Православие
Информация - История
Другие материалы по предмету История
а маем некаторыя звесткі. Прьшяўшы хрышчэнне, у той жа год Уладзімір успомніў аб сваёй страдіўшай ласку жонцы - Рагнедзе. Ён прыслаў у Ізяслаў, дзе жыла Рагнеда, сваіх пасланцоў, якія перадалі ёй такія словы князя: "Цяпер, ахрышчаньі, я мушу мець адну жонку, якую ўзяў, хрысціянку, а ты вьіберы сабе мужа з маіх баяр, каго пажа-даеш". Рагнеда адказала, што яна да гэтага часу княгіня і не хоча зрабідца нявольніцай, але хоча быць нявестай Хрыстоса і прыняць анёльскі вобраз пад імем Анастасіі. Для манахіні-княгiні быў пабудаваны манастыр, у якім яна пражыла некалькі гадоў да сваёй смерці ў 1000 г.
Калі зявіліся першыя хрысціяне ў Полацкай зямлі, сказаць цяжка. Паводле падання,.ужо ў IX ст. тут бьілі хрысціяне. Яно знаходзідь сабе пацвярджэнне ў гістарьгчным матэрыяле. Як вядома, землі Беларусі размяшчаліся на вялікім водньім шляху "з варагаў у грэкі", па якім не толькі ішоў гандаль з Візантьіяй, але і распаўсюджваліся хрысціянская вера і культура. Новая вера не прьійшла сюды як вера, усталяваная агнём і мячом. Праўда, бьіла і барацьба паміж святарамі новай веры і чараўнікамі, прыхільшкамі язычніцтва, але ўсё ж такі хрысціянскія погляды пераймаліся, як і ўся культура, адносна мірньім шляхам. Яны вытіснулі з жьшдя грамадства старьія, язычнідкія погляды, часта зліваючыся з імі. Так, святы гграрок Ілья стаў падобны да Перуна. Язычніцтва ў асноўным заставалася бытавой рэлігіяй сялянства з яго натуральнай гаспадаркай, патрыярхальньш ладам жьіцця, поўным залежнасці ад сіл прыроды.
Гарадское супольнае жыццё, наадварот, схіляла да разумення і ўспрьіняцця палажэнняў хрысціянскай рэлігіі, яе сімволікі. Такім чынам, стваралася тое двухвере, якое існавала на тэрыторыі Беларусі з даўнейшых часоў і дазваляла сла-вянскаму язычніцтву мірна ўжьівадца з усходнім і заходнім хрысціянствам.
I сёння ў памяці народа жывуць розныя міфалагічныя ўяўленні аб паходжанні жывой і нежывой пры-роды (існаванне "таго свету", свят-каванне Дзядоў, Радаўніцы), апавядаюцца гісторьіі пра русалак, лесавікоў, чарцей, ведзьмаў. Існуюць разнастайныя замовы, праклёны, "засцерагальныя" дзеянні ад стьіхійных нягод, сацы-яльных катаклізмаў. Працягваецца традьіцыя паважлівых адносін да агню, у фальклоры ўслаўляюода сонца, месяц, зоркі, дрэвы, рэкі і г.д. Захоўваюцца некаторыя абрадьі гуканне вясыы, купал-ле, валачобніцтва, юреўскія і траецкія звьгчаі. Але ўжо ўсе яны страцілі сваю магічную сілу.
Культура старажытных беларускіх зямель мае шмат агульпага з культурай іншых усходнеславянскіх народаў. Гэтае агульнае выяўляецца ў стылі, кампазіцыі, спосабе ўпрыгажэння арнаментам прадметаў прыкладнога мастацтва.
Пры ўсёй агульнасці культуры Старажытнай Русі на тэрыторыі сучаснай Беларусі яна мела спецыфіку. Найбольш яскрава гэта выявілася ў матэрыяльнай і духоўнай культуры Полацкай зямлі. У IX - ХІП стст. у Полацку квітнела высокая.-раннефеадальная -куль-тура, развівалася пісьменства, вялося .летапісанне, шырока распаўсюджваліся рамёствьі - кавальскае, товелірнае, гарбарна-шавец-кае, дрэваапрацоўчае, кастарэзнае, ганчарнае. Полацк уплываў на гаспадарчае i культурнае развіццё суседніх неславянскіх народаў.
Вышэйым узорам старажытнарускай культуры зяўляецца манумен-тальная архітэктура. У Х.,ХШ стст. у архітэктуры Еўропы дамінаваў раманскі стыль, Грамадзянскія і культавыя раманскія пабудовы вызначаліся масіўнасцю, суровай манументальнасцю і крапасньімі рысамі. У муроўцы абавязкова ўжываўся абчэсаны і прыродны камень, часам разам з цэглай. рысы раманскага стылю ёсць у многіх помніках беларускага дойлідства.
К канцу Х ст. на Русі не было каменна-цаглянага будаўніцтва. 3 прьшяццем хрысціянства бярэ пачатак узвядзенне манументальных культавых пабудоў. На пачатковым этапе рускія дойліды пераймалі візантыйскія архітэктурныя формы, потым іх пераасэнсавалі ў адпаведнасці са сваімі мастацкімі густамі, традыцыямі. Будаўніцтву сабораў на Русі надавалася дзяржаўнае і палітычнае значэнне.
У сярэдзіне XI ст. у Полацку, следам за Кіевам i Ноўгарадам, быў пабудаваны старажытнейшы з вядомьіх на тэрыторыі. Беларусі мураваны Сафійскі сабор. Ён меў шмат агульнага з наўгародскай Сафіяй. Будаўшчым матэрыялам былі плітачная цэгла і брукаваны камень. План храма адрозніваецца строгай сшетрыяй. Унутраная прастора падзяля-лася 16 слупамі на 5 уздоўжных нефаў. Пасярэдзіне будынка змяш-чаўся галоўньі купал, вакол якога група.валася яшчэ 4 меншых. Сцены унутры сабора былі расшсаны фрэскамі і ўпрьггожаны мазаікай.
Хуткі рост гарадоў, рамёстваў і гандлю, распаўсюджанне хрысціянства стварылі ўмовьі для далейшага развіцця мураванай архітэктуры. У XII ст. у Віцебску была пабудавана Благавеш-чанская царква (заста-діся руіньі). Яе рысы (незвычайная выцягну-тасць плана, 6 калон) нагадваюць заходнееўрапейскія базілікі. Пазней базілікі былі паўтораны ў пабудовах Полацка, Гродна, Сма-ленска. У XII - ХШ стст. у Полацку зявіліся некалькі мураваных сабораў. Сярод іх - Спаскі, быў пабудаваны ў сярэдзіне XII ст. Непадалёк ад Полацка, у Бельчьіцах, у XII ст. бьіў заснаваны манастыр.У ім было не менш за 4 мураваныя саборы. Адзін з іх меў двух-скатны дах, на грэбені якога была выстаўлена драўляная галава, што сведчыць пра выкарыстанне ў мураванай архітэктуры традыцыйнага драўлянага дойлідства.
Значнай своеасаблівасцю адрозніваюцца манументальныя збудаванш Гродна. У старажьітнарускі перыяд у горадзе было ўжо некалькі цагляных храмаў і грамадзянскіх збудаванняў. Най-больш яскравай рысай пабу