Двайной красы аблік ядыны
| Вид материала | Документы |
- Гуляют там животные невиданной красы, 584.71kb.
- 2 апреля 2011 г на базе моу сош, 28.46kb.
- Творческая работа ученицы 3А класса моу сош №61 Квасюк Софьи на школьном конкурсе сочинений, 74.11kb.
ДУА “ВПК Сыраваткінская яслі-сад-сярэдняя
агульнаадукацыйная школа”
Чытаючы Багдановіча…
Сачыненне
вучаніцы 11 класа
Гардзей Юліі Аляксееўны
Сыраваткі 2011
О, як прыгожа-дзіўны ты,
Двайной красы аблік ядыны!
Вітаю Вас, паважаны Максім Адамавіч! Цікава мне ліставацца з Вамі – праз гады, эпохі. Атрымала Вашы цыклы вершаў “Мадонны” і “Каханне і смерць”, і вось пішу адказ – праз гады, эпохі…
Мне даспадобы Ваш погляд на гендэрныя праблемы грамадства (так яны цяпер называюцца). Называюцца інакш – а існавалі некалькі стагоддзяў да майго часу і, напэўна, застануцца нявырашанымі яшчэ доўга.
Чытаю ў вершы “У вёсцы”:
Хвалююць сэрца нам дзявочыя пастаці,
І душы мацярэй нас могуць чараваці;
Вышэйшая краса – ў іх злітасці жывой!
Вас усхвалявала падгледжанае некалі здарэнне: вясковая дзяўчынка-нянька – гадоў васьмі, не больш –
… к хлопчыку нагнулась і, слёзкі
Сціраючы яму, штось пачала казаць,
Каб заспакоіць плач – зусім як быццам маць,
І саліваліся ў жывы абраз ядыны
Той выгляд мацеры ды з воблікам дзяўчыны…
І гэтая “дзяўчынка ўпэцканая і хілая, і худая” здалася Вам прыгожай – Мадоннай. І гэты яе воблік, верыцца Вам, “у цяжкі час гляне” на Вас і дапаможа сваёй духоўнасцю. Атрымалася прыгожа і смела: вясковая дзяўчынка – “штось вышэйшае, што Рафаэль вялікі / Стараўся выявіць праз Маці Божай лікі”. Вам удалося разгледзець у гэтай дзяўчынцы мацярынскія рысы – ласку, самаахвярнасць, жаданне абараніць дзіця. У вершаваным апавяданні “Вераніка” Вы паўтараеце гэту прывабную Вам думку-адкрыццё:
І мела дзеўча выгляд маці,
Калі тады ка мне яна,
Трывожнай ласкаю паўна,
Схілілася, як да дзіцяці…
І Вераніка-падлетак “злівала мацеры чэрты”. І Вы ўсклікаеце:
О, як прыгожа-дзіўны ты,
Двайной красы аблік ядыны!
Дзякуй Вам, што Вы выказалі захапленне вобразам вясковай дзяўчыны, параўналі яго з вобразам Мадонны!
Гэтае вершаванае апавяданне мае свой працяг у вершы “Ізноў пабачыў я сялібы…”: праз гады надпіс “Вераніка” на ліпе стаў жывым манументам юначаму захапленню дзяўчынай:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.
Як нам у сённяшнім жыцці не хапае гэтых чыстых светлых адносінаў да дзяўчыны, жанчыны!
…Чытаю Ваш допіс далей. Цыкл вершаў “Каханне і смерць”. Тут знаходжу замілаванне і нават абагаўленне вагітнай (цяжарнай) жанчыны:
Дзіцё, што ў коласе зярно,
Пад сэрцам у цябе ўсё спее,
І сэрца цёмнае святлее,
І шчырым робіцца яно.
Ужо нічога ў ім няма,
Адно ёсць – рупнае каханне…
Гэта – пра жанчыну наогул, бо, вядома, Вы свядома забаранілі сабе мець дзяцей і нават жаніцца – сухоты…
Але, відаць, пачуцці на генным узроўні абудзіліся ў Вашым шчырым і далікатным сэрцы –
І душа празіяла
Незгасімым ніколі свяшчэнным агнём.
Хочаце, я разгадаю, адкуль узяўся гэты “свяшчэнны агонь” у Вашай душы ў адносінах да вагітнай? Так, ён у шчаслівым сямейным жыцці Вашых бацькоў – Марыі Апанасаўны і Адама Ягоравіча. Культ жанчыны-маці існуе ў сем’ях толькі інтэлігентных сэрцам людзей. Маці аслабела пасля родаў малодшай дачкі Ніны, якія пакінулі маці ў самотнай магіле на гарадзенскіх могілках…
З енкам дзіцё ты раджаеш,
Болю не змогшы сцярпець,
Стогнамі сэрца ўражаеш…
Што я магу зразумець?
Маці – асоба самаахвярная: дзеля народжанага ў муках дзіцяці яна гатовая нават на смерць:
“Смертию смерть поправ»,
Ты ад жыцця адпачыла;
Ў муках памёрла сама,
Але дзіцё спарадзілаю
Думка сягае далей – Вы параўноўваеце подзвіг вагітнай з подзвігам загінулых на вайне:
Слава тым, хто сілу мае
Смерць, не дрогнуўшы, спаткаць,
Хто ў мучэннях памірае,
Каб жыццё дзіцёнку даць!
О, каб не сухоты! Якім цудоўным бацькам маглі б стаць Вы, Максім Адамавіч! Я плакала над Вашымі тужлівымі радкамі, прысвечанымі Ані Какуевай – Вашаму наймацнейшаму каханню:
Больш за ўсё на свеце жадаю я,
Каб у мяне быў свой дзіцёнак –
Маленькая дачушка-немаўляшка,
Аня Максімаўна.
Такая прыгожанькая,
Цёпленькая, мокранькая,
З чорнымі валосікамі і броўкамі,
З цёмна-карымі вочкамі,
А ручкі, як перацягнутыя ніткамі…
У мой час – у пачатку ХХІ стагоддзя – аб такіх поглядах і адносінах да жанчыны – маці, жонкі, каханай – можна толькі марыць: цяпер усё “на продаж”, усё дзеля сэкса… А жаночая душа патрабуе далікатнасці, замілавання яе жаночым лёсам-подзвігам. Але ж… Але ж Вы пасеялі ў нашых жаночых душах надзею на такія светлыя да нас адносіны! Яны, дай Божа, некалі прарастуць у дастатковай колькасці!
Вось і ўсё, што я хацела напісаць Вам у гэты раз. Буду чакаць наступных лістоў-вершаў…
Юля Гардзей
21 верасня 2011 г.
в. Лылойці Смаргонскага раёна