Ганна Іаанаўна Імператрыца Усерасійская
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
таранна свае ўчынкі. Наогул магу сказаць, што яна дасканалая матухна.... Герцаг быў добрым дыпламатам - ведаў, што ў Расеі лісты замежных пасланцаў выкрываюць і чытаюць...
Кароткая біяграфія
Ганна Іаанаўна, сярэдняя дачка цара Іаана Аляксеевіча і Праскоўі Фядораўны, народжанай Салтыкова, нарадзілася ў Маскве 28 студзеня 1693 года.Детство і маладосць Ганны, якая засталася пасля смерці бацькі трох гадоў ад роду, працяклі пад двума процілеглымі ўплывамі: прыцягненне да старадаўніх маскоўскім парадкаў з боку маці і неабходнасцю прыладжвацца плячыма да новых парадкаў, з дагоды дзядзьку, Пятру Вялікаму. Да пятнаццацігадовага ўзросту А. пражыла ў падмаскоўным сяле Ізмайлава з маці і сёстрамі, царэўна Кацярынай і Праскоўяй, акружаная мноствам багамольцаў, юродзівых, варажбіткі, калек, вырадкаў і вандроўнікаў, якія мелі пастаянны прытулак пры двары царыцы Праскоўі. Толькі падчас прыездаў цара ў сяло Ізмайлава ўсіх гэтых приживалок і приживальщиков хавалі ў далёкія каморы, бо цар моцна іх недалюбліваў. Навучалі царэўнаў рускай мове, гісторыі, геаграфіі і каліграфіі.Пётр жадаў, каб яны ведалі замежныя мовы і танцы, а таму да іх быў прыстаўлены ў якасці гувернёр і настаўнікі нямецкай мовы Астэрман, а ў 1703 годзе для выкладання французскай мовы і танцаў запрошаны француз Рамбурх.
Астэрман (старэйшы брат знакамітага пасля віцэ-канцлера) апынуўся чалавекам бясталентным, ды і Рамбурх не адрозніваўся, відаць, педагагічнымі здольнасцямі; поспехі царэўнаў ў абодвух мовах і нават у танцах былі невялікія. Ў 1708 годзе царыца Праскоўя і яе дачкі пераехалі з Ізмайлава ў С.-Пецярбург, прывольна вясковая жыццё змянілася Асамблея і тэатральнымі відовішчамі, у якіх трэба было зяўляцца ўжо не ў телогреях і парчовыя сукенках, а ў фижмах і робронах. У 1710 г. па волі Пятра I, задумаўшыся звязаць дынастыю Раманавых з кіруючымі ў Еўропе родамі, яна была выдадзена замуж за Курляндскага герцага Фрыдрыха Вільгельма. Юны герцаг не вырабляў яркага ўражанні: кволы, жаласны, ён не быў зайздросным жаніхом. Жаніху і нявесце было па семнаццаці гадоў. Шлюб гэты быў заключаны, акрамя жадання Ганны, з прычыны палітычных меркаванні цара, які лічыў карысным ўступіць у саюз з Курляндыі. З нагоды шлюбу Ганны балі і ўрачыстасці ў Пецярбургу працягваліся два месяцы, прычым, па звычаю Пятра, не выконвалася ўмеранасці ні ў ежы, ні асабліва ў винопитии. З прычыны такіх празмернасцяў вясельны захварэў, затым, выздаравею, прастудзіўся, але, не звярнуўшы ўвагі на прастуду, выехаў разам з маладой А. з Пецярбурга ў Митаву 9 студзені 1711 года і ў той жа дзень памёр на мызе Дудергоф. Нягледзячы на смерць герцага, сямнаццацігадовы ўдава павінна была, згодна з волі Пятра, пасяліцца ў Митаве і акружыць сябе немцамі; ён меркаваў уцьвердзіць там і царыцу Праскоўю Фядораўны з царэўна Кацярынай і Праскоўяй, але гэта не адбылося. Пасля А. гасцявала часам ў маці, то ў Пецярбургу, то ў Ізмайлава, але Пётр і тут распараджаўся самаўладна: знаходзячы патрэбным яе знаходжанне ў Курляндыі, ён напісаў, напрыклад, з Масквы 26 лютага 1718 Меншыкаву, каб той неадкладна адправіў А. зПецярбурга. Гофмейстером пры двары А. і кіраўніком яе маёнткамі быў Пётр Міхайлавіч Бястужаў, да якога яна моцна размясцілася. Праскоўя Фёдараўна пісьмова звярнулася да цара з просьбай змяніць яго, бо ён "вельмі несносен".Цар не пачуў, аднак, гэтай просьбе, лічачы Бястужава здольным дамагчыся ад Курляндскага сейма выдзелу А. ўдовінага часткі з герцагскі маёнткаў.
З палітычных меркаванняў цар не раз уваходзіў у перамовы з замежнымі прынцамі адносна новага шлюбу А., але перамовы ні да чаго не прыводзілі, і А. паранейшаму заставалася без усялякіх матэрыяльных сродкаў, у поўнай залежнасці ад строгага дзядзькі. Яна павінна была, разам з тым, пераносіць пісьмовыя і вусныя вымовы маці, любившей яе менш астатніх дачок і жадала змяніць некаторыя не падабаецца ёй парадкі пры Курляндскай двары. У 1718-19 гадах цар паслаў у Митаву складацца пры герцагіні А. дзядзьку яе, Васіля Феодоровича Салтыкова, чалавека грубага і нават жорсткага; сваімі выхадкамі ён даводзіў яе часам да слёз. Лісты А. не толькі да Пятра, да яго жонцы Кацярыне Аляксееўне і да цэсарэўны Лізавеце Пятроўне, але нават да некаторых царадворцаў, як, напрыклад, да князя Меншыкаву і віцэ-канцлеру Остерману, былі напоўнены скаргамі на лёс, на безграшоўе, і пісаныя ліслівым , прыніжаным тонам. Тое ж працягвалася і пры Кацярыне I і Пятры II. Ў 1726 годзе ў Курляндыі паўстаў пытанне аб абранні ў герцагі Морыца, графа Саксонскага (незаконнага сына польскага караля Аўгуста II), пры ўмове жаніцьбы яго на А., але выкананню гэтага плана, на які ахвотна пагадзілася б А., перашкодзіў князь Меншыкаў, самдамагаўся Курляндскай княжацкім кароны. Апошняя надзея А. на замужжа была разбурана, і яна стала ўсё больш і больш звяртаць увагу на аднаго са сваіх прыдворных, камер-юнкера Эрнэста-Іагана Бірона. Нечаканая смерць хлопчыка-імператара Пятра II, якая рушыла 19 студзені 1730 года, цалкам змяніла лёс А. З абяздоленых ўдовы, якая не мае права распарадзіцца нават у сваім маленькім дзяржаве, яна зрабілася імператрыцай усерасійскай. І вось у 37 гадоў заняпалая герцагіня воляй лёсу становіцца імператрыцай. Забабонная, капрызная, мсцівая і не вельмі разумная, яна здабывае ўладу над велізарнай краінай. Ганна не заахвочвала пянства, затое адрознівалася тым, што вельмі любіла трымаць пры двары блазнаў, любіла ўсякія штукарскія прадстаўлення. Адзін сучаснік-замежнік апісаў такую, не вельмі яму зразумелую, сцэну: Спосаб, як матухна забаўляючыся