Крызіс ва Усходняй Германіі
Контрольная работа - История
Другие контрольные работы по предмету История
Увядзенне
Характэрнай рысай крызісных сітуацый ва Усходняй Германіі (пазней - ГДР) зяўлялася тое, што яны зараджаліся і ў асноўным праходзілі ў Берліне - цэнтры Еўропы, дзе як бы сыходзіліся інтарэсы заходніх дзяржаў і СССР. Пераможны май 1945 г. адыходзіў у мінулае, а разам з ім - адноснае паразуменне і памяркоўнасць учорашніх саюзнікаў. Хоць і тыя травеньскія дні, якія адзначылі сабой канчатак самай кровапралітнай у гісторыі чалавецтва вайны, думаць пра горшае не хацелася нікому. У адпаведнасці з Дэкларацыяй аб паразе Нямеччыне, падпісанай у Берліне 5 чэрвеня 1945, вярхоўную ўладу ў краіне часова ўзялі на сябе ўрада СССР, ЗША, Вялікабрытаніі і Францыі. Германія была падзелена на чатыры акупацыйныя зоны. У кожнай з іх вярхоўная ўлада належала галоўнакамандуючаму адпаведнымі акупацыйнымі войскамі. Пытанні, якія закранаюць Германію ў цэлым, быў закліканы вырашаць Кантрольны Савет (КС) у складзе чатырох галоўнакамандуючых. Для кіравання ў сваёй зоне акупацыі савецкі ўрад у чэрвені 1945 г. стварыў адмысловы орган - Савецкую ваенную адміністрацыю ў Германіі (СВАГ). Трэння паміж былымі саюзнікамі па антыгітлераўскай кааліцыі сталі нарастаць не па днях, а па гадзінах. Першыя сурёзныя супярэчнасці паміж імі былі выкліканыя падтрымкай ангельцамі і амерыканцамі ўрада пераемніка Гітлера гросс-адмірала Деница. У Крамлі гэта ўспрынялі як відавочнае намер Захаду дыстанцыявацца ад Масквы ў пасляваенным прыладзе Германіі. Асаблівую актыўнасць пры гэтым развілі ангельцы. Аднак авантура са стаўкай на ўрад Деница скончылася правалам. 23 мая 1945 г. практычна ўсе члены гэтага ўрада былі арыштаваныя самімі ж саюзнікамі і пасля дбайнага ператрусу дастаўлены ў турму Бад-Монца. Нягледзячы на сваю паразу, Германія працягвала заставацца надзвычай важнай велічынёй ў геапалітычнай расстаноўцы сіл. Кожная з дзяржаў-пераможцаў, імкнучыся змяніць баланс сіл у Еўропе і свеце ў сваю карысць, рабіла стаўку на пераможаных краіну і, як следства, імкнулася забяспечыць сабе ў адпаведнай зоне акупацыі максімальную палітычную падтрымку. Ўзаемная падазронасць ў адносінах бакоў настойліва патрабавала дасягнення пагаднення аб лёсе Германіі. У выніку найцяжкай, бескампраміснай вайны ў абодвух народаў назапасілася ўзаемная нянавісьць, а толькі што скончыліся ў Берліне баі насілі выключна жорсткі характар. Усё гэта не магло не адбівацца на стане адносін паміж акупацыйнымі ўладамі і мясцовым нямецкім насельніцтвам, роўна як і на адносінах паміж былымі саюзнікамі.
Абектам даследавання зяўляюцца берлінскія крызісы. Прадметам ж даследаванні выступае такое дзеянне, як берлінскі крызіс 1948-1949 гг., 1953гг, 1958-1961гг. Мэтай дадзенай працай выступае спроба вывучыць дадзеную тэму з тэарэтычнай пункту гледжання, выявіць практычныя праблемы.
Для дасягнення пазначанай мэты пастаўленыя наступныя задачы:
. апісаць берлінскі крызіс 1948-1949 гг., выявіць асноўныя праблемы;
.детально раскрыць берлінскі крызіс 1953 г, апісаць ход падзей;
. ахарактарызаваць берлінскі крызіс 1958-1961 гг.,
У курсавой працы былі выкарыстаны наступныя метады: лагічны, статыстычны, гістарычны.
Курсавая праца складаецца з і ўвядзення, трох кіраўнікоў, заключэння, спісу выкарыстанай літаратуры.
Кіраўнік I. Берлінскі крызіс 1948 - 1949 гг.
Ужо ў пачатку 1947 стала відавочна, што палітычны дыялог саюзнікаў аб шляхах развіцця Германіі канчаткова зайшоў у тупік. У ходзе Маскоўскай сесіі СМЗС, якая праходзіла ў сакавіку-красавіку 1947 г., савецкая дэлегацыя аднавіла патрабаванні па арганізацыі паставак бягучай прадукцыі ў кошт рэпарацый. Яе апаненты настойвалі на спыненьні репарационных выключэнняў і предоставлении немцам магчымасці аднавіць эканамічную сістэму.
Дыскусія не прывяла да якога-небудзь канкрэтнага выніку. Сарвалася і спроба правядзення нарады прадстаўнікоў усіх гераўманских зямель, прысвечанага выпрацоўцы адзінай стратэгіі паўстановительных мерапрыемстваў. Наступная Лонданская сесія СМЗС, якая адбылася ў лістападзе-снежні 1947 г., завяршылася таксама безрезультатно, нават без ўзгаднення месца і часу наступнай сустрэчы.
Акрамя жорсткай пазіцыі СССР у выплаце рэпарацый, германскага пытання было звязана са змяненнем внешнеполинага курсу ЗША. Прыняцце дактрыны Трумэна і пачатак адкрытай канфрантацыі двух звышдзяржаў у першую чаргу адбіццёзилось на лёсах еўрапейскіх краін. ЗША пачалі разглядаць Еўропу ў кантэксце блёкавай стратэгіі. Адным з першых крокаў на гэтым шляху стала распрацоўка праграмы аднаўлення і разразвіцця Еўропы (план Маршала). Прыняты ў чэрвені 1947 г. і расглядзення на Парыжскай канферэнцыі ў ліпені 1947 г., гэты план быў зацверджаны ў якасці закона ЗША ў красавіку 1948 г. першапачатковачально ні Германія ў цэлым, ні яе заходнія зоны не разглядаючыліся ў якасці удзельнікам праграмы эканамічнай дапамогі. Сітуацыя змянілася ў 1948 г.В студзені 1948 г. на нарадзе міністраў Бізон было прынята рашэнне аб правядзенні комплексу мер па падрыхтоўцы эканамічныхкай рэформы ў гэтых землях. Ствараліся вярхоўны суд і цэнтральныя банк, пашыраліся функцыі Эканамічнага савета і цэнтральныя упраўленняў; абяднаных у дырэктарат. Быў, дасягнуты кампраміс, з французскім урадам. Пасля перадачы пад французскае кіраванне Саарской вобласці ў заклад репарационных выплат Францыя пагадзілася на далучэнне сваёй акупацыіонной зоны да англа-амерыканскай. У лютым 1948 г. была адукацыівана Тризония. Саар жа знаходзіўся пад кантролем Францыі да воз-кручэння ў скл