Пачатак фарміравання старажытнарускай дзяржаўнасці Полацкае княства - першая дзяржава на тэрыторыі Беларусі
Контрольная работа - История
Другие контрольные работы по предмету История
БЕЛАРУСКІ ДЗЯРЖАЎНЫ ЎНІВЕРСІТЭТ КУЛЬТУРЫ І МАСТАЦТВАЎ
КАНТРОЛЬНАЯ РАБОТА ПА ГІСТОРЫІ БЕЛАРУСІ
НА ТЭМУ: ПАЧАТАК ФАРМІРАВАННЯ СТАРАЖЫТНАРУСКАЙ ДЗЯРЖАЎНАСЦІ ПОЛАЦКАЕ КНЯСТВА - ПЕРШАЯ ДЗЯРЖАВА НА ТЭРЫТОРЫІ БЕЛАРУСІ
Студэнта: Жарковай Анастасіі Ігараўны
Група:1 курса ФЗН 102а
Выкладчык: Крыўліч Святлана Ўладзіміраўна.
МІНСК 2011
УВОДЗІНЫ
1.Становішча на тэрыторыі Беларусі ў IV - VII cт.ст.
.Рассяленне славян
.Эпоха ваеннай дэмакратыі
.Усходнеславянскія саюзы плямен(крывічы, дрыгавічы,радзімічы)
.Славянская каланізацыя ў землях Панямоння
.Становішча на тэрыторыі Беларусі ў ІХ-ХІІст.ст.
.Полацкае княства - першая дзяржава на тэрыторыі Беларусі
.Падзеі ў Полацкім княстве ў 970-х - 1003гг.
.Час Брачыслава
.Час Усяслава Чарадзея
Заключэнне
1. Становішча на тэрыторыі Беларусі ў IV - VII cт.ст.
полацкае княство брачыслав чарадзеі
У сярэдзіне першага тысячагоддзя н.э. у жыцці насельніцтва Цэнтральнай і Паўночнай Беларусі адбываюцца значныя змены. У славян адбываўся працэс разлажэння радавых адносін. Яшчэ захоўвалісь такія рэшткі радавых адносін, як вялікая патрыярхальная сямя. Аднак славянскія плямёны, як аб гэтым гавораць іх назвы, складаліся на тэрытарыяльнай аснове і былі абяднаннем тэрытарыяльных абшчын. Неаднаразова даследчыкі адзначалі, што ў параўнанні са старой родавай арганізацыяй дзяржава адрозніваецца перш-наперш падзелам падданых дзяржавы па тэррытарыяльных дзяленнях. Такі тэрытарыяльны падзел складаўся ў славян у выглядзе тэрытарыяльна-племянной арганізацыі, якая абядноўвала суседскія сельскія абшчыны.
. Рассяленне славян
Старажытныя летапісы перадаюць паданні, з якіх вынікае, што славяне не былі абарыгенамі на абшарах лясной зоны Усходняй Еўропы. Паводле паведамлення летапісаў, славяне пачаткова жылі на Дунае. У VI ст. славяне ўключыліся ў працэс Вялікага перасялення народаў. На тэрыторыю Беларусі першыя славяне прыйшлі з поўдня прыкладна ў VI-VII ст., калі ўзрост балцкіх старажытнасцяў тут дасягаў ужо дзвюх тысячагоддзяў. Храналагічна гэта супала з пачаткам распаду агульнаславянскай мовы.
Рухаючыся па рэках славяне сяліліся побач з балтамі. Яны пераўзыходзілі іх па ўзроўню сацыяльнай арганізацыі, мелі больш развітую гаспадарку. Невядома, наколькі мірным было суіснаванне дзвюх этнасаў на тэрыторыі Беларусі. На некаторых балцкіх гарадзішчах VII-VIII ст. зафіксаваны сляды пажараў, што можа сведчыць пра ваенныя канфлікты.
Пералічваючы ўсходнеславянскія плямёны, Географ Бaварскi у IX ст. і Кастусь Пaрфiрародны у X ст., а таксама "Аповесць мінулых гадоў", створаная спачатку XII ст., завуць: вяцічаў, дрыгавічой, дрэўлян, крывічоў, палачан, палян, радзімічаў, паўночнікаў, славенов, тиверцаў, улічаў, бужанов і дулебаў, якіх яшчэ клікалі валынянами. Тэрыторыю Беларусі займалі крывічы, дрыгавічы і радзімічы.
Прыкладна з X стагоддзя крывічы і дрыгавічы пачалі каланізацыю Панямоння, заселенай плямёнамі яцвягаў па левую, і літвы па правы бок Нёмана. Туды ж накіраваліся валыняне і дрэўляне. Аднак асіміляцыя балтаў тут адбывалася вельмі павольна, таму Панямонне яшчэ стагоддзямі заставалася змешанай балта-славянскай зонай.
Крывічы, дрыгавічы і радзімічы былі не родаплемяннымі, а тэрытарыяльна-палітычнымі адукацыямі. Каланізацыя земляў, раней абжытых іншым насельніцтвам, патрабавала ад іх магутнай ваеннай арганізацыі, узвядзенні сваіх апорных пунктаў - гарадоў, якія выконвалі функцыю і адміністрацыйных цэнтраў, і фарпостаў засваення новай тэрыторыі.
Пра тое, як і калі рассяліліся славяне на тэрыторыі Беларусі, пісьмовых крыніц амаль не захавалася. Таму да цяперашняга часу не суціхаюць навуковыя спрэчкі, маюць месца розныя пункты гледжання, гіпотэзы па ўсіх гэтых пытаннях. Асноўныя дадзеныя, калі не лічыць кароткіх звестак пра рассяленне славян у Аповесці мінулых гадоў, навукоўцы чэрпаюць з археалагічных крыніц.
Няма сумнення ў тым, што ў славян існавала рабства і гандаль рабамі. Колькасць рабоў папалнялася за кошт палонных, якіх славяне забіралі сотнямі і тысячамі ў выніку ваенных паходаў на землі Візантыйскай імперыі. Славяне звычайна бралі палонных для таго, каб прадаць іх у рабства ці атрымаць за іх выкуп. Калі гэта не ўдавалася, то праз пэўны час палонныя заставаліся сярод славян як свабодныя.
Захоп вялікіх абласцей выклікаў сурёзныя змены сацыяльнай структуры славянскіх плямён. У першую чаргу памнажае свае багацці ваенна-племянная вярхушка. У яе рукі трапляла ільвіная доля здабычы - рабы, зброя, жывёла, каштоўнасці. Потым яна становіцца ўладальнікам найбольш пладародных зямель на захопленай тэрыторыі. У выніку перасялення быў дадзены новы штуршок працэсу маёмасна-сацыяльнага расслаення, што па сутнасці азначала крок у бок дзяржаўнай арганізацыі.
Ваеннае кіраўніцтва звычайна дазваляла правадырам вылучацца з асяроддзя астатняй родаплемянной арыстакратыі. Іх апорай станавілася дружына - абяднанне прафесійных воінаў, якія страцілі сувязь са сваімі родамі і абшчынамі. У дружыне адзіным сувязным звяном станавілася асабістая адданасць правадыру і зацікаўленасць у яго паспехах.
Фарміруецца асобная палітычная арганізацыя. Яе органы кіравання - вярхоўны правадыр, савет старэйшын, народны сход. Пры гэтым народны сх