Принятие христианства на Белорусии (Прыняцце хрысциянства на Беларуси)
Информация - История
Другие материалы по предмету История
Прыватнаi заснаванiе адукацiя
Iнстытут Прадпрымальнiцкаi Дзеiнасцi
Кафедра гуманiтарны дысцiплiн
РЭФИРАТ
На тэму: Прыняцце хрысциянства на Беларуси.
Выканау МАЛЫ КАНСТАНТИН ПЕТРОВИЧ Праверыу
Мiнск 2006 г.
Увядзенне хрысцiянства
Духоунае i культурнае жыццё нашых продкау цесна звязана са старадаунiмi вераваннямi i культамi. Звесткi, сабраныя этнографамi, гiсторыкамi, фалькларыстамi i iншiмi даследчыкамi культуры Беларусь дазваляюць пад пластом познiх хрысцiянскiх уяуленняу адшукаць рэшткi язычнiцкага светапогляду i магiчна-абрадавай npaктакi. Язычнiцтва (ад царкоунаславянскага "языцы" - народы, чужаземцы) - прыняты у багаслоуi i умоуна у гiстарычнай лiтаратуры тэрмiн, якi абазначае старадаунiя вераваннi i культы, што iснавалi да пашырэння т. зв. "вышэйшых" элiгiй - хрысцiянства, iсламу i iнш. Язычнiцтва надзвычай шматгранная i разгалiнаваная рэлiгiя. Яна уключае у сябе розныя уяуленнi, iдэалагiчныя напластаваннi розных гiстарычных эпох. Для далёкага нашага продка маланка азначала гнеу Перуна, набуханiе почкау на вярбе прыход багiнi вясны. Камянi пад сахой сеяу чорт, у хаце гаспадарыу дамавiк. Навокал чалавека дзейнiчалi сiлы, з якiмi можна было жыць у згодзе, але якiя трэба было слухацца, захоуваць табу, каб не парушаць згоду з навакольным светам. 3 прыняццем хрысцянства разумовы, духоуны, рэлiгiйны стан грамадства зазнау iстотныя змены. Хрысцiянства было варожым язычнiцтву, як наогул варожыя рэлiгiйныя сiстэмы, калi адны бari i святы не могуць саступiць месца iншым.
У адрозненне ад Рымскай iмперый, хрысцiянства на Старажытную Русь прыйшло у гатовым выглядзе, з адшлiфаванымi за дзевяць стагоддзяу свайго iснавання формуламi, са Старым i Новым Запаветамi, з лiтаратурай айцоу царквы, культамi Хрыста i Багародзiцы, са стараславянскай мовай, прынесенай першымi мiсiянерамi з Вiзантый. Пры усёй складанасцi станаулення ранняга хрысцiянства у Рымскай iмперый яно усё ж такi развiвалася у накiрунку ад нiзоу да вярхоу, урада, элiты. У славянскiм грамадстве хрысцiянства наладжвалася зверху - ад элiты да народа, i гэтая процелегласць рэлiгтйных спадзяванняу стала iстотнай.
Хрысцiянства Усходняй Рымскай iмперыяй (як i Заходняй) да свайго сцвярджэння у ролi дзяржаунаi рэлiгii вяло працяглую барацьбу з язычнiцтвам_перамагло яго i замацавала сваю нялегкую перамогу тым. штозанесла I язычнiцкiх багоу "дябальскiя спiсы". "Язычнiцкае" для хрысцянства было сiнонiмам "варварскага".
Хрысцiянства на Кiеускую Русь прыйшло з Вiзантый. Першая царква была пабудавана у Kieвe, вiдавочна, яшчэ у IX ст. Сучаснiца Вiзантыйскага iмператарa Канстанцiна Барвянароднага руская княгiня Вольга прыняла хрысцiянства. А яе унук Уладзiмiр Святаславiч у 988 989 гг. пачау хрышчэнне Pyci. Неадкладна мiсiянеры, разам з узброенымi воiнамi, павялi паходы на язычнцтва па ycix старажытных землях. Следам за Кiевам прымусова падпадала пад абрад хрышчэння насельнiцтва двух iншых важных цэнтрау - Полацка i Ноугарада. А праз нейкi тэрмiн зусiм не малы "вера грэчаская" стала "верай рускай", сваей, нiбы прыроджанай, спрадвечнай. Але што азначае -"стала"? Сапрауды не сама сабой, не чарадзействам, не цудам, а з дапамогай бiзуна i першка. Taкi злом свядомасцi, якi патрабуе адмаулення ад веры бацькоу i дзядоу, руйнавання старых духоуных каштоунасцей, сам сабой адбывацца не можа. Замена былых мiфау новымi суправа-джалася знiшчэннем абаронцау былой веры, гатовых адстойваць свае перакананнi. Гэта зшнiшчэнне прыняло форму дзяржаунаi палiтыкi, было адной з функцый велiкакняжацкай улады. Забаранялася старая i уводзiлася новая абраднасць; падлягалi забыццю iмены старых божаствау, месцы паганскiх маленняу разбуралiся.
Чым так моцна палашла хрысцiянства палымяную язычнiцкую душу князя Уладзiмiра, зразумець не проста. Але, прыняушы хрысцiянства, Уладзiмiр стау хрысцiць Kieycкi народ i найперш знiшчыу язычнiцкiх багоу Дажбога, Стрыбога, Сiмаргла, Макошу, Перуна. Па яго загаду Перуна прывязалi да конскага хваста, пацягнулi да Дняпра, i слугi князя па дарозе бuлi яго бiзунамi. Потым вярхоунага бога скiнулi у раку. Людзi, якiя верылi у свайго бога, плакалi, беглi за iм. Насуперак чаканням чараунiкоу, гром не грымнуу, маланкi у Kiey не ударылi. Князь Уладзiмiр застауся жывы i быу здаровы многiя гады. Аднак, каб народ маучау, князь перад хрышчэннем абявiу: хто не прыйдзе да Дняпра вораг яму, Уладзiмiру. Спрачацца з князем асмелiлiся нямногiя. Тыя ж, хто не асмелiуся, прыйшлi ранiцай да дняпроускага берага i па знаку прыбыушага разам з Уладзiмiрам мiтрапалiта i пад пагрозай бiзуноу княжацкай дружыны увайшлi у ваду па шыю. Выйшлi з вады, атрымалi крыжык - i сталi хрысцiянамi
У Kieвe хрысцiць народ было не вельмi складана. Kieв здауна знаходзiуся у цесных стасунках з Канстанцiнопалем, i хрысцiянства з яго храмамi i цырымонiямi для многiх кiяулян дзiвам не уяулялася.
Пасля знiшчэння Перуна у Кiеве належала перамагчы язычнiцтва у iншых землях. Па водным шляху адправiлiся з Кiева з мiсiяй хрысцiянiзацыi грэчаскiя i балгарскiя святары, а з iмi дзядзька князя Уладзiмiра - Дабрыня з войскам. Маршрут ix пралягау праз Полацкае княства да Ноугарада, i першым на ix шляху быу Турау, дзе мiсiянерам аказалi упартае супрацуленне. Пра крывавае хрышчэнне турауцау сведчыць легенда аб чырвоных камянях, якiя быццам бы прыплыiлi па рацэ у горад, у чы?/p>