Абай                                       (1845-1904)           

Вид материала

Документы

Подобный материал:

• М. Әуезовтың «Абай жолы» романы, 152.68kb.
• Доцент міндетін атқарушы Қайрғалиев М.Қ.; мақұлдаған Абай атындағы Қазақ Ұлттық педагогикалык, 4253.6kb.
• Программма по истории для поступающих в спк скггта древняя Русь в IX — первой трети, 74.01kb.
• Суворова Вкниге «Суворовский музей. 100 лет в истории России 1904-2004», 156.22kb.
• С. Ю. Витте П. Д. Святополк-Мирский, 386.06kb.
• Постановлением Главы Екатеринбурга от 20. 05. 2008 n 1845 Об утверждении Положения, 351.94kb.
• Художественная литература, 11400.24kb.
• Линия мордвиновых села сысои с 1636 по 1858, 65.84kb.
• Абай атындағЫ Қазақ Ұлттық педагогикалық университеті филология факультеті, 2979.74kb.
• Антон Павлович Чехов (1860-1904) писатель, врач, общественный деятель, гуманист, 99.98kb.

Мұхтар Әуезов Абайдың әңгімедегі психоло­гиялық суреткерлік өнерінен ғибрат алған. “В едином комплексе идет во всех четырех книгах и тема развития Абая-поэта, отражаясь в эпизодах, изображающих первые творческие побуждения, через овладение пушкинским языком...”  (Cонда. 277, 278 бб.) — деп роман-эпопеяның жанрлық табиғатын анықтауда ақынның өміртарихынан гөрі, өлең мен ән өнерінің туу, кемелдену тарихына көбірек назар аударғанын арнайы бөліп айтады.

Хат алысып, хат берісу екі жастың романына айналып кетеді. Адам жанының ең бір нәзік құбылыстары шертіледі. Сол тәсілге қызығып, оны қол­данбақ ниетте жазушы Пушкин, Абай тілі жет­кен шеберлікке проза жанрында жетігу жолдарын зерттейді. Құрғақ қағидаларды тізбектеу, өмір­баян­дық оқиғаға бірыңғай беріліп кету Абайдың ақын­дық жүрегін толық ашып бере алмайды. Негізгі салмақты ұлы ақынның жан дүниесіндегі алуан құбылыстарға, ішкі өмірі ағынына салса, прозаның да бірталай нәрсеге шамасы келіп қалар деген байламға тоқтайды.

“Татьянаның қырдағы әні” “Абай жолы” ро­ман-эпопеясының екінші кітабының (1947) соңғы тарауына “Тағы да әнде” де­ген тақырыппен енгізілді. Кейінгі басылым­дарын­да өзгеріп “Биікте” деп аталды. Татья­на­ның қазақ тілінде жазылған хаты қалай туды, әнге қалай сұранды, махаббат әуені қазақ сахарасында қалай шырқалды, – әңгіменің осы рухы ақын шабытының туу, өрістеу тарихын паш ететін роман-эпопеяның шынында да таңғажайып биік беттеріне айналды.

Қысқасы, Абайдың эпистолярлық романы жазушы қолына әлемнің 116 тіліне аударылған атақты “Абай жолының” эстетикалық кілтін ұстатты.


* * *

“Онегин – Татьяна” романы 1887-1889 жылдары дүниеге келген. Баспа жүзін көруі – 1909 жыл. Бұл жылдары – Х1Х ғасырдың аяғы ХХ ғасырдың басында – Қазақ елі бодандық қамытын мықтап киді десек те, Ресейдей экономикасы мен мәдениеті өркен жайған империямен бір шаңырақтың астында өмір сүру патриархалды Қазақстанды дамудың жаңа белесіне шығарды. Әсіресе, Қазақ елінің Ресеймен, сол арқылы бүкіл әлеммен қоян-қолтық мәдени қатынасқа енуі, Батыс пен Шығысқа бірдей үңілуі тегін кеткен жоқ. Сол процестің басты жемісі – Абай шығармагерлігі.

Абай поэзиясы қазақ әдебиеті әлемнің өзге әдебиеттерімен иық теңестірді. “Жоқты-барды ертегіні” термектен тиылып, ел өмірінің толғақты проблемаларына бет бұрды. Абайдың “Сөз айттым “Әзірет Әлі, айдаһарсыз” дегені, Құдайға қарсылық емес, ендігі өскен биік рухани талап дәрежесінен шығу үшін қисса, ертегі-хикаядан гөрі көркем сөздің күрделірек түрі қажет екендігінен өрбіген пікір.

Абай адамның ішкі өмірінің қайнаған құбылыстарын әлеуметтік болмыспен ұштастырып суреттеуге ең ебдейлі жанр роман екендігіне анық көзі жетті. Лирикалық кейіпкердің ішкі көңіл ажарын хат түрінде берген Пушкин тәсілін қолдауды құба-құп көрді. Ерекшелігі, Шығыс әдебиетінің ежелгі дәстүріне бағып, классикалық шығармаға өз тарапынан үн қосты. Орыс данасынан алған тақырыбы мен сюжетін өзінше бағамдап, өнер жарыстыруды ұйғарды. А.С.Пушкиннің “Евгений Онегин” романын сол тәсіл беделінде қазақ қауымына жеткізуге бел байлады.

Қазақ қауымына жеткізудің мәнісі – оған ұлттық реңк беру деген сөз. Татьяна мен Онегиннің жазысқан хаттарын, жауаптасқан сөздерін түгел эпистолярлық формаға түсіргенде ойында аударма емес, “Татьянаның тілімен қазақ қызының жүрегіне қоса тіл” бітіру, “Онегиннің ойлы-сырлы өкінішімен қазақтың саналы жігіт, жас буынын үлгілі сезімдерге” (Мұхтар Әуезов. Жиырма томдық шығармалар жинағы”. 19 том. 10, 11 бб.) тәрбиелеу міндеті тұрды.

Эпистолярлық роман ұлттық реңк алуы барысында төлтума қасиетке ие бола бастады. Түпнұсқамен салыстырғанда шығарманың аудармаға жатпайтын тілін былай қойғанда, мазмұны да қазақ болмысына икемделді. Кейіпкерлердің характері, ойлау, сезіну жүйесіне дейін түпнұсқадан өзгеше қалыпқа енді. Абай нұсқасындағы Онегиннің аты орыс болғанымен, заты орыс емес. Діні мұсылман, басы тығырыққа ұшырағанда аузына Христос емес, Алла түседі. Ойлау, сезінуі, ділі мен тілі – бәрі мұсылманша, қазақша жүйеленген. “Он сегіз мың бұл ғаламның Бар тынысы күнде тұр” деген сияқты таза қазақы тіркеспен құйғытады. Татьянаға жазған хатында Онегин де “Тәңірі добы – бұл ғарып бас” (Абай Құнанбаев. Шығармаларының екі томдық толық жинағы. 2 том. “Ғылым”. 1977. 45 б.)  — деп, “Адамның басы – Алланың добы” дейтін белгілі мәтелді өз тағдырына лайықтап тұжырымдайды.

Онегин тип ретінде қалада тәрбие алып өсіп шыныққан қазақ жастарына көбірек ұқсайды. Философиясы, уайым-қайғысы, ішкі дерті автордың өзін толғандырып жүрген жайлармен өзектес. Қаладан білім, ғылымға уызданып, орыс ойшылдарымен кеңесіп, әңгіме-дүкен құрып, он алты жыл патша әкімшілігімен тікелей араласып қызмет істеген, қала мен ауыл арасында көп қатынаған, сол қоғамның кінәрат-кесапаттарынан қиналған, жапа шеккен Абайдың өз өресімен шамалас.

“Онегиннің сипатын” оқып отырғаныңда “опалы, жақсы жігіт” бейнесі Онегиннің түпнұсқадағы жақсы жақтарынан ғана жаратылмағанына көзіміз жетеді. Кейіпкерін сыйпаттағанда қазақ ақыны айналасындағы жаңа буын жас ұлан тұрпатына да айырықша көз тоқтатқан. Өзі идеал тұтқан үлгі мінездерді дәріптегенде Онегинді Онегин сияқты Ресей болмысында тәрбиеленген қазақ жастарымен іштей салыстырып отырған. Әбдірахман туралы өлең шоғырында Онегинге ұқсас нышандардың барынша дәріптелетіні соның дәлелі.

Абай сөз қадірін бәрінен жоғары қойған. Тапқыр тілді адамды айырықша бағалаған. Дү­ние­де өлімнен күшті нәрсе жоқ, тағдырға тәбділ бола ма, сабырлық қылсақ керекті дейтін көнбіс Абай, тағы бір сәтте артына Сөз қалдыр­ған­дарды өлмейтіндер санатына жатқызады. Алғыр шешен сөз иесі ол үшін ең биік тұлға. Онегин “Кейде үндемей жүрсе де сөзге баяу, От жалындай жауапкер құрбыменен”.

Сөзден есесін жібермейтін айтқыштық қа­сиет­ке Әбдірахман да ие. Қыршынынан қиыл­ған боздағына арнаған жоқтау өлеңдерінде Әбді­рахманның “таппайтын сөзі жоқтығын” Абай күрсіне дәріптеп еске алады. Әбдірах­манның жүрегі — жылы, бойы – құрыш. Жұрт көңілін аулағыш, тындырғыш. Бірақ зәуменде оғаш тентектікке төзбейді. Осы мінез Онегиндей опалы жігітке де тән. Жол таласқан күндес біреу шықса, “ажуаға қорлауға тілі оралды, Не түрлі тұзақ құрып көңілін басқан”  бас кейіпкер мінезін автор сүйсіне үлгі етеді.