Ганна Іаанаўна Імператрыца Усерасійская
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
?а ўкладанне. Урадавыя камісіі, засноўваецца пры Пятры Вялікім і яго пераемніках для складання новага выкладзеных, нічога не зрабілі, а таму указам 1 чэрвеня 1730 г. было загадана "пачатае ўкладанне неадкладна сканчаў і вызначыць да таго добрых і дасведчаных ў справах людзей, па разглядзе Сената, выбраўшы з шляхецтва і духоўных і купецтва ". Надзеі, ускладзеныя на дэпутатаў, не апраўдаліся; выбарныя ад шляхецтва зязджаліся млява, і Сенат, пераканаўшыся, што дэпутаты не могуць прынесці ніякай карысці, вызначыў указам 10 сьнежня 1730 г. адпусціць іх дадому, а працу над ўкладанне даручыць адмысловай камісіі дасведчаных людзей. Аднак працы гэтай бюракратычнай камісіі туга пасоўваліся наперад.
Ўкладанне цара Аляксея Міхайлавіча, працягваючы заставацца адзіным судовым кодэксам, было выпушчана новым выданнем. У Сінодзе неабмежавана панаваў першынства яго сябра, Феафан Пракаповіч, гэты сапраўды "верховник" у духоўным ведамстве, які, па-майстэрску вызваляючыся ад сваіх ворагаў архірэяў, сочленов па Сіноду, накіроўваў дзейнасць "духоўнага калегіума" на шлях, напісаны ім жа ў "Духоўным рэгламенце". Маніфестам ад 17 сакавіка 1730 г. Сіноду прадпісвалася ад імя імператрыцы старацца аб захаванні праваслаўнымі хрысціянамі закона Божага і царкоўных паданняў, аб аднаўленні храмаў і странноприимных дамоў, аб заснаванні духоўных вучэльняў, аб выпраўленні устаноўленых царкоўных трэбаў, цырымоній і маленьняў. З 1730 па 1736 былі прыцягнутыя да вышуку, расстрижены і сасланыя ў зняволенне 6 архірэяў, якія складаліся ў непрыязным адносінах з Феафанам Пракаповічам; пасля 1736 той жа долі падвергнулася яшчэ трое архірэяў.Афіцыйна большасць з іх было обвиняемо або ў прывядзенні да прысягі ад імя Вярхоўнага Таемнага Савета, або ў "нябыце" у другой прысягі. Па ініцыятыве таго ж Феафана Пракаповіча і дзякуючы клопатам епархіяльных архірэяў з южноруссов заведзеныя славяна-лацінскія школы, названыя семінарыі. Але вучэнне ў гэтых семінарыях ішло дрэнна, і вучняў ледзь не сілай трэба было заганяць у школы. Палажэнне белага духавенства было вельмі цяжкае: за "нябыт ў прысягі" пры пачатку цараваньня А. або за пазней яе прынясенне сьвятары, дыяканы і дзячкі прыцягваліся ў Таемную канцылярыю, дзе іх білі пугамі і бралі ў рэкруты; дзяцей іхніх, акрамя тых, хто навучаўся ў духоўных школах, запісвалі ў падушнага аклад. Да 1740 аказалася 600 цэркваў без кліра. Адначасова з ўціскам белага духавенства і падазрэннем манахаў у забабоны і ерасях ўрад клапацілася аб распаўсюджванні праваслаўя сярод усходніх, пераважна паволжскіх, іншародцаў, а таксама аб выкараненні расколу старообрядства.
Асабліва паспяховай была місіянерская дзейнасць дзвюх казанскіх архіепіскапаў з южноруссов: Іларыёна Рогалевского (1732-1735) і Лукі Канашевича (1738-1753), а таксама архімандрыта Багародзіцкага Свияжского манастыра Дзмітрыя Сеченова, пасля вядомага мітрапаліта наўгародскага. Што тычыцца расколу старообрядства, то меры, якія прымаліся супраць яго, дасягалі зваротных вынікаў, і раскол ўсё больш і больш узмацняўся. У 1730-х гадах, па думкі некаторых шляхецкіх праектаў, былі дараваны розныя льготы шляхецтва. Так, 25 кастрычніка 1730 года рушыў услед ўказ, па якім населеныя маёнтка дазвалялася купляць выключна толькі шляхецтва, якому было дазволена перасяляць сялян з аднаго маёнтка ў іншае; адрозненне паміж вотчынай і маёнткам, якія атрымалі агульнае назву "нерухомых маёнткаў", было канчаткова згладжаныя.
Сакавіка 1731 адменены закон Пятра Вялікага аб адзінаспадчыннасцю і адноўлены законы аб атрыманні ў спадчыну па ўкладанне цара Аляксея Міхайлавіча. 29 Ліпеня 1731 года быў заснаваны ў С.-Пецярбургу шляхетны кадэцкі корпус для адукацыі дваран і для падрыхтаваная іх не толькі да ваеннай, але і да грамадзянскай службе. Указамі 1736 - 37 гадоў дваранам было прадастаўлена атрымліваць адукацыю дома, з абавязацельствам перыядычна зяўляцца на агляды і падвяргацца іспытаў. Ў 1733 годзе, для палягчэння крэдыту, галоўным чынам шляхецтва, дазволена выдаваць з манетнай канторы пазыкі пад заклад золата і срэбра, тэрмінам на тры гады, з 8% гадавых. У 1736 годзе ў Кабінет міністраў паступіла ўяўленне ад невядомай асобы (па-відаць, ад А.П. Валынскага) аб неабходнасці дваранам гаспадарыць у сваіх маёнтках, якія запустели з прычыны абавязковай і працяглай іх ваеннай службы. У прадстаўленні прапаноўвалася падвоіць лік обер-афіцэраў і, падзяліўшы іх на дзве чаргі, адпускаць напераменку адну з іх, без жалавання, дадому для гаспадаркі ў маёнтках. З прычыны гэтага прадстаўлення 31 сьнежня 1736 быў выдадзены Найвысокі ўказ аб праве дваран выходзіць з адстаўку праз 25 гадоў, але зявілася столькі жадаючых скарыстацца гэтым правам, што ў жніўні 1740 закон быў адменены. Усе льготы, падараваныя шляхецтва, не ўмацавалі, аднак, за ім таго становішча, якога яно дамагалася ў 1730 годзе. Знішчэнне закона аб адзінаспадчыннасцю пацягнула за сабой раздрабненні маёнткаў; дваране сталі шукаць выратавання ў прыгоне праве, думаючы пасродкам яго развіцця ўтрымаць выбітнае становішча ў грамадстве і дзяржаве. Палажэнне сялянства ў валадараньне А. было вельмі цяжка. У 1734 Расію спасціг голад, а ў 1737 годзе былі ў многіх месцах страшныя пажары; з прычыны гэтага цэны на ўсе жыццёвыя харчы і на будаўнічыя матэрыялы падаражэлі, і ў сёлах і вёсках было сапраўднае бедства. Падаткі і нядоімкі вымагалі жорсткім чынам, часта з дапамогай "правежа"; наборы ў рэкруты былі штогадовыя. Урад лічыла шкодным вучыць просты народ грамаце, так як вучэнне можа адцягнуць яго ад чорны