Вопрос 1: Предмет, значение и цели дисциплины "История Беларуси" (в контексте мировой цивилизации). Периодизация истории Беларуси. Источники по истории Беларуси
| Вид материала | Документы |
- Связь содержания истории Беларуси с содержанием других учебных предметов, 98.35kb.
- Контрольные вопросы Часть Экономическая История Беларуси, 37.55kb.
- Инструктивно-методическое письмо Министерства образования Республики Беларусь «О преподавании, 395.76kb.
- Образовательный стандарт учебного предмета «всемирная история. История беларуси» (5-11классы), 144.27kb.
- Социально-потребительский комплекс. Социально-культурный комплекс. Сфера услуг Беларуси., 2254.96kb.
- Программа вступительного экзамена по дисциплине история России по направлению подготовки, 356.07kb.
- «Институт истории Национальной академии наук Беларуси», 392.15kb.
- Вопрос№1: Предмет, значение и цели курса «Истории Белоруссии». Периодизация истории, 3075.6kb.
- Вопрос№1: Предмет, значение и цели курса «Истории Белоруссии». Периодизация истории, 1325.92kb.
- Вопросы к экзамену по дисциплине «История Беларуси», 32.62kb.
Вопрос 17: Проблема белорусской государственности в общественно – политическом движении Беларуси. Первый Всебелорусский съезд. Провозглашение и деятельность Белоруской народной Республики.
Пад уплывам Кастрычніцкай рэвалюціі беларускі нацыянальны рух падзяліўся на дзве часткі. Адна частка падтрымлівала рэвалюцыю, другая выступала супарць яе. Розныя адносіны адносіны да Кастрычніцкай рэвалюціі былі абумоўлены вострымі супярэчнасцямі паміж рознымі палітычнымі сіламі. Сітуація ў Беларумііўскладнялася нявырашанасцю беларускага націянальнага пытання. ЦК РСДПР(б) яшчэ не акрэсліў сваю палітыку ў беларускім пытанні. Кіраўніцтва Паўночна – Заходняга абласнога камітэта РСДРП(б) і Абылвыкамзах лічыла, што Беларусь павінна быць адміністраційнай – гаспадарчай адзінкай Расіі. Беларускія націянальныя групоўкі спачатку лічылі, што Беларусь павінна атрымаць краёвую аўтаномію у складзе Расійскай федэрацыі, а пасля Кастрычніцкай рэвалюціі патрабавалі “поўнага націянальнага самавызначэння і стварэння незалежнай беларускай дзяржавы”. Наібольш уплывовым націянальнымі партыямі і арганізаціямі былі Вялікая Беларуская Рада (ВБР), Беларуская саціялістычная грамада (БСГ), Беларуская народная грамада (БНГ), Беларуская партыя народных саціялістаў (БПНС), Беларуская хрысціянская дэмакратыя (БХД і інш. Кіраўніцтва гэтых партый не падтрымлівала Кастрэчніцкую рэвалюцыю, лічыла яе анархіяй, стратай свабод, заваёванных лютаўскай рэвалюціяй. Галоўным у іх палітыцы было націянальнае пытанне, барацьба за незалежнесць Беларусі. Аднак асабітых для здзяйсненне гэтай мэты у ніх нехапала. Таму яны спрабавалі абаперціся на сялян, салдат. Імкнучысфя аб’яднаць іх на глебе самавызначення і стварэння незалежнай Беларускай буржуазнай – дэмакратычнай рэспублікі. Ажыццявіць гэту задачу было вельмі складана. Справа ў тым, што ў той час ні адна з беларускіх партый не амгла стаць кансалідуючай сілай у грамалстве. Асаблівую надзею беларускія націянальныя дзеячы ўскладвалі на Усебеларускі з’езд, які яны склікалі 15 снежня 1917 г. Гэты з’езд , паводле меркавання яго арганізатараў, павінен быў вырашыць прблему нацыянальнага самавызначэння беларускага народа. На з’ездзе прысутнічалі дэлігатыз розных палітычных плыняў. Асноўная барацьба паміж імі ішла па пытаннях аб формах самавызначэння Беларусі, яе узаімаадносінах з Расіяй. На з’ездзе была распрацавана рэзалюцыя, якая складалася з 15-і пунктаў і якая вызначала характар націянальна – дзяржаўнага лааду ў Беларусі. Дэлегаты з’езда паспелі толькі прыняць першы пункт рэзалюціі, дзе гаварылася, што у межах Беларусі ўводзіцца рэсппубліканскі дэмакратычны лад на чале з Усебеларускім саветам сялянскіх, салдацкіх і рабочых дэпутатаў, да ялога часова пераходзіць уся ўлада ў краіне і які павінен устанавіць адносіны з цэнтральнай уладай у Петраградзе. Усебеларускаму Савету далучалася склікаць Устаноўчы сход, якому трэба было вызначыць канчаткова дзяржыўны ладбеларусі. Прыняцце такога рашення азначала, што з’езд не прызнаваў савецкіх оргганаў улады на Беларусі. СНК Заходняй вобласці і фронту расцаніў гэта рашенне як контрэвалюцыйную спробу звярження устаноўленнага ў выніку перамогі Кастрэчніцкай рэвалюціі грамадскага і дзяржаўнага ладу, на гэтай падставе ноччу 18 снежня з’езд быў распушчаны, прызыдыум з’езда і шераг дэлігатаў былі арэштаваны. Дэлегаты з’езда, якія засталіся на волі, на сваім нелегальным пасядженні 18 снежня ўтварылі Выканаўчы камітэт Рады. Гэты орган стаў палітычным центрам усіх націянальна – дэмакратычных сіл, што супрацьстаялі бальшевікам.
19 лютага 1918 г. Выканкан рады Усебеларускага з’езда выдаў загад №1, у якім з’явы пра стваренне ў Мінску беларускай ваеннай камендатуры начале з К. Езавітавым. 21 лютага 1918 у дзень захопу немцамі Мінска звярнуўся да народа Беларусі з першай Устаўной граматай, у якой аб’явіў сябе ўладай у Беларусі. Выканаўчым органам – Урадам гэтай улады стаў Народны сакратэрыят на чале з Я. Варонка. 9 сакавіка 1918 г. Выканком Рады на сваім пасядженні прыняў 2-ю Устаўную граммату, у якой Беларусь была аб’яўлена Народнай Рэспублікай. 18 сакавіка 1918 г. Выканком Рады Усебеларускага з’езда быў рэарганізаваны ў Раду БНР. Прэзідыум Рады ўзначаліваў І. Серада. 19 сакавіка 1918 г. Рада БНР прыняла закон “Аб вярхоўнай уладзе Беларускай Народнай Рэспублікі”, які замацоўваў за ёй функціі законадаўчага органа. Кіруючая роля ў ёй належала сяреднім слаям націянальнай інтелігенціі, прадсташнікоў БСГ. 25 сакавіка 1918 г. Рада БНР прынялі 3- ю Устаўную грамату, якой аб’вяшчала незалежнасць БНР. Краіны Антанты не былі зацікаўлены ў прызнанні БНР. Што датычыцца савецкіх улад, то яны занялі выключна адмоўную пазіцію да БНР. У Дэклараціі “Да беларускіх рабочых і сялян”, прынятай 14 красавіка 1918 г. на другім з’ездзе Саветаў Заходняй вобласці, Рада вызначала як контрэвалюцыйнае, а яе кіраўнікі – як ворагі савецкай саціалістычнай улады. Рада БНР пайшла на рашучы крок. 25 красавіка 1925 г. яна накіравала тэлеграму германскаму кайзеру Вельгельму, у якой заявіла пра гатоўнасць “дасягнення дзяржаўнай незалежнасці ў саюзе з Германскай імперыяй”. Паслання Радай тэлеграмы выклікала вострый палітычный крызіс ў самой Радзе. Яе пакінулі эсэры, меншавікі, яўрэйскія саціялісты. Крызіс Рады прывёў да расколу БСГ і ўтварення новых партый – Беларускай партыі саціялістаў – рэвалюціянераў (БПС – Р), Беларускай соцыял – демакратычнай партыі (БСДП), Беларускай партыі саціялістаў – федэралістаў (БПС – Ф). У Радзе сталі замацоўвацца кансерватыўныя сілы. 27 жніўня 1918 г. урад Гермаеіі падпісаў з урадам РСФСР дадатковы дагавор, паводле якога Германскіе войскі адыходзілі да ракі Беразіны. Савецкі урад 13 лістапада 1918 г. ануляваў Брэсцкі дагавор. Чырвоная Армія памеру адыходу германскіх войск паступова стала вызваляць тэрыторыю Беларусіі. 10 снежня быў вызвалены г. Мінск. Да сярэдзіны лютага 1919 г. ад нямецкіх акупантаў была ачышчана амаль уся тэрыторыя Беларусіі. Рада БНР вымушана была пераехаць з Мінска ў Гродна.
Вопрос 18: Образование БССР и Литовско – Белоруской ССР. Война Польши и Савецкай России. Второе провозглашение БССР. Рижский мир.
Пасля вызвалення Беоарусіі зноў паўсатла пытанне аб утварэнні беларускай націянальнай дзяржаўнаяці. Гэтую ідэю актыўна ўстоівалі Беоарускі націянальны камісарыят (Белнацком), утвораны 31 студзеня 1918 г. пры Народным камісарыяце па справах націянальнасці РСФСР, Центральнае бюнро беларускіх секцый РКП (б), арганізаваны з бежанцаў – беларусаў у розных гарадах Расіі. Кіраўнікі гэтых арганізацый А. Чарвякоў, З. Жылуновіч і інш. лічылі неабходным стварэнне БСР і устанаўленне цесных сувязей з РСФСР. 24 снежня 1918 г. Пленіум ЦК РКП(б) прыняў рашенне аб стваренні БССР. 30 снежня 1918 г. у Смаленску адкрылася 6 Паўночна – Заходняя абласная канферэнція РКП (б). Яна прыняла рэзалюцію “Аб абвяшченні Заходняй Камуны БСР”. Канферэнція абвясціла сябе першым з’ездам Компартыі “бальшывікоў” Беларусі – КП(б)Б. Быў абраны кіруючы орган – Центральнае бюро КП(б)Б. На першым яе пасядженні быў выбранны Прэзідыум ЦБ КП(б)Б. Яго старшінёй стаў А. Мяснікоў. 31 снежня 1918 г. ЦБ КП(б)Б зацвердзіла склад Часовага рабоча – сялянскага Савецкага урада Беларусі на чале з З. Жылуновічам. 1 студзеня 1919 г. Часовы урад Беларусі апублікаваў Маніфест, які абвясціў стваренне БССР. Уся ўрада на тэрыторыі Беларусіі пераходзіла да Саветаў рабочых, сялянякіх і салдатскіх дэпутатаў, асноўныя сродкі вытворчасці абвяшчаліся агульна народнай ўласнасцю. Заходняя вобласць была скасавана. 5 студзеня 1919 г. урад БССР, ЦБ КП(б)Б пераехалі са Смаленска ў Мінск, які з гэтага часу стаў сталіцай БССР.
У канцы лютага 1919 г. войскі Польшчы ў складзе каля 11 дывізій пачалі наступленне. У сярэдзіне сакавіка 1919 г. імі былі захоплены Брэст, Ваўкавыск, Скідзель, Шчучын і Пінск. СНК Літбел не змог арганізаваць эфектыўнае супраіцўленне польскім войскам. Асноўныя сілы Чырвонай Арміі былі заняты на Усходнім фронце. 17 красакавіка 1919 г. польскія войскі захапілі Ліду, а 21 красакавіка – Вільню. 22 красавіка кіраўнік Полшчы Ю. Пілсудскі ў сваім звароце “Да жыхароў ббылога Вялікага княства Літоўскага” абяцаў даць усім свабоду і магчымасць ў вырашенні сваіх націянальных і рэлігійных спраў. У звароце абвяшчалася ідэя ўтварэння свабодных дзяржаў – беларускай, літоўскай, украінскай пад патранажам Польшчы. Па сутнасці. У звароце гаварылася аб аднаўленні РП у межах 1772 г. 8 жніўня 1919 г. польскія войскі захапіла Мінск. Рухаючыся далей на ўсход, акупанты захапілі Нова – Барысаў, Бабруйск. У верасні1919 г. фронт стабілізаваўся на лініі рю Бярэзіна. Пачаліся перагаворы. На захопленнай зямлі інтэрвенты устанавілі жорсткі акупаційный рэжым, аднавілі ўладу памешчыкаў і капіталістаў. Праводзіліся массавыя арэшты, рабаўніцтва і гвалт. Багацця Беларусіі раскрадаліся і перавозіліся ў Польшчу. Многія кіраўнікі беларускага націянальнага руху пайшлі на перагаворы з Пілсудскім, спадзяючыся, што з яго дапамогай можна будзе рэалізаваць у рэшце рэшт беларускую націянальную ідэю. Пасля таго як у жніўні 1919 г. мінск быў заняты польскімі вайскамі, Рада БНР на чале з Я. Лёсікамзвярнулася да Пілсудскага з лісто, у якім змяшчалася просьба аб перадачы ёй улады на Беларусі. У верасні 1919 г. А. Луцкевіч пагадзіўся у Варшаве заключыць унію Беларусі з Польшчай пры умове прызнання польскім сеймам незалежнасці БНР. Ю. Пілсудскі адмовіўся ад гэтай прапановы і аддаў загад распусціць Раду БНР.
У канцы 1919 г. была створвна шырокая сетка партызанскіх атрадаў, якія знаходзіліся пад кантролем беларускіх эсэраў. Паступова ўсе партызанскія атрады эсэраў аб’ядналіся ў адзіную централізаваную арганізацію – Народную ваенную самаабарону, якак, па сутнасці, з’яўлялася зародкам беларускай націянальнай арміі.партызаны разбуралі камунікаціі, узрывалі вайсковыя эшелоны.
25 красавіка 1920 г. урад Польшчы перарваў перагаворы з савецкім уладам, адхіліў усе яго прапаановы і разгарнуў наступленне сваіх войск па ўсім савецка – польскім фронце.18 мая 1920 г. пачала контрнаступленне Савецкафя Армія, але з-за недахопу сіл вымушана была адступіць на заходныя пазіціі. Новае наступленне Чырвонай Арміі пачалося 4 ліпеня 1920 г. 11 ліпеня быў вызвалены мінск, 14 ліпеня – Вільня. Да жніўня 1920 г. Чырвоная Армія вызваліла ўсю тэрыторыю Беларксі і ўступіла на тэрыторыю Польшчы. ва умовах паспяховага наступлення Чырвонай Арміі ЦК РКП(б)ЛіБ 6 ліпеня 1920 г. выказаўся за аднаўленне беларускай савецкай дзяржаўнасці, якое падтрымаў і ЦК РКП(б). 7 ліпенябыў утвораны Мінскі губрэком на чале з А. Чарвякрвым. Які аб’явіў аб пераходзе да яго ўсёй улады на свабоднай тэрырорыі Беларусіі. 30 ліпеня 1920 г. замест мінскага Губеркома быў утвораны Ваенруком Беларускай Рэспублікі. У яго склад увайшлі А. Чарвякоў – старшіня, В. Кнорын, У. Ігнатоўскі і інш. 31 ліпеня 1920 г. у мінску адбылося сумеснае пасядженне прадстаўнікоў розных партый, грамадскіх арганізацій, на якім была прынята “Дэкларація аб абвяшчэнні незалежнасці ССРБ”. У дэклараціі абвяшчалася, што ССРБ абнаўляецца як сувярэнная, незалежная рэспубліка ш этнічных межах пражывання беларусаў. Аднак ва умовах савецка – польскай вайны Беларуская рэспубліка аднаўлялась толькі ў межах 6 – і паветаў Мінскай губерніі (Мінскі, Барысаўскі, Бабруйскі, Ігуменскі, Мазырскі і Слуцкі) з насельніцтвам крыху больш за 1,5 млн. чалавек. У жніўне 1920 г. наступленне Чырвонай Арміі было спынена. Разлік савецкага ўрада на падтрымку Чырвонай Арміі польскім пралетарыятам, на ўздым рэвалюцыйнай хвалі ў Польшчы не апраўдаўся. Наадварот адказам на наступленне Чырвонай Арміі быў магутны націянальна – патрыятычны ўздым польскага народа ў абарону сваёй радзімы. Чырвоная Армія пацярпела параженне. У выніку значная частка тэрыторыі Беларусі зноў была акупіраваннв Польшчай. 12 кастрычніка 1920 г. у Рызе былі падпісаны папярэднія ўмовы мірк, а 18 сакавіка 1921 г. – мірны дагавор паміж Польшчай, Савецкай расіяй і Украінай. Да Польшчы адышла заходняя тэрыторыя Беларусі плошчай больш за 100 тысю кв.км і насельніцтвам больш за 4 млн. чалавек. Такім чынам тэрыторыя Беларусіі была падзелена на 3 часткі: да Польшчы адышла заходняя тэрыторыя Беларусі, усходняя частка заставалася ў складзе РСФСР, і толькі тыя ж 6 паветаўмінскай губерніі ў центральнай часцы Беларусіі склалі тэрыторыю БССР.
Вопрос 19: Новая экономическая политика и ее проведение в Беларуси.
Асноуным прынцыпам НЭПа савецкай дзяржавы у 1921-1928гг з'яуляецца выкарыстанне тавара-грашовых адносин. НЭП, па задумцы яе творцау, павинен быу забеспечыць хутки уздым эканомики.
На весцы НЭП выяуляуся у:
• замена харчовай разверстки харчпадаткам
• свабодзе выбару формау землекарыстання
• праве сялян свабодна распараджацца лишками сваей працы
• замене натур. падатка грашовым
• дазволе арэнды зямли и найму рабочай силы.
У горадзе НЭП характарызавауся:
• мелкия и сярэдния прадпр.-вы аддавалися у арэнду
• у прам.-ци дапускалися прыватная, змешаная, кааператыуная и дзярж. формы уласнасци, за дзяржаай захоувалися буйныя прадпр.-вы., банки
• были дазволены прдпрыем.-ва и прыватны гандаль(знеш. гандаль заставауся дзярж. манаполияй)
• дзярж. прадпр.-вы атрымали пэуную самастойнасць
• бясплатныя паслуги, урауниваука у аплаце працы, картачная систэма адменена
• мат.-ая зацикауленнасць у вынниках працы
• финансавая стабильнасць(у 1922-1924г прведзена грашовая рэформа, у абарот уведзены савецки чырвонец з золата=5$
Асабливасци НЭПу на Беларуси
• у РСФСР буйныя фабрыки и заводы аб’ядналися у трэсты, якими киравау Выш. Савет Нар. Гасп.-ки. На Бел. – дробная прамысл. таму трэстау не было
• у Бел. на пач. 20-х гг. меуся арганизаваны прыватна-гандлевы аппарат
• Бел. сялянства имкнулася да хатарской формы гасп. дзейнасци. Прынами гэтага были:забяспечаннасць зямлей нижей, чым у СССР, неспрыяльныя прыр. умовы(балоты, лясы, низкая якасць глебы). Развицце хутарской формы землекарыстання забяспечыла хуткае аднауленне с/г Бел. Да 1927 была поунасцю адноудена с/г, прамысл. перавысила даваенны узровень развицця. НЭП стымулявау расслаенне грамадства, у чым бальшывики бачыли для сваих планау пагрозу, там уз прыходам да улады Сталинам НЭП быу згорнуты.
Вопрос 20: Культура БССР у міжваенный перыяд(1917-1941гг.).
Беларусізація – нацыянальная культурная пялітыка ў БССРу 20-я гг. у снежні 1920 г. на 2-ом Усебеларускім з’ездзе Саветаў у першыню было заяўлена аб неабходнасті арганізаціі жыцця грамадства, дзяржавы на роднай мове. У 1929 г. на партканферэнціі КП(б)Б, якая была прысвечана разгляду нацыянальнага пытання. Так былі зроблены першыя крокі да беларусізацыі.рабіліся практычныя крокі ў напрамку абудження свядомасці беларусаў.у 1920 гг. пачаў дзейнічацьбеларусскі вандроўны тэатр Уладзіміра Галубка і Беларускі дзяржаўны драматычны тэатр у Мінску, у якім ставіліся спяктаклі “Паўлінка”, “Машэка”, “Кастусь Каліноўскі”. У 1921 г. была створана першая ў БССР вышейшая навучальная ўстанова – БДУ, першым рэктарам якога быў гістопык У. Пічэта, у 1922 г. – інстытут беларускай культуры (навукова-даследчая установа) і істытус сельскай гаспадаркі. Пачаоі працаваць Дзяржаўный музей і Цэнтральный архіў. У 1921 г. утворана выддаведства “Савецкая Беларусь”, сталі выходзіць газеты, часопісы, кнігі на беларускай і іншых мовах. 15 ліпеня быў пакладзены пачатак беларусізаціі як афіційнай дзяржаўнай палітыкі. Магутны імпульс палітыкі беларусізаціі прыдало “узбуйненне” рэспублікі ў 1924 і 1926 г. Урадам СССР было перададзена 16 паветаў Віцебскай, Гомельскай і Смаленскай губерняў, у выніку тэрыторыя Савецкай Беларусі павялічалась ў тры разы. Асноўныя мэты беларусізаціі: пашырэнне сферы ўжытку беларускай мовы, развіццё бел. культуры, вылученне на розныя кіруючыя пасады беларусаў. Справаводства дзяржаўнага апарату і часцей Чырвонай Арміі пераводзілася на беларускую мову. Беларуская, руская, яўрэйская мовы былі прызнаны раўнапраўнымі. Вучні навучаліся ў школах на роднай мове с абавязковым вывученнем дзяржаўнай мовы – беларускай. К 1928 г. ў рэспубліцы налічваліся 23 яўрэйскія, 19 польскіх, 16 рускіх, 5 латышскіх, 2 украінскія і 2 нямецкія Саветы. Узнік і асобы нацыянальны польскі райён з центрам ў Дзяржынску. Працесс вылучення беларусаў на адказную работу прыняў харатэр карэнізаціі – вылучалі тых, хто вывучаў беларускую мову і добра ведаў мясцовыя умовы. З павагай ставіліся да беларусаў апаратчыкі іншшых нацыянальнасцей. Напрыклад, А. Крыніцкі, які ўзначальваў КПБ у 1924-1927 гг., рускі па нацыянальнасці, авалодаў беларускай мовай, чытаў на ёй даклады. Палітыка беларусізаціі спрыяла развіццю беларускай літаратуры, узніклі літаратурыя аб’яднанні “Маладняк”, “Полымя”, “Узвышша”. Актыўнымі праваднікамі гэтай палітыкі былі пісьменнікі Я. Колас, Я. Купала, У. Дубоўка, М. Чарот, П. Галавач, К. Чорны, М. Лынькоў. У 1926 г. быў створаны першы беларускі мастацкі фільм “Лясная быль”, рэжасёр Ю. Тарыч. У1928 г. Інбелкульт быў рэарганізаваны ў беларускую акадэмію навук, прэзідентам АН стаў гісторык У. Ігнатоўскі. Дасягненне беларусізаціі: да канца 20-х гг. на беларускую мову выкладання было пераведзяна каля 80% сярэдніх школ, у цэнтральных установах служачыя валодалі беларускай мовай: у 1925-20%, у 1927-80%. Усё гэта рабілася на дэмакратычных асновах, беларусізацыя атрымала моцную падтрымку насельніцтва, дапамагла яму ўсвядоміць сябе націяй. Але нацыянальна – культурнае будаўніцтва ажыццяўлялася ў сутычках розных сіл. З аднаго, боку былі спробы прыпыніць, а з другога фарсіраваць беларусізацію. У канцы 20-х гг. палітыка беларусізаціі была згорнута. Былі ўведзены ў дзеянне новыя нормы беларускай літаратурнай мовы, у выніку чаго яна значна даблізілась да рускай. Скарацілась колькасць беларускіх школ, спарваводства розных устаноў пераводзілася на рускую мову. Але і ў гэтых умовах культура працягвала развівацца. У рэспубліцы былі прыняты меры па ліквідаціі непісменнасці. Так у 191939 г. доля пісменных складала 80,8%. У 30-ыя гг. было ўведзянно ўсеагульнае пачаткове навучанне. У 1932 г. была заснована – Беларуская дзяржаўная кансерваторія, у 1933 г. – Беларускі тэатр отеры і балета, у 1927 – Беларуская дзяржаўная філармонія. Вывад: такім чынам, культурная рэвалюцыя ў БССР прывяла да павышення культурнага ўзроўня мас, аднака абярнулася абмежаваннямі ў развіцці нацыянальнай культуры і насадження марксіскай ідэалогіі.
Вопрос 21: ІНДУСТРЫЯЛІЗАЦЫЯ I КАЛЕКТЫВІ3АЦЫЯ У БССР I IX ВЫН1К1
Індустрыялiзацыя — працэс стварэння буйной машыннай вытворчасцi ва усiх галiнах народнай гаспадаркi i перш за усе у прамысловасцi. СССР неабходна было правесцi iндустрыяльныя пераутварэннi, таму што краiна адставала у тэхнiка-эканамiчных адносiнах ад развiтых iндустрыяльных дзяржау. Падняць узровень эканомiкi без iндустрыялiзацыi было немагчыма. Першапачаткова была абгрунтавана стратэгiя iндустрыяльнага развiцця, звязаная з працягам НЭПа, але, дабiушыся перамогi у кiраунiцтве партыяй i дзяржавай, Сталiн стау рэалiзоуваць сваю стратэгiю фарсiраванага развiцця.
Правядзенне iндустрыялiзацыi на Беларусi звязана з развiццём прамысловасцi па перапрацоýцы мясцовай сыравiны. Таму асноуныя капiталы у першыя гады iндустрыялiзацыi накiроувалiся на патрэбы харчовай, гарбарнай, тэкстыльнай, швейнай прамысловасцi, а таксама галiн, якiя перапрацоувалi драýнiну (лясная, дрэваапрацоучая, папяровая) i мiнеральную сыравiну (палiýная, хiмiчная). Мiнскiя заводы "Энергiя", "Камунар" паклалi пачатак станкабудавання, а закладзеная пад Оршай БелДРЭС - энергетыкi Беларусi.
Быý распрацаваны першы пяцiгадовы план развiцця народнай гаспадаркi Беларусi на 1928-1932 гг., у час якога планавалiся стварэнне буйной прамысловасцi, рост нацыянальных кадрау, рэканструкцыя усей народнай гаспадаркi. У строй дзеючых было уведзена 538 прадпрыемствау, сярод iх швейная фабрыка "Сцяг iндустрыялiзацыi", фабрыка "КiМ" у Вiцебску, Гомсельмаш, БелДРЭС i iнш. У другой пяцiгодцы (1933 — 1937 гг.) ставiлася задача развiваць машынабудаванне, рэканструяваць энергетычную гаспадарку. У строй дзеючых уступiлi: Гомельскi шкляны, Крычаускi цэментавы заводы, Мiнская ЦЭЦ i iнш. Задачай трэцяй пяцiгодкi (1938 1942 гг.) было паскарэнне развiцця прамысловасцi, машынабудавання. Былi пабудаваны Мiнскi радыёзавод, Рагачоускi кансервавы iнш. За перыяд з 1929 па 1940 г. у БССР было пабудавана i рэканструявана 1863 прадпрыемствы. Церпячы матэрыяльныя i сацыяльныя нягоды, рабочы клас, сялянства, iнтэлiгенцыя верылi, што яны будуюць самае шчаслiвае грамадства.
Калектывiзацыя аб'яднанне дробных iндывiдуальных гаспадарак сялян у буйныя калектыуныя гаспадаркi. Каапераванне сялянскiх гаспадарак мела месца яшчэ задоуга да 1929 г. Сяляне ахвотна iшлi на кааперацыю, якая не закранала асноу самастойнага вядзення аднаасобнай гаспадаркi. Але пасля XV з'езда ВКП(б), якi адбыуся у 1927 г., аб'яднанне сялянскiх гаспадарак у буйныя калектыуныя становiцца генеральнай лiнiяй партыi у вёсцы. Дэкларавауся прынцып добраахвотнасцi пры уступлены у калгасы. Але на справе усе было iнакш.
Тых, хто выступау супраць прымянення сiлавых метадаў у эканомiцы, абвiнавачвалi у правым ухiле. Такi ярлык прыклеiлi Д. Прышчэпаву, якi быу у той час наркамам земляробства рэспублiкi, а па сваiх поглядах блiзкi да М. Бухарына. З'яву "правага ухiлу" упытаннi сельскай гаспадаркi у Беларусi называлі яшчэ "прышчэпаушчынай". Прышчэпава i яго прыхiльнiкаý абвiнавацiлi у насаджэннi кулацкiх гаспадарак, да якiх адносiлi i усе хутарскiя. У 1929 г. Прышчэпава i яшчэ 30 чалавек выключылi з партыi i рэпрэсiравалi. Адначасова было прынята рашэнне спынiць хутарызацыю.
На аснове раскулачвання бальшавiкi сталi пераходзiць да паскоранай, прымусовай калектывiзацыi. (Раскулачванне гвалтоуныя дзеяннi у дачыненнi да сялянства, лiквiдацыя кулацтва, пры гэтым кулакамі называлі усiх не згодных з суцэльнай калектывiзацыяй.) Так яны iмкнулiся вырашыць дзве задачы: з аднаго боку, у кароткiя тэрмiны калектывiзаваць вёску, з другога -узяць у яе сродкi для iндустрыялiзацыi. Замест прынцыпу добраахвотнасцi пры уступленнi у калгас сталi шырока прымяняць гвалт i запалохванне. Не усе сяляне успрымалi iдэю калектывiзацыi. Многiя не хацелi расставацца з той уласнасцю, якую мелi, не жадалi пераходзiць на пункт гледжання пралетарскай дзяржавы. У вёску для стварэння калгасау былi накiраваны сотнi упаунаважаных камунiстау i рабочых-дваццацiпяцiтысячнiкау. Многiя з арганізатарау калгасау былi слаба дасведчаны у асаблiвасцях сялянскага жыцця. Працэс кааперавання быу падменены "раскулачваннем", пры гэтым адну частку сялян нацкоувалi на другую, заахвочвалi падзелам маёмасцi "кулакоу". Пры сельсаветах былi створаны спецыяльныя камiсii па раскулачваннi, якiя праводзiлi вопiс i канфiскацыю маёмасцi (часцей за усе сераднякоу). "Раскулачаныя" сяляне падвяргалiся арыштам i высяленню у Сiбiр. Да мая 1930 г. у БССР было раскулачана каля 15,5 тысячы гаспадарак. Сяляне гвалтоуна залiчвалiся у калгасы. Не жадаючы уступаць у iх, яны рэзалi жывёлу, а у асобных выпадках бралiся за зброю. Толькi у 1930 г. адбылося каля 500 узброеных выступ ленняу. Усiх незадаволеных аддавалi пад суд як контррэвалюцыянерау. Пасля з'яулення у газеце "Правда" артыкула Сталiна "Галавакружэнне ад поспехау" (2 сакавiка 1930 г.) адбыуся адток сялян з калгасау. Але восенню 1930 г. палiтыка "суцэльнай калектывiзацыi" была адноулена i было вырашана завяршыць яе да канца 1931 г.
Вясной 1932 г. у рэспублiцы адбыуся новы адток сялян з калгасау. Распалася не менш як тысяча гаспадарак. Выхад з калгасау з'явiуся рэакцыяй сялян на го лад, якi ахапiу краiну у 1932 - 1933 гг. Масавы го лад абышоу рэспублiку, хаця i тут многiя сяляне засталiся без хлеба, якi сiлай канфiскоувауся у iх праз калгасы.
У гады другой пяцiгодкi калектывiзацыя у Беларусi завяршылася. У калгасах было абагульнена 96 % пасяуной плошчы. Для забеспячэння калгасау тэхнiкай былi створаны машынна-трактарныя станцыi (МТС), а пры iх палiтаддзелы, якiя строга праводзiлi партыйную лiнiю у калектывiзацыi. Першая МТС у БССР начала дзейнiчаць у Койданаве (Дзяржынску). У 1935 г. II Усесаюзны з'езд калгаснiкау прыняу прыкладны Статут сельскагаспадарчай арцелi, якi гарантавау iснаванне асабiстай падсобнай гаспадаркi калгаснiкау i гэтым самым давау iм некаторую палёгку.
Вынiкi правядзення iндустрыялiзацыi i калектывiзацыi:
1.Дзякуючы працоунаму энтузiязму i веры народа у будучыню у рэспублiцы была створана добрая матэрыяльна-тэхнiчная база для далейшага развiцця.
2.Была лiквiдавана шматукладнасць у эканомiцы (дзяржауная форма уласнасцi).
3.Створаны буйныя калектыуныя гаспадаркi, пры правядзеннi прымусовай калектывiзацыi рэпрэсiраваны кожны шосты селянiн.
4.Калгасы былi пазбаулены гаспадарчай самастойнасцi i тэта тармазiла iх эканамiчны рост.
5.Калгаснiкi былi адхiлены ад валодання сродкамi вытворчасцi, пазбаулены пашпартоу, што выключала магчымасць свабоднага перамяшчэння, юрыдычна прывязвала да калгаса i павялiчвала прымусовы характар працы.