Сацыяльна-эканамічнае развіццё беларускіх губерняў у парэформенны перыяд і на рубяжы ХІХ–ХХ ст.
Информация - История
Другие материалы по предмету История
н - у шматзямельных. Фактычныя надзелы былі значна менш: да канца 1830-х гадоў - да 5 дзесяцін у 30 губернях і 1-3 дзесяцін у 13 губернях; напачатку 1840-х гадоў 325 тыс. душ не мелі надзелу.
Асноўная маса дзяржаўных сялян уносіла ў казну грашовы чынш; на тэрыторыі Прыбалтыкі і Царства Польскага казённыя маёнткі здаваліся ў арэнду прыватным уладальнікам і дзяржаўныя сяляне адбывалі пераважна паншчыну; сібірскія ральнічыя сяляне спачатку апрацоўвалі казённую раллю, затым уносілі прадуктовы чынш (пазней грашовы). У 1-й палове XIX стагоддзі чынш вагаўся ад 7 руб.50 коп. да 10 руб. з душы ў год. Па меры павелічэння павіннасцяў удзельных і памешчыцкіх сялян грашовая рэнта дзяржаўных сялян станавілася адносна менш, чым павіннасці іншых катэгорый сялян.
Шмат у чым, становішча дзяржаўных сялян было цяжэй, чым становішча памешчыцкіх сялян. Нават самы жорсткі памешчык, па эканамічных чынніках, быў зацікаўлены ў захаванні жыцця і здароўя сваіх сялян, тады як бяздушная маса дзяржаўных службоўцаў не мела ні наймалога стымулу для літасці казённых сялян, якіх ганялі на самыя цяжкія працы. Напрыклад, падчас пабудовы Санкт-Пецярбурга, велізарны лік дзяржаўных сялян загінула ад непасільнай працы і хваробы.
Дзяржаўныя сяляне былі таксама абавязаны ўносіць грошы на земскія патрэбы; яны плацілі з кожнай душы падаць і адбывалі натуральныя павіннасці (дарожную, падводную, пастойную і інш). За спраўнае нясенне павіннасцяў дзяржаўныя сяляне адказвалі кругавой парукай.
Дзяржаўным сялянам было дазволена весткі раздробны і аптовы гандаль, адкрываць фабрыкі і заводы, валодаць "ненаселенымі" землямі (гэта значыць без прыгонных сялян).
У выніку росту малазямелля і павелічэння павіннасцяў напачатку XIX стагоддзя выявіліся прагрэсавальныя збядненне дзяржаўных сялян. Часцей сталі адбывацца хваляванні дзяржаўных сялян супраць скарачэння надзелаў, цяжары чыншаў і інш. (напрыклад, "Халерныя бунты", "Бульбяныя бунты" 1834 і 1840-41). Пытанне пра змену кіравання дзяржаўнымі сялянамі выклікаў шматлікія праекты.
У 1830-х урад прыступіў да рэформы кіравання дзяржаўнай вёскі. У 1837-41 гадах была праведзена рэформа, распрацаваная П.Д. Кісялёвым: заснавана Міністэрства дзяржаўных маёмасцяў і яго мясцовыя органы, на якія было ўскладзена "апякунства" над дзяржаўнымі сялянамі праз пасродка сельскай абшчыны. Былі ліквідаваны паншчынныя павіннасці дзяржаўных сялян у Літве, Беларусі і на Правабярэжнай Украіне, спынена рэшта дзяржаўных маёнткаў у арэнду, душавы чынш заменены больш раўнамерным зямельна-прамысловым зборам.
Перакананы супернік прыгоннага права, Кісялёў меркаваў, што волю варта ўводзіць паступова, "каб рабства знішчылася самастойна і без узрушэнняў дзяржавы".
Дзяржаўныя сяляне атрымалі самакіраванне і магчымасць вырашаць свае справы ў рамках сельскай абшчыны. Аднак сяляне засталіся прымацаваны да зямлі. Радыкальнае рэфармаванне дзяржаўнай вёскі стала магчымым толькі пасля адмены прыгоннага права. Нягледзячы на паступовасць пераўтварэнняў, яны напіхваліся на супраціў, паколькі памешчыкі асцерагаліся, што празмернае вызваленне дзяржаўных сялян дасць небяспечны прыклад сялянам, якімі валодалі.
Кісялёў намерваўся рэгламентаваць надзелы і павіннасці памешчыцкіх сялян і часткова падпарадкаваць іх Міністэрству дзяржаўных маёмасцяў, але гэта выклікала абурэнне памешчыкаў і не было рэалізавана.
Тым не менш, пры падрыхтоўцы сялянскай рэформы 1861 складальнікі заканадаўства выкарыстоўвалі досвед рэформы Кісялёва, асабліва ў пытаннях арганізацыі сялянскага самакіравання і вызначэнні прававога становішча сялян.
24 лістапада 1866 прыняты закон "Пра пазямельную прыладу дзяржаўных сялян", па якім за сельскімі грамадствамі захоўваліся землі, якія знаходзіліся ў іх карыстанні на правах "валодання" (прамога карыстання). Выкуп надзелаў ва ўласнасць быў рэгламентаваны законам ад 12 чэрвеня 1886. Пры ажыццяўленні гэтых рэформаў надзелы дзяржаўных сялян скараціліся на 10% у цэнтральных губернях, на 44% - у паўночных. Выкупныя плацяжы ўзраслі ў параўнанні з чыншавым падаткам на 45%. Плацяжы павінны былі ўносіцца да 1931.
3) Сацыяльна-эканамічнае становішча ў другой палове XIX ст.
Падарваўшы асновы прыгонніцкай сістэмы гаспадарання, рэформа 1861 г. стварыла ўмовы для пераходу да капіталістычнага спосабу сельскагаспадарчай вытворчасці, які пачаў сцвярджацца ў Беларусі ў 60 - 70-е гады. Важнай асаблівасцю аграрных адносін у беларускім рэгіёне зяўлялася тое, што больш паловы зямельных угоддзяў прыналежала памешчыкам. У памешчыцкім землеўладанні значнае месца займалі буйныя маёнткі, так званыя латыфундыі. Напрыклад, князю Вітгенштэйну прыналежала каля 1 млн дзесяцін, князю Радзівілу - 150 тыс., графу Патоцкаму - 121,6 тыс. дзесяцін. Паводле ўказаў царскага ўрада, у Заходнім краі не маглі мець зямлю яўрэі, ізноў набываць зямлю памешчыкі-католікі, а сялянам-католікам дазвалялася купляць яе не больш за 60 дзесяцін. У 60 - 70-х гг. захоўвалася ранейшая галіновая структура сельскай гаспадаркі, трохпольная сістэма земляробства і руцінная тэхніка.
Сусветны аграрны крызіс 80 - 90-х гг. вымусіў памешчыкаў перайсці да перабудовы сваіх гаспадарак на капіталістычных пачатках. Зяўленне на сусветным рынку таннага збожжа са ЗША, Аргентыны, Аўстраліі прывяло да падзення коштаў на яго. Шматлікія абшарнікі не маглі канкураваць на рынку збожжа. Гэта прымусіла іх пераарыентоўваць структуру сваіх гаспадарак на развіццё мяса-малочнай жывёлагадоўлі, павяліч