Крызіс ва Усходняй Германіі
Контрольная работа - История
Другие контрольные работы по предмету История
арганізавалі "паветраныхны мост. На працягу наступных 324 дзён з інтэрвалам у некалькі хвілін транспартныя самалёты прызямляліся на пасадачную паласу аэрадрома Темпельхоф. Штодня ў горад дастаўлялася 13 тыс. тон прадуктаў харчавання, што ў тры разы перавышала ўзровень паставак у ранейшыя месяцы. У якасці адказнай меры заходнія дзяржавы ўвялі эмбарга на пастаўкі тавараў у савецкую зону. Пасля складаных перамоваў 30 жніўня 1948 года была дасягнута парырехсторонняя дамоўленасць аб адабранні заходняй маркі з Берліна. Але рэализация яе зацягнулася па тэхнічных прычынах , а па меры афармлення за-падногерманской дзяржаўнасці апынулася немагчымай.
У разгар берлінскага крызісу з 15 па 22 ліпеня 1948 г. у Рюдесхайме адбылася нарада міністраў-прэзідэнтаў заходніх земель, падчас якога берлінскі обер-бургамістр Эрнст Рэйтэр заклікаў да хутчэйшага стварэнні заходнегерманскага дзяржавы-ядра з уключэннем у яго Заходняга Берліна. Удзельнікі савещания пацвердзілі рашэнне аб скліканні Устаноўчага сходу да 1 верасня 1948 г. Але затым тэрміны Устаноўчы сход і канстытуцыя былі знятыя, каб пазбегнуць дыскусій аб сепаратизме. З прадстаўнікоў зямельных ландтага быў сфармаваны Парламентский савет, які атрымаў паўнамоцтвы па распрацоўцы Асноўнага закона заходнегерманскага дзяржавы як часовай кан стытуцыі, закліканай дзейнічаць да канчатковага вырашэння пытання аб ўзяднанне Германіі.
У красавіку 1949 г. Парламенцкаму радзе быў перададзены распрацаваны танный трыма дзяржавамі Акупацыйны статут, які замацоўвае кантроль ЗША, Вялікабрытаніі і Францыі над знешняй палікай Заходняй Германіі, яе знешняй гандлем і замежнымі активами, сістэмай бяспекі, а таксама канстытуцыйны кантрольролю. 8 мая 1949 г. Парламенцкі савет прыняў Асноўны закон Федэратыўнай Рэспублікі Германіі, ухвалены вайскоўцамі губернаторами 12 мая (па супадзенні ў той жа дзень ўступіла ў сілу міжсаюзніцкія пагадненне аб спыненні блакады Берліна і заходняй контрблокады). Урачысты акт апублікавання Асноўнага закона 23 мая стаў днём адукацыі ФРГ. Пераўтварацьванне інстытута ваенных губернатараў у інстытут Вярхоўных дамиссаров заходніх дзяржаў у Германіі 20 Чэрвень замацавала предоставление Заходняй Германіі абмежаванага суверэнітэту.
Адначасова адбывалася і станаўленне усходнегерманскайга дзяржавы. Яшчэ ў 1947 г. у савецкай зоне пачаў функцыянуеваць Нямецкі народны кангрэс (ННК). У ходзе яго першага пасяджэння ў снежні 1947 г. была пастаўлена задача па разгортваючыных шырокага народнага руху за адзіную Германію. Другі ННК ў сакавіку 1948 высунуў ініцыятыву правядзення рэферэндуму дума ва ўсіх нямецкіх землях з нагоды прыняцця закона аб адзіныстве Германіі. Але адначасова быў утвораны Нямецкі народны савет, які атрымаў паўнамоцтвы па падрыхтоўцы праекта Канстытуцыіцыі ўсходнегерманскага дзяржавы. Такі праект быў падрыхтолён прадстаўнікамі СЕПГ і прыняты на пасяджэнні Нямецкага народнага савета 19 сакавіка 1949 г Трэці ННК, які адбыўся 29 - 30 мая 1949 г., зацвердзіў канстытуцыю Германскай дэмакратычныскай Рэспублікі і абвясціў вядучай палітычнай сілай Міжпартыйны Нацыянальны фронт дэмакратычнай Германіі. 7 кастрычнік 1949 г., калі была ўтворана часовая Народная палата, стаў афіцыйным днём адукацыі ГДР. Раскол Германіі завяршыўся. Апошняя Парыжская сесія СМЗС, якая працавала ў траўні-чэрвені 1949 г., ня прадухіліла гэты працэс. Германскі вопрос ператварыўся ў адну з найбольш складаных міжнародных прапраблемы пасляваеннай гісторыі.
Кіраўнік II. Берлінскі крызіс 1953 гг.
Адразу пасля смерці І. Сталіна ў сакавіку 1953 сацыяльна-эканамічныя бязладзіца далі сябе ведаць амаль ва ўсіх краінах народнай дэмакратыі. Аднак з асаблівай сілай яны заявілі аб сабе ў ГДР. Тут палітычны рэжым на чале з В. Ульбрихтом з чыста нямецкай педантычнасцю і мэтанакіраванасцю быў накіраваны на фарсіраванне тэмпаў будаўніцтва сацыялізму і недапушчэнне якіх бы то ні было адхіленняў ад гэтага шляху.
Прынятыя ў красавіку 1950 г. закон патрабавалі ад нямецкіх рабочых ўмацавання дысцыпліны, рэзкага павышэння прадукцыйнасці працы. Натуральна, стаўленне шырокіх мас насельніцтва да такіх законах было неадназначным. Аднак ужо 28 мая 1953 г. Савет міністраў ГДР зноў запатрабаваў павышэння працоўных нормаў на вытворчасці, абгрунтаваўшы гэта відавочна няўдала, у стандартным савецкім стылі, не ўлічвае спецыфікі умоў Германіі таго часу. У ўрадавым камюніке з пафасам адзначалася: Урад Германскай Дэмакратычнай Рэспублікі вітае ініцыятыву рабочых па павышэнню нормаў выпрацоўкі. Яно дзякуе ўсіх работнікаў, якія павысілі свае нормы за іх вялікае патрыятычнае справа. Адначасова яно адказвае на пажаданне рабочых па перагляду і павышэнню нормаў . План эканамічнага развіцця краіны, прыняты пад уздзеяннем савецкай боку, прадугледжваў паскоранае развіццё цяжкай прамысловасці, што, натуральна, адбівалася на працы галін, якія выпускалі спажывецкія тавары. Насельніцтву ГДР было цяжка зразумець гэта, асабліва калі многія рэчы паўсядзённага попыту можна было атрымаць толькі па картках. Ужо ў траўні 1953 г. у Усходняй Германіі пачаліся праявы масавага незадаволенасці. Але першапачаткова інфармацыя пра незадаволенасць нямецкіх рабочых была ў Маскве праігнараваная: працоўны клас Германіі, маўляў, у любым выпадку жыў лепш савецкага і. як следства, проста не мог быць незадаволены палітычным рэжымам. Такая першапачатковая ўстаноўка прывяла да таго, што да падзей 17 чэрвень 1953 кіраўніц?/p>