Сацыяльна-эканамічнае развіццё беларускіх губерняў у парэформенны перыяд і на рубяжы ХІХ–ХХ ст.
Информация - История
Другие материалы по предмету История
p>
У канцы 19ст. у прамысловасці Беларусі склаліся кадры пастаянных рабочых. У 1900 г. на прадпрыемствах з колькасцю працуючых больш за 50 пастаянныя рабочыя складалі па Гродзенскай губерніі 98%, Віленскай і Віцебскай - 88%, Магілёўскай - 85%, Мінскай - 79%.
Па ступені канцэнтрацыі пралетарыяту Беларусь адставала ад усёй краіны. Фарык і заводаў з колькасцю рабочых больш за 500 чалавек на Беларусі было толькі 9, або 1.1% ад агульнай колькасці прадпрыемстваў.
Распыленасць раочых па дроных прадпрыемствах і нязначная ўдзельная вага рабочых, занятых на буйных фабрыках і заводах, зялялася спецыфічнай асаблівасю структуры рабочага класа Беларусі.
К канцу 19ст. асноўная маса рабочых была занята у металаапрацоўчай, вінакурна-гарэлачнай, лесапільнай і дрэваапрацоўчай, запалкавай, шкляной, цагельна-ганчарнай, папярова-кардоннай прамысловасці.
Развіццё прамысловасці і ўздым рабочага руху ў буйных прамысловых цэнтрах Расіі паставілі на чаргу рабочае пытанне. У 1880 - 1890-я гг. урадам прымаецца шэраг заканадаўчых актаў, якія абмяжоўвалі эксплуатацыю фабрычна-заводскіх рабочых. У 1882 г. быў выдадзены закон, які забараняў начную працу на фабрыках дзецям да 12-гадовага ўзросту. У тым жа годзе быў прыняты закон аб увядзенні фабрычнай інспекцыі для нагляду за выкананнем фабрычнага заканадаўства. За ім услед прынялі закон 12 чэрвеня 1884 г. аб школьным навучанні малалетніх, якія працуюць на фабрыках.3 чэрвеня 1885 г. быў выдадзены закон аб забароне начной працы падлеткам (да 17 гадоў) і жанчынам. У 1886 г. быў абмежаваны памер штрафаў і ўводзіліся разліковыя кніжкі, дзе вызначаліся ўмовы найму рабочых. У 1897 г. працягласць працоўнага дня абмяжоўвалася 11,5 гадзінамі. Аднак прынятыя законы асабліва не паўплывалі на становішча рабочых Беларусі. Кантроль за ажыццяўленнем законаў аказаўся вельмі слабым, у дадатак яны не распаўсюджваліся на дробную і рамесніцкую вытворчасць, а буйных прадпрыемстваў на Беларусі было мала.
4) Прамысловасць у XX ст.
Ідучы па сусветным шляху эканамічных пераўтварэнняў, расійскі капіталізм на рубяжы 19 - 20стст. Уступіў у імпералістычную стадыю. Для гэтага этапу капіталізму характэрныя высокая ступень канцэнтрацыі вытворчасці і капіталу і ўзнікненне манапалістычных абяднанняў, якія адыгрывалі рашаючую ролю ў гаспадарчым разіцці; зліццё прамысловагаі банкавскага капіталу; вываз капіталу за мяжу; барацьба паміж буйнейшімі капіталістычнымі і асонымі міжнароднымі манаполіямі за перадзел ужо падзеленага свету, што вяло да агрэсіўных захопніцкіх войнаў.
Імпералізм Расіі меў сваі асаблівасці. Тое, што ў Расіі вываз тавараў адыграваў рашаючую ролю ў параўнанні з вывазам капіталу.
Расія ўаходзіла ў стадыю імпералізму ў той час, калі тэмпы яе эканамічнага разіцця былі даволі значнымі. Па агульным колькасным паказчыку сусветнага сукупнага, прыродна-дэмаграфічнага, фінансава-эканамічнага і ваенна-тэхнічнага патэнцыялу яна займала чацвертае места, прычым значна ўступаючы ЗША, Вялікабрытаніі і Германіі. Аднак пры гэтым трэба ўлічваць і тое, што Расія мела перавагу над другімі краінамі ў тым, што яе капіталізм быў адносна маладым і яна валодала багацейшымі радовішчамі ўсіх відаў сыравіны.
Эканоміка Беларусі, якая зяўлялася часткай народнагаспадарчага комплексу Расіі, развівалася па тых жа эканамічных законах. Да пачатку 20ст. яна ў той ці іншай ступені прайшла стадыю прамысловага капіталізму, а яе прамысловасць была адсталай параўнальна з іншымі рэгіёнамі Расійскай імперыі. Для прамыслоага развіцця Беларусі таксама ылі характэрныя нераўнамернасць і цыклічнасць, але іх праяўленне набывала свае асаблівасці.
Так, на фоне расійскага зацяжнога эканамічнага крызісу 1900 - 1903гг. і дэпрэсіі 1904 - 1908гг. большасць беларускіх прадпрыемстваў пацярпела меньш, чым у целым па Расіі. З другой паловы 1902г. пачалося ажыўленне ў прамыслоаці Беларусі, і ужо у 1903г. агульны абём яе прадукцыі перавысіў узровень 1900г. на 9,4%. З 1904г. у прамысловасці Беларусі наступіла эканамічная дэпрэсія, якая працягвалася да 1907г., хоця ў 1906г. і назіралася некаторае ажыўленне. З 1908г. пачалося пераадоленне дэпрэсіі, перайшоўшае ў эканамічны ўздым, які прцягваўся аж да пачатку першай сусветнай вайны, пры чым сярэднегадавы рост валавой прадукцыі фабрычна-заводскай прамысловасці склаў 13,9% - гэта адзін з самых выокіх паказчыкаў за ўсю гісторыю Беларусі.
Ішоў працэс канцэнтрацыі вытворчасці, выцяснення дробных прадпрыемстваў буйнымі капіталістычнымі фабрыкамі і заводамі.
Склаўшаяся раней галіновая структура прамысловасці Беларусі амаль што захавалася. У 1913г. вядучымі заставаліся харчовая прамысловасць, удзельная вага якой складала 26% ад абёму буйной прамысловасці, лесанарыхтоўкі і сплаў - 16,8%, дрэваапрацоўчая - 16,1%, папяровая - 7%, чыгуначная і рамонтная майстэрні - 5,8%, шкляная - 5,7%, а таксама тэкстыльная, гарбарна-абуткавая, металаапрацоўчая і запалкавая.
У пачатку XX ст. у прамысловасці Беларусі пачалі ўзнікаць манапалістычныя абяднанні. Так у 1905г. у Мінску быў створаны камітэт запалкавых фабрыкантаў Заходняга края, які ўстанаўліваў адзіныя манапольныя цэны на рынку, рэгуляваў вытворчасць і продаж запалак. У Віцебску дзейнічаў сіндыкат гаспадароў цагельных заводаў, у Оршы - піваварных заводчыкаў Паўночна-Заходняга края.
Больш таго, беларускія запалкавыя фабрыканты ініцыіравалі аганізацыю ўерасійскага запалкавага сіндыката.
У пачатку XXст. на Беларусі нарастаў працэс акцыяніравання прадпрыемстваў. У 1914 было налічана 34 акцыянерныя прадпрыемствы. Яны атрымлі