Крызіс ва Усходняй Германіі
Контрольная работа - История
Другие контрольные работы по предмету История
тынгоўцы ўжо не звярнулі ніякай увагі, што галоўны падстава для іх незадаволенасці - павышэнне нормаў выпрацоўкі - быў адменены ў той жа дзень на экстраным пасяджэнні ўрада. Гэта ўжо нікога не цікавіла, эмоцыі, і запал былі абвостраныя да мяжы. Раніцай 17 чэрвеня шматлікія рабочыя-берлінцы рушылі ўслед закліку да ўсеагульнай страйку. Яны сфармавалі калоны і ад сваіх прадпрыемстваў і будаўнічых пляцовак накіраваліся да гандлёвага цэнтру Усходняга Берліна, дзе высунулі свае палітычныя патрабаванні. Рабочыя патрабавалі правядзення свабодных выбараў, допуску да выбараў заходніх партый, ўзяднання Германіі. Агульная колькасць дэманстрантаў дасягнула ўражлівай лічбы ў 100 тыс. чалавек. У іншых гарадах стачка праходзіла не менш бурна, чым у Берліне. У Дрэздэне, Герлице, Магдэбурзе і ў некаторых іншых месцах адбыліся ўзброеныя сутыкненні спачатку з народнай паліцыяй, а затым і з савецкімі воінскімі часткамі. У прыватнасці, у Дрэздэне падобнае развіццё падзей было выклікана тым, што з турмаў былі выпушчаныя адбывалі пакаранне крымінальнікі, многія з якіх неадкладна далучыліся да найбольш агрэсіўнай часткі маніфестантаў. У Берліне сітуацыю накаліла тое, што да мітынгоўцаў не выйшаў ні адзін прадстаўнік ўсходнегерманскага ўрада, перакладзеце нялёгкі цяжар разгону дэманстрацыі на савецкія войскі і паліцыю. Тым часам некаторыя, загадзя сфармаваныя групы прыступілі да штурму партыйных і ўрадавых будынкаў, прадпрыемстваў дзяржаўнай гандлю. У некаторых месцах узбуджаныя людзі сталі зрываць савецкія і нацыянальныя дзяржаўныя сцягі. У сувязі з рэзкім абвастрэннем абстаноўкі на вуліцах германскай сталіцы зявіліся савецкія танкі са складу 12-й танкавай і 1-й механізаванай дывізій. На вастрыё канфлікту зноў апынулася Група савецкіх акупацыйных войскаў, якую з 26 мая 1953 г. ўзначаліў генерал-палкоўнік А. Грэчка.
Па ўказанні Масквы, камандаванне ГСОВГ сумесна з органамі МУС ГДР павінны былі дзейнічаць цвёрда і рашуча". На гэтым асабліва настойваў Берыя. Ужо раніцай 17 чэрвеня для блакавання мяжы з Заходнім Берлінам ён загадаў падняць па трывозе і вылучыць ва ўказаны раён некалькі стралковых рот, якія знаходзіліся ў той час у сталіцы. Узбуджаныя ўдзельнікі дэманстрацый, размахвалі старымі нямецкімі сцягамі, сустрэлі савецкія войскі лозунгамі тыпу "Іван, ідзі дамоў!". Камендант савецкага сектара Берліна генерал-маёр Дибрович ўвёў ваеннае становішча, фактычна даўшы санкцыю на прымяненне зброі у выключных выпадках. Асабіста Берыя дапушчаў магчымасць прымянення цяжкай тэхнікі. Вось што з гэтай нагоды успамінаў В. Молатаў: Берыя быў у Берліне на падаўленні паўстання - ён малайчына ў такіх выпадках. У нас было рашэнне прымяніць танкі. Памятаю, што вырашылі прыняць крутыя меры, не дапусціць ніякага паўстання, здушыць бязлітаснай чынам. Дапусцім, каб немцы паўсталі, супраць нас усё б загайдаліся, імперыялісты б ўступілі, гэта быў бы правал поўны ". На вуліцах нямецкай сталіцы адбыліся ўзброеныя сутыкненні. Савецкія войскі з танкамі Т-34, якія падтрымліваюцца ланцугамі нямецкай народнай паліцыі, у рэшце рэшт, расьсеялі буйныя групы дэманстрантаў перад урадавым комплексам на Ляйпцигер штрасэ. У асобных выпадках агонь адкрываўся [135] не толькі з карабінаў, але і з кулямётаў. У гэты дзень загінула 7 дэманстрантаў, многія атрымалі агнястрэльныя раненні. Па дадзеных савецкай выведкі, напярэдадні чэрвеньскіх выступаў колькасць амерыканскіх і англійскіх вайскоўцаў у ФРГ павялічылася на 12 тысяч чалавек. А з пачаткам масавых выступаў ажыццяўлялася дэманстратыўнае вылучэнне да межаў з ГДР танкаў, бронетранспарцёраў і іншай цяжкай баявой тэхнікі. Амерыканская радыёстанцыя РИАС і вайсковыя радиоустановки таксама перамясціліся да мяжы і разгарнулі шырокую прапагандысцкую кампанію супраць сацыялістычных парадкаў у ГДР. Нярэдка яны ўдзельнічалі ў каардынацыі дзеянняў паўстанцаў. Характэрна, што да пачатку 50-х г. савецкія спецслужбы мелі ў сваім распараджэнні агентаў, якія маглі не толькі весці назіранне, але і пранікнуць на ваенныя базы і абекты ў Нарвегіі, Францыі, Аўстрыі, Германіі, ЗША і Канадзе і ў выпадку неабходнасці ўсталяваць там выбуховыя прылады. Міністр дзяржбяспекі СССР Ігнацьеў і міністр абароны маршал Васілеўскі ў 1952 г. ўхвалілі план дзеянняў, накіраваных супраць амерыканскіх і натаўскіх стратэгічных ваенных баз у выпадку вайны або якія выйшлі з-пад кантролю лакальных канфліктаў. План прадугледжваў, што першай акцыяй пры ўзнікненні ваеннага канфлікту ў Еўропе павінна стаць знішчэнне камунікацый натаўскай штаб-кватэры. Непасрэдна ў Заходні Берлін прыбыла група ўплывовых службовых асоб ЗША, сярод іх - начальнік выведкі А. Даллес і яго сястра Э. Даллес, якая займала бачны пост у дзярждэпартаменце, генерал М. Риджуэй, былы галоўнакамандуючы шматнацыянальнымі сіламі ААН у Карэі і шэраг іншых. Яны пакліканы былі старанна вывучаць становішча ў ГДР і інфармаваць амерыканскую адміністрацыю аб формах і метадах аднаўлення дэмакратыі ва ўсходніх землях, а таксама пры неабходнасці аказваць дапамогу мясцовай антысавецкай апазіцыі.
У існуючых умовах урад ГДР 17 Чэрвень 1953 г. было вымушана выступіць з рэзкім афіцыйнай заявай, у якім гаварылася: Мерапрыемствы ўрада Германскай Дэмакратычнай Рэспублікі па паляпшэнню становішча народа былі адзначаны фашысцкімі і іншымі рэакцыйнымі элементамі ў Заходнім Берліне правакацыямі і цяжкімі парушэннямі парадку ў дэмакратычным ( савецкім. - Аўт.) сектары Берліна. Гэтыя правакацыі павінны ўсклад?/p>