Жаночыя вобразы ў творах малой прозы М. Зарэцкага "Сцежкі-дарожкі", "Вязьмо"
Курсовой проект - Литература
Другие курсовые по предмету Литература
дз цячых душ дапаможа ёй забыцца пра траг зм м нулага, знайсц сябе. Спадзявалася былая чэк стка знайсц душэ нае заспакаенне каханн . Але дарэмна, для кахання таксама патрэбны дабрыня, здольнасць да суперажывання, м ласэрнасць, чаго душы Гарновай не засталося.
Выродл вая, узрошчаная фанатычным перакананням чалавечая воля падстава для шматл к х духо ных трагедый, глеба, на якой узрастаюць найгоршыя чынк жо кнуць найлепшыя кветк чалавечых памкнення . Вакол нашай гера н сц скаецца вязьмо ласных памылак. Яна прынесла ахвяру сама стала ахвярай: эстафета ахвяравання эфемернаму дэалу прыводз ць нтэл гентку Гарнову да свядомага самазабойства. Яна г не пад колам цягн ка. М. Мушынск пара но вае цягн к з с мвалам сталёвай, машын заванай с лы, што нястрымна мчыць наперад, ад якой г не гало ная гера ня.
Вобраз Марыны вызначальны тым, што праз смерць гера н станов цца зразумелым кошт той светлай будучын , у якую яе закл кал верыць.
Зно гучыць маты любов . Няхай яна называецца тут "слабасцю", "л пучым путам ", "атрутным павучыннем", "хмелем", "прыгожаю, але грузкай, дрыгвянай багнай" [3, с. 265], але гэта прычына, што вымагае ад Марыны Гарновай ачышчэння, вяртае жанчыну страчаную с стэму каардыната .
М хась Зарэцк , плоцячы дан ну часу, быццам бы вык ро ва у ф нале апавядання на "прав льны" шлях, адваротны зместу твора: "Кветка пажо клая. I таму адляцела, адпала ад дрэва жыцця, звол ла месца здароваму, свежаму. I нямала было так х кветак, што прыцягнул ся к сонцу Кастрычн ка, што закрасавал м цветам жывым, пышна-дзейным. Але глыбока расл атрутна-гн лую глебу, набраклую лёкам смяртэльным. не вытрымал палкага сонца. Пажо кл ..." [3, с. 285].
Тым не менш у гэтых некальк х словах маецца падтэкст. Звернемся да сло "урасл атрутна-гн лую глебу, набраклую лёкам смяртэльным". Яны перагукваюцца з ф нальнай фразай апавядання "На маладое": Марылька "пан кла без пары, як кветка дрэнным, атрутным паветры" [3, с. 196].
Увогуле жо самой назве а тар як бы паведамляе нам пра тое, аб чым будзе твор. Кветка пажо клая гэта тая, якая жо не жыве, якая жо амаль памерла, ёй тольк застаецца снаваць, падпарадко вацца прыроде чакаць свайго канца, або якая вогуле "згуб ла сваё месца жыцц " [3, с. 284]. Так паказана Марына Гарнова. Яна проста снуе. канцы твора пам рае. так х "кветак пажо клых" вельм шмат ва сёй творчасц п сьменн ка. Так да вобраза пажо клай кветк М. Зарэцк звяртаецца так х творах як "На маладое", "Бель", "Кветка пажо клая".
Лаг чным працягам нтэнс ных пошука п сьменн ка гал не жанравай формы стала аповесць "Голы звер". Аповесць займае давол прыкметнае месца творчасц М. Зарэцкага. Гэта змясто ны, вострапраблемны твор, у цэнтры якога герой адмо нага плана. В ктар Яроцк выступае аповесц як носьб т ф ласоф эга зму. Мног я даследчык твора асуджаюць гало нага героя. Але сэнс твора нельга зводз ць тольк да маральнага асуджэння Яроцкага. Сваю п сьменн цкую вагу М. Зарэцк засяродз апрача вобраза Яроцкага яшчэ на даследаванн грамадска-пс халаг чных умо , як я спараджал падобны тып, на нутраным свеце тых, хто станав ся ахвярай яго злачынных дзеяння .
Сярод ахвяр патрэбна вылучыць вобраз Л дачк гало най гера н твора. Л дачка не належала, вядома, да прагных хц вых, але яна з прычыны малога жыццёвага вопыту, на насц , легкадумнасц таксама аказалася ахвярай цын зму Яроцкага. Трэба сказаць, што заемааднос ны гэтых дзейных асоб не я ляюць асабл вай ц кавасц . Тут няма значных пс халаг чных знаходак, наватарск х паварота тэмы. Перад нам давол распа сюджаны л таратуры сюжэт спакушэння знешне абаяльным, ло к м прайдз светам маладой на най дзя чыны. Л дачка паддалася салодкай атруце лёгкага жыцця. Аднак ёсць у сюжэтнай л н Яроцкага Л дачк момант, на як варта звярнуць увагу. Гэта маты л тасц , тэма спачування чалавеку, як апусц ся на дно жыцця, спазна усю глыб ню маральнага падзення.
Пасля таго як маска прыстойнасц была сарвана з твару Яроцкага, ён звяртаецца да падманутай м дзя чыны: "Л дачка! Бачыш, хто я так ? Ты не чакала, пра да, не чакала гэтага? Ну, ц скажаш цяпер ты, што люб ш мяне, што я табе родны бл зк ? Ц можна кахаць такога, як я? Ц можна кахаць таго, хто ад ус х чыста адб ся, хто акуну ся страшэнную гразь, з якой ня змога жо вырвацца?" [3, с. 414].
Гера ня аповесц аказалася гатова ахвяраваць сабой, гатова па-ранейшаму пяшчотна самааддана люб ць В ктара, дзял ць з м радасць гора. Але Яроцк думае, што Л дачка слабая, яна не зможа палюб ць яго ва сёй той "граз ", у якой ён зараз жыве, бо л чыць яе чыстай, дабрачыннай.
Свае паводз ны чынк герой аповесц "Голы звер" спрабуе расцэньваць як бунт, па станне супраць людзей, супраць усяго свету, а Л дачка, на яго думку, так зраб ць не зможа.
Л дачцы спачувае Шчупак, кал бачыць, як абыходз цца з ёю Яроцк . У яе закаханы Горск . Але Л дачка не звяртае на сё гэта ваг .
Яшчэ патрэбна спын ць увагу на аднос нах мац Л дачк да Яроцкага да сваёй дачк . У аповесц а тар гаворыць, што мац пакахала Яроцкага больш, як дачка: "Ой, гэта жаночае сэрца! Яно такое мяккае падатнае, як здобнае цеста, вайсц яго, кал захочаш, так лёгка+ Нездарма ж матка Л дачк пакахала Яроцкага больш, як дачка; нездарма ж, кал прыходз Яроцк , яна, падпёршы рукой бараду, падо гу глядалася яго салодк м ласкавым поглядам, песцячы недзе глыбока-глыбока нутры палахл ва ружовую думку " [3 c. 338].
Па тых падзеях, як я разгортваюцца далей у аднос нах Л дачк Яроцкага, можна сказаць, што мац не займалася сурёзным выхаваннем дачк . Л дачка аддалася по насцю Яроцкаму. "Звер" злама жыццё &q