Жаночыя вобразы ў творах малой прозы М. Зарэцкага "Сцежкі-дарожкі", "Вязьмо"
Курсовой проект - Литература
Другие курсовые по предмету Литература
, а пасутнасц разбуральныя погляды Ганны Зм тров ча, што нам нуюцца як "бель". Тут мы з даследчыкам не можам пагадз цца. Чалавек хрысц янскага светаразумення не дазвол ць сабе нават падумаць пра ншую жанчыну, бо гэта грэх пралюбадзейства. Даследчык, як гэта п са не разумее сам сэнсу паняцця "хрысц янскае светаразуменне".
Яна, "бель", блытае спрадвечныя маральныя арыенц ры, замятае прав льны шлях: "Бель гэта... сярэдз тож бель, бо ружовае зн кла. Н чога няма адна бель... А мо гэта не дарога?" [3, с. 166]. Апошняе пытанне для сучасн ка гучыць як рытарычнае. Дан лу, як у час зав рух , засляп ла гэтая безвын ковая, безнадзейная любо да Ганны. Ён н чога не бачыць перад сабой, забывае пра сямю. На нашу думку гэты с мвал чны вобраз "бель" у творы мае адмо нае значэнне.
Кал Дан ла тольк пачынае разумець законы разв цця новага ладу, то дасведчанай, адукаванай Ганны жо ёсць уя ленне пра дзеянне вял кага рэвалюцыйнага механ зма: "За важы каля сябе ржу якую прэч! Бачыць, што якая часц на машыны сапсулася, зам нае тольк прэч яе..." [3, с. 137]. У гэтых словах адлюстравана нежаночая дэструкты насць, адма ленне гало ных жаночых якасця м ласэрнасц шкадавання, на змену як м прыходз ць бездухо насць.
Разуменне нутранага жыцця Ганны таксама нежаночае. Душа гэта "посуд", абы ён бы , "а чаго нал ць стане..." [3, с. 147]. М. Зарэцк не мог не ведаць, што, паводле хрысц янскага светабачання, чалавек носьб т усёабдымнай Божай любов , кал сэрцы зн кае Бог (любо ), то м пасяляецца дябал. Напэ на, каб падкрэсл ць нябоскае паходжанне "савецкай любов ", а тар укла у вусны Ганны менав та слова з шырок м значэннем (любо , а не каханне) у маналогу, звернутым да Дан лы: "Люблю... Трэба прасцей на рэчы глядзець... Ну, можа, упадабалася табе трох ... як жанчына... Хочаш мяне... Навошта выдумваць яшчэ нешта надзвычайнае, вял кае, страшное... Час ужо знаць, што такое любо ..." [3, с. 147]. Натуральнае для а тара-гуман ста адз нства паняцця "жанчына" - "любо " "душа" парушанае. Жанчына са спустошанай душой, без любов "дз ная", "страшная", "незразумелая". Менав та так Дан ла спрымае Ганну. Яна паказана па-за домам, па-за сямёй, не традыцыйнай жаночай сферы займае чужую мужчынскую н шу сацыяльнай структуры.
Вобраз Ганны Матузовай, як большасць жаночых вобраза у прозе М хася Зарэцкага траг чны. Жанчына ста ць на шляху да адз ноты, бо не мае душэ най прывязанасц , яе барацьба за вольны свет перарасла барацьбу з сабой. У перспектыве лёс Ганны бачыцца так м, як у Марыны Гарновай, гало най гера н апавядання "Кветка пажо клая", бо расплата за памылк коштам чалавечага жыцця рана ц позна абавязкова наступае.
Каб праанал заваць вобраз Ганны у гэтым творы, то патрэбна яшчэ разгледз ць яшчэ адз н твор М. Зарэцкага "Кветка пажо клая".
"Кветка пажо клая". Гэты твор ста канцэнтрацыяй таго, што было нап сана дагэтуль, крокам да новага.
Чалавечыя аднос ны 1920 - 1930-я гг. нагадвал ваенныя часы, бо кожнага прыгнечвала невядомасць: хто застанецца стра за тра, а каго спасц гне смерць, хто будзе знагароджаны, а хто пакараны. Атмасфера рэпрэс й вымушае Марыну Гарнову раб ць антычалавечыя чынк , як я здаюцца прав льным , пакуль не тычацца кагосьц з бл зк х людзей, тых, з к м чалавек звязаны любо ю.
Змест "Кветк пажо клай" глыбок . Дачка памешчыка Марына Гарнова юнацтве паспрабавала парваць са сва м класам, са сва м асяроддзем. яе спроба здзейсн лася. Спярша Марына была эсэркай, а потым яна верай пра дай служыла савецкай уладзе. "Працавала надзвычайнай кам с , займала важную пасаду, добра працавала, была вядома с м тутэйшым "контрам" як спрытная чэк стка з п льным вокам сталёвай цвёрдасцю" [3, с. 253]. У сваёй працы Гарнова, не за важы шы гэтага, перайшла мяжу дапушчальнага. Яна стала ахвярай дэ рэвалюцыйнай бязл таснасц , жорсткасц , забылася пра м ласэрнасць. Гарнова парушыла маральныя прынцыпы жыцця, жыццё ей адпомсц ла. Пачалося гэта парушэнне не тады, кал яна на закл к бацько вярнуцца дадому адказала л стом: "Не л чыце мяне вашай дачкой". I зраб ла гэта лёгка, з усмешкай, "гэта была н бы забава маленькая" [3, с. 268].
Не, усё пачалося тады, кал Марына не працягнула рук брату, як прас паратунку, бо яму пагража арышт, як прысяга , што кал сястра дапаможа збегчы за мяжу, ён не будзе болей выступаць супраць савецкай улады, займацца варожай дзейнасцю. На гэты крык душы спалоханага чалавека "спрытная чэк стка з сталёвай цвёрдасцю" не адгукнулася. Не адгукнулася таму, што бязл тасная барацьба вытруц ла з яе душы дабрыню м ласэрнасць. Яна ласнаручна падп сала смяротны прысуд брату.
Аддамо належнае шчырасц Гарновай. Яна адкрыта прызналася, што магла дапамагчы, магла даць паратунак, але не зраб ла гэтага, бо перад ёй бы родны брат: "А той час н кога я не л чыла так м ворагам , як сваю радню..." [3, с. 268].
Пасля таго як прысуд бы выкананы, Гарнова атрымала ад бацьк жахл вага зместу "п сульку": "3 гэтага часу будзь ты праклята. Няхай табе жыццё будзе горкаю доляй. Бацькава пракляцце спасц гне цябе на тва м ганебным шляху" [3, с. 266].
Гарнова не здолела вынесц цяжару не бацькавага праклёну, а цяжару ласнага сумлення. Яна нутрана зламалася, страц ла ц кавасць да жыцця, сум, пустата страх пасял л ся яе душы.
Перад нам сапра дная трагедыя чалавека, як фактычна прызнаецца непапра ных памылках. Моцная воляй, загартаваная барацьбе Марына спрабуе яшчэ чапляцца за жыццё. Даследчык М хась Мушыск за важы такую дэталь: гера ня ладко ваецца на працу дз цячы дом, спадзеючыся, што бл зкасць да бязв нных