Амерыканская вайна за незалежнасць
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
чатках.
2. Дэкларацыя незалежнасці ЗША
Дэкларацыя незалежнасці ЗША - гістарычны дакумент, у якім брытанскія калоніі ў Паўночнай Амерыцы абвясцілі незалежнасць ад Вялікабрытаніі, прыняты аднагалосна Другім Кантынентальным кангрэсам 4 ліпені 1776 г. у Філадэльфіі, штат Пенсільванія.
Дзень прыняцця (але не падпісання) Дэкларацыі незалежнасці, 4 ліпеня, святкуецца ў ЗША як Дзень незалежнасці. Дэкларацыя стала першым афіцыйным дакументам, у якім калоніі называліся Злучанымі Штатамі Амерыкі.
2.1 Прыняцце Дэкларацыі незалежнасці
Верасень 1774 года ў Філадэльфіі быў скліканы I Кантынентальны кангрэс, у рабоце якога прынялі ўдзел прадстаўнікі 12 калоній (Джорджыя не ўдзельнічала). Кангрэс накіраваў каралю пасланне, якія патрабавалі адмены законаў, якія парушаюць інтарэсы калоній, і абяўляў байкот англійскай таварах аж да поўнай адмены дыскрымінацыйных актаў. Але так як ангельскі парламент і кароль Георг III адкінулі патрабаванні кангрэса, узброены канфлікт паміж абедзвюма бакамі стаў непазбежным. Можна сказаць, што скліканне I Кантынентальнага кангрэса і прынятыя на ім рашэння сталі па сутнасці першымі праявамі сумеснай, арганізаванай дзейнасці амерыканскіх калоній. Менавіта тады былі закладзены асновы для іх далейшага абяднання, замацаваныя на II Кангрэсе прыняццем рашэння аб арганізацыі сумесных ваенных дзеянняў. Ужо ў ходзе вайны канчаткова паспела імкненне весці барацьбу аж да поўнага аддзялення ад метраполіі і атрымання калоніямі статусу незалежных дзяржаў. 15 мая 1776 года па прапанове Самюэля Адамса кангрэс афіцыйна санкцыянаваў адукацыю незалежных ад Англіі штатаў. Канстытуцыі штатаў пашыралі дэмакратычныя правы насельніцтва. Амаль паўсюдна былі прынятыя білі аб правах, якія абвяшчалі свабоду слова, сумлення, сходаў, недатыкальнасці асобы і г. д. Варта дадаць, што прыняцце новых канстытуцый ва ўсіх штатах азначала сабой важных крок рэвалюцыйнага значэння. Гэтыя канстытуцыі знішчалі прывілеі зямельнай арыстакратыі, забаранялі спаганяць фіксаваную рэнту і ліквідаваць іншыя перажыткі феадалізму. Палітычная ўлада перайшла ў рукі нацыянальнай буржуазіі і плантатараў.
Калоніі абвясцілі сябе рэспублікамі-штатамі, а 1 Ліпень 1776 заканадаўчым сходам Віргініі была прынятая так званая Віргінскія дэкларацыя правоў, якая зявілася 1. Дэкларацыяй ў гісторыі амерыканскага народа. Гэтая дэкларацыя ахоплівала ўвесь круг ідэй, якія абгрунтоўваюць аддзяленне ад Англіі і адукацыя дэмакратычнай рэспублікі. Яна казала аб абароне жыцця, свабоды і ўласнасці.
Самым важным у працы Другога Кантынентальнага кангрэса зяўляецца прыняцце 4 ліпеня 1776 г. Дэкларацыі незалежнасці Злучаных штатаў Амерыкі. Праект Дэкларацыі даручылі падрыхтаваць камісіі з пяці членаў кангрэса ў складзе Томаса Джэферсана, Джона Адамса, Бенджаміна Франкліна, Роджэра Шэрмана і Роберта Лівінгстана. Аднак паўнамоцтвы па стварэнні праекта Дэкларацыі былі перададзеныя ў рукі Томаса Джэферсана, які 17 дзён (з 11 па 28 чэрвеня) працаваў над яе тэкстам, не звяртаючыся да дапамогі навуковых трактатаў, памфлетаў і калегаў па камітэту. Праект Джэферсана з нязначнымі рэдакцыйнымі папраўкамі Дж. Адамса і Б. Франкліна чэрвеня 28 быў прадстаўлены кангрэсу як Дэкларацыя прадстаўнікоў Злучаных Штатаў Амерыкі, якія сабраліся на Генеральны Кангрэс. 19 ліпеня Кангрэс змяніў назву: Аднагалосна дэкларацыя 13 абяднаных Штатаў Амерыкі. Абмеркаванне праекта Дэкларацыі пачалося ў першых чыслах ліпеня і працягвалася тры дні. У ходзе абмеркавання ў яго былі ўнесены змены, у прыватнасці быў канфіскаваны раздзел, які асуджаў рабства і гандаль рабамі. Ён быў выкрэсьлены ва ўгоду Паўднёвай Караліне і Джорджыі, якія ніколі не спрабавалі абмежаваць увоз рабоў, а наадварот, мелі намер працягваць гандлю рабамі. З 1800 слоў дакумента члены Кангрэсу выкінулі каля чвэрці тэксту, было заменена некалькі фраз і слоў і зроблена 2 ўстаўкі. Словы былі заменены на больш прымальныя, у шэрагу выпадкаў больш дакладныя і менш эмацыйныя. Дэкларацыя была ўхваленая 2 ліпеня. Абвешчаныя Дэкларацыяй прынцыпы ў найменшай ступені адказвалі і інтарэсам нацыянальнай буржуазіі, якая выступала ў саюзе з плантатарам супраць старых каланіяльных парадкаў і панавання цесна звязанай з метраполіяй каланіяльнай арыстакратыі. Нацыянальная буржуазія была зацікаўлена ў рэвалюцыйных пераўтварэнняў для таго, каб зруш са свайго шляху бареры, якія заміналі яе прасоўванню да ўлады. У гэтым дачыненні паказальны і склад дэпутатаў, якія падпісалі Дэкларацыю Незалежнасці. Увечары 4 Ліпеня Дэкларацыя была засведчана подпісамі прэзідэнта кангрэса Дж. Хэнкока і сакратара Ч. Томаса. Тры чвэрці падпісалі нажылі свае стану на гандлі і кантрабандзе. У цэлым з 56 подпісаў 13 належалі купцам, 8 - плантатарам, 28 - адвакатам, якія ў сваю чаргу былі купцамі, плантатарам альбо непасрэднымі прадстаўнікамі тых ці іншых, і 7 - прадстаўнікам розных прафесій. Варта адзначыць, што дэлегацыя Нью-Ёрка ў галасавання не ўдзельнічала з-за адсутнасці ў яе неабходных паўнамоцтваў і далучылася да агульнага меркавання толькі 15 ліпеня.
2.2 Гісторыя стварэння дакумента
Для выпрацоўкі тэксту дэкларацыі быў створаны камітэт з 5 прадстаўнікоў калоній: Джон Адамс (John Adams of Massachusetts), Бэнджамін Франклін (Benjamin Franklin of Pennsylvania), Томас Джэферсан (Thomas Jefferson of Virginia), Роберт Лівінгстан (Robert R. Livingston of New York) і Роджэр Шэрман (Roger Sherman of Connecticut).
Асноўную працу па напісанні дэкларацыі прарабіў Томас