога месца" на лугах і палях, каб затрымацца на доўгі час. Асабліва кідаліся ў вочы, што прыходзіла шмат поденщицы і падзёншчыкаў, якія ішлі прама з працы, узяўшы з сабой прылады працы (сярпы, косы, граблі, матыкі), а некаторыя мелі і халодная зброя [3, 69-70].
Бегайм, як было прынята ў падобных выпадках, прапаведаваў і патрабаваў аскетызму, казаў пра бачанні і прамаўляў месіянскіх прадказанні аб блізкім канцы старога свету і наступ новага. Аднак з самага пачатку насуперак рэлігійнай форме склікання людзей у месцы, якое належала царквы, пропаведзі былі накіраваны супраць каталіцкай царквы. Пастух асуджаў свецкую ўладу таты, навучанне царквы аб пякельны агонь і чысцец, судовыя правы царквы, біскупскае права на свецкае адлучэнне і суд, г.зн. у яго пропаведзях было шмат таго, што царква лічыла ерассю. Асаблівае месца ў яго пропаведзях займала патрабаванне адмовы царквы ад дзесяціны. Бегайм называў тату разам з імператарам "нявартымі злыднямі" і патрабаваў поўнага знішчэння духавенства. Яго ерась, такім чынам, прымала сацыяльна-палітычнае афарбоўкі, таму што была накіравана супраць багаццяў царквы, нажытых эксплуатацыяй народа, і ўсяго царкоўнага праўлення на чале з папам рымскім.
Цалкам новым быў радыкалізм антыфеадальныя выказванняў Бегайма. Перш за ўсё ён патрабаваў вяртання Альмендо сялянам і няпоўнай ліквідацыі паншчыны, што было накіравана супраць наступу сеньярыяльна рэакцыі і стала адным з галоўных патрабаванняў далейшых выступленняў сялян. Нараўне з гэтым ён настойваў на ліквідацыі эканамічнага панавання свецкай і духоўнай дваранства, на поўным пазбаўленні уласнасці спадароў і давядзенне іх да становішча п?/p>