Кастусь Эдуардавіч Цыялкоўскі — вынаходнік у галіне касманаўтыкі і ракетнай тэхнікі
Информация - Авиация, Астрономия, Космонавтика
Другие материалы по предмету Авиация, Астрономия, Космонавтика
МIНIСЭРСТВА АДУКАЦЫI РЭСПУБЛIКI БЕЛАРУСЬ
УСТАНОВА АДУКАЦЫI БРЭСЦКI ДЗЯРЖАЎНЫ УНIВЕРСIТЭТ IМЯ А.С. ПУШКIНА
ФIЗIЧНЫ ФАКУЛЬТЭТ
КАФЕДРА АГУЛЬНАЙ ФIЗIКI
РЭФЕРАТ
Кастусь Эдуардавіч Цыялкоўскі - вынаходнік у галіне касманаўтыкі і ракетнай тэхнікі
САКАЛЮКА А.В.
СТУДЭНТА 2 КУРСА ГРУПЫ ФI -21
ФIЗIЧНАГА ФАКУЛЬТЭТА
НАВУКОВЫ КIРАЎНIК
САМУЙЛIК Я.Р.
БРЭСТ,2009
1. Дзяцінства. Імя вялікага рускага навукоўца, заснавальніка тэорыі рэактыўнага руху і касманаўтыкі К.Э. Цыялкоўскага вядома ва ўсім свеце. Уся дзейнасць яго - сапраўдны подзвіг на славу свайго народа, на карысць усяго чалавецтва. Не выпадкова так цёпла - сказаў аб Кастусю Эдуардавічу першы ў свеце касманаўт Юрый Аляксеевіч Гагарын: "Ён вельмі кахаў людзей, дзеля якіх жыл і працаваў, усе свае працы ён адпісваў савецкаму народу", вось чаму ніколі не сцярэцца ў стагоддзях імя Кастуся Эдуардавіча Цыялкоўскага, "вялікага піянера Сусвету".Нарадзіўся Кастусь Эдуардавіч 5/17 верасня 1857 гады ў сяле Іжэўскам Разанскай губерні ў сямі ляснічага Эдуарда Ігнацьевіча Цыялкоўскага.
Прозвішча гэтая вядомая з 1697 гады. У ліку сыноў Ігната Цыялкоўскага, заняпалага абшарніка з Ровенскага павета Валынскай губерні, згадваецца Эдуард, бацька будучыні навукоўца. Пасля канчатка Пецярбургскага Ляснога і Межавага інстытута Эдуард Ігнацьевіч служыў памагатым ляснічага, а затым і ляснічым у Аланецкай, Пецярбургскай, Вяцскай губернях, у Спаскім павеце Разанскай губерні. Тут у сяле Іжэўскам ён і пазнаёміўся з дачкой дробнамаянтковага двараніна І. І. Юмашава Марыяй Іванаўнай, зрабіў ёй прапанову. Кастусь Эдуардавіч пісаў: "Я думаю, што атрымаў злучэнне моцнай волі бацькі з таленавітасцю маці". У 1862 году сямя перабралася з Іжэўскага ў Разань, дзе Эдуард Ігнацьевіч атрымаў месца выкладчыка натуральнай гісторыі і таксацыі каморніцка-таксатарскіх класаў пры Разанскай гімназіі.
У Разані і адбылося з Кастусём Эдуардавічам няшчасце, стромка змяніўшае ўсё яго жыццё. Пасля вясёлага зімовага катання на санках ён застудзіўся. Прастуда моцна аслабіла арганізм, інфекцыя выклікала шкарлятыну. "Захварэў, трызніў. Думалі, памру, але я акрыяў, толькі моцна аглох, і глухата не праходзіла. Яна вельмі мучыла мяне". Калі да гэтага Касцячы быў вясёлым і жывым хлапчуком, гарэзай, удзельнікам разнастайных дзіцячых забаў, то пасля хваробы пачалася іншая, горкая і цяжкая паласа жыцця. "Са аднагодкамі і ў грамадстве я часта ашукваўся... Гэта выдаляла мяне ад людзей і прымушвала ад нуды чытаць, засяроджвацца, марыць. Гэта паглыбляла мяне ў самога сябе, прымушала шукаць вялікіх спраў, каб заслужыць ухвалу людзей і не быць гэтак прэзренным". Нетутэйша час вучыцца, і Касцячы разам з малодшым братам паступіў у Вяцкую мужчынскую гімназію (у Вятку сямя пераехала ў 1868 году). Але вучоба давалася цяжка: "Вучыцца ў школе я не мог: настаўнікаў цалкам не чуў або чуў адны смутныя гукі", - адзначаў ён пасля. Пакінуўшы гімназію пасля трэцяга класа, будучы навуковец пачаткаў займацца самастойна па кнігах бацькі і старэйшых братоў. Кнігі дапамаглі яму знайсці сваё "я". Ён стаў захапляцца дакладнымі навукамі, мадэляваць і, па іх жа словам, яшчэ ў дзяцінстве марыць аб палётах, аб пераадоленні зямнога прыцягнення, "...кніг было мала, настаўнікаў у мяне зусім не было, таму мне прыходзілася больш ствараць і дзеяць, чым успрымаць і засвойваць... Адным словам, творчы элемент, элемент самаразвіцця, самабытнасці пераважаў", - пісаў аб гэтым перыядзе свайго жыцця пазней Кастусь Эдуардавіч. І далей: "Гадоў з 14-15 я стаў цікавіцца фізікай, хіміяй, механікай, астраноміяй, матэматыкай і г. д.". Гэтая самастойнасць развіцця дапаможа будучыні навукоўцу выпрацаваць свой адмысловы стыль творчасці, у якім заўсёды будуць пераважаць воля мыслення, шырата далягляду, глыбіня навуковага аналізу, настойлівасць у давядзенні кожнага навуковага пытання да лагічнага дазволу, вера ў неабходнасць і важнасць сваёй працы, арганічнае спалучэнне тэорыі і эксперыменту. Да глыбокай старасці захаваў навуковы здольнасць здзіўляцца ўсяму новаму, хутка схопліваць гэта новае і ісці адважна значна далей наперад, часам насуперак з існымі становішчамі, захоўваць на працягу ўсяго жыцця неверагодную сілу ўяўлення.
2. У Маскве. Звярнуўшы ўвагу на тэхнічныя здольнасці сына, Эдуард Ігнацьевіч у 1873 г, адправіў яго ў Маскву для атрымання тэхнічнай адукацыі. Але ў сталіцы, адмовіўшыся ад паступлення ў якую-небудзь вучэбную ўстанову, юнак вырашыў заняцца самаадукацыяй. "Бацька ўявіў, што ў мяне тэхнічныя здольнасці, і мяне адправілі ў Маскву. Але што я мог зрабіць тамака са сваёй глухатой?! Якія сувязі завязаць? Без ведання жыцця я быў сляпы ў стаўленні кареры і заробку. Я атрымліваў з хаты 10-15 рублёў у месяц, сілкаваўся адным чорным хлебам, не меў нават бульбачкі і гарбаты, затое купляў кнігі, трубкі, ртуць, серную кіслату і іншае". Тры гады сурёзнай працы ў бібліятэцы Румянцевскага музея ўзбагацілі яго ведамі па матэматыцы, фізіцы, хіміі, астраноміі. "Але што жа, уласна, я рабіў у Маскве? Няўжо абмежаваўся аднымі фізічнымі і хімічнымі досведамі? Я праходзіў першы год дбайна і сістэматычна курс начартальнай матэматыкі і фізікі, на другі жа год займаўся вышэйшай матэматыкай. Прачытаў курс вышэйшай алгебры, дыферэнцыяльнага і інтэгральнага вырахавання, аналітычную геаметрыю, сферычную трыганаметрыю". Займалі юнака шматлік?/p>